BOEKBESPREKING

Dit boekje verscheen in de Libellenserie en had in deze reeks, waarbij veel is, dat ons schade schijnt te doen aan de zaak van christendom en kerk, één van de beste kunnen worden, gezien het onderwerp. De brieven vaji belangrijke figuren zijn steeds bizonder leerzaam. Hier echter is naast veel goeds toch ook wel wat teleurstelt, want de keus der geciteerde fragmenten schijnt ons te weinig zakelijk en teveel aphoristisch. Bovendien bewijzen de opschriften hier en daar, dat de samenstelster niet sterk leeft in den geest van Da Costa en De Clercq en teveel georiënteerd ia naar den geest van de Libellen-serie, die m.i. te weinig profetisch is, en te veel het systeem volgt van: „even tijd voor... (de dingen, die het onbewegelijke en eeuwige koninkrijk betreffen)". M.i. wreekt zich in dit boekje het systeem zelf van deze serie; want indien de brieven in hun geheel waren uitgegeven zou er veel mee te bereiken zijn geweest voor den geschiedenis-vorscher. Thans heeft deze aan dit geschrift niet veel voor zijn eigenlijke werk; hoogstens kan het hem hier en daar instigeeren tot verder onderzoek; en voorts houdt het wel ons allen

bezig, maar dan zonder verdieping.

Joh. van Hulzen: „Vorstin van Neerlands harten".

J. N. Voorhoeve — Den Haag. 1938.

Dit boek (125 blz.) is in aardigen band ons door de Fa Voorhoeve ter aankondiging toegezonden. Het is voorzien van teekeningen van Nora Schnitzler. De lezer begrijpt reeds, dat het geschrift verschenen is om bij het a.s. regeeringsjubileum van Koningin Wilhelmina op tijd zijn dienst te kunnen doen. Het is een boek met eenigszins tweeslachtig karakter, wijl het eenerzijds zijn kracht zoekt in het persoonlijke en anderzijds in het zakelijke. Een enkelen keer is het ook wat kort in zijn teekening van bepaalde situaties, b.v. wanneer in de herinnering aan het „November-alarm" van 1918 sprake is van den „onbekenden soldaat", die te Amsterdam de hekken van de cavallerie-kazeme sloot en niet in de lucht, maar recht vooruit schoot en dan ook raak schoot, met het gevolg, dat „de Mirabeau der proletaren onlekker werd en een glas water vroeg om bij te komen en naar huis te gaan". Over het algemeen geeft het boek op populaire wijze een aaneengesloten verhaal, waarbij de voornaamste gebeurtenissen van de laatste 40 jaren worden geteekend of aangeduid. Niet altijd kunnen wij het eens zijn met de manier waarop de eerbied voor het gezag hier schijnt te worden vereen-zelvigd met critiekloos „respect" voor de personen der vorstelijke familie. Wat op bldz. 121—122 wordt gezegd over het oud-calvinistische deel van ons volk is onjuist in de probleemstelling en beneden peil in de „toepassing". Dit zeggen we rustig, ook al zijn we geen Kerstenianen. In deze passages, die nog wel het boek besluiten, vernemen we (ontheologisch) „Holland op zijn smalst"; het getheologiseer van bldz. 123 is onrijp, en bederft het boekje voor een deel. Jammer, dat er maar weinig schrijvers zijn, die in jubileumstijden de breedheid kunnen verbinden met behoorlijken diepgang. Sterker staat wie op dit jubileum niet den persoon, maar het ambt op den voorgrond schuift; hij zal ook beteren titel kunnen bedenken dan hier gevonden is.

K. S.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen