UIT DE BUITENLANDSCHEKERKEN

De Synode in Amerika weüerom in zitting.

IV.

Over Gorrespondentle Kerken In N. A.

We hebben in een vorig ai-tikel gewag gemaakt van het feit dat de Christian Reformed Chiu-ch poogde correspondentie aan te knoopen met de Chr. Geref. Kerk in Nederland, zonder zich uit te spreken over meeningsverschillen, enz. betreffende de Gereformeerde Kerken met welke wij in correspondentie staan sedert vele, vele jaren. Maar — zoo vraagt men — hoe staat het erbij betreffende correspondentie met andere kerken in het zoo kerkenrijke N o or d-Am erika ? Welücht interesseert het „Reformatie"-lezers om hier het een en ander over te lezen.

Jarenlang leefden we hier „op onszelf". We bedoelen als kerkengroep. Wel was er, heel vroeg in onze historie, een voorstel om te vereenigen met wat destijds heette de „Old School" Presbyterianen. Later was er een poging om samen te smelten met de zoogenaamde „Schotsche Kerk" — later bekend als de Vereenigde Presbyterische Kerk. Dat laatste was in de dagen van wijlen Dr H. Beuker, in Nederland nog niet vergeten. De V. P. Kerk was zeer begeerig om ons. op te slokken. Dr Beuker ontving een eerbewijs uit de hand van een der Scholen dier groep. Men beweerde onzerzijds, dat is, een paar onzer leiders beweerden het, dat die V. P. Kerk op de onze geleek evenals twee erwten in één schil. Langzamerhand echter waren er aanwijzingen, dat dit toch wel overdreven werd voorgesteld. Het getuigenis b.v. tegen Geheim© met Eede verbonden Genootschappen, vooral de Vrijmetselaargroep, werd niet meer luide gehoord. In den loop des tij ds werd idit getuigenis zelfs op non-acLiviteit gezet. Ook omtrent de leer werd men verontrust. En zoo omtrent vasthouding aan Psalmgezang. Het begon langzamerhand tot ons bewust­ zijn door te dringen, dat alles niet zoo „kausoher" was als men éérst meende. Ten slotte deed eene Synode wat we anders als regel niet doen. Ze verwees de Unie-propositie naar de kft-keraden en classes. Voor toe- of afstemming. En zoo stierf zij een zacht en dood.

Oogenschijnlijk méér-belovend, was een poging aangewend door den reeds genoemden Dr Beuker , — ten minste onder zijne inspiratie, om samen te smelten met het westelijk deel der Reformed Ghurch. Kerkrechtelijk natuurlijk een onmogelijkheid. Men kan zoo maar niet iti heusche onderhandeling treden met een integreereuddeel eener kerkengroep. Ook al ging men |„met vreugde" naar Holland om het zaakje eens te bespreken, in d'e oude Van Raalte Kerk, men keerde al spoedig met droefheid terug. Broeders die loyaal waren aan de pasgenoemde groep, lieten al spoedig merken, dat geen haar op hun hoofd erover dacht om „het Oosten" te verlaten. „Het Oosten" beteekent bij ons in Michigan, het oostelijk deel der Reformed Church, zoowat drie-vierde of twee-'derde deel der groep uitmakend. En zoo kwam er niets van deze unie-poging. Ter contrarie, toen de Reformed Church later een voorstel deed van „church comity", d.w.z. zekere regelingen van samenwerking en onderlinge raadpleging op het terrein der Inwendige Zending, wees men het zelfs van de hand. En zoo — om dit nog eens te noemen — „leefden wij hier op onszelf".

Tot omtrent het einde der vorige eeuw. Toen, onder den invloed van Dr A. Kuyper, begon men hier wat te gevoelen het ecumenisch karakter des Christendoms. Vooral Dr Bavincks boek over de Katholiciteit der Kerk maakte hier idiepen indruk. En zoo kwam er een voorstel voor de Synode van 1900 om te pogen kerkelijke correspondentie aan te knoopen met de volgende kerken hl ons land. Allereerst met de Gereformeerde Kerk in Amerika, door ons als ; regel genoemd met den populairen naam: Dutch Reformed. Verder met de Vereenigde Presbyterisdie Kerk, alreeds door ons, eenigermate althans, beschreven. Zij werd in 1858 gevormd door de Unie van twee groepen, beiden van Schotschen oorsprong. Verder met drie andere kerken, evenzeer van Schotsche afkomst. Zij zijn de Synode der Reformed Presbyterian Church, de Generale Synode der Reformed Presby. Church, en de Associate Presbyterian Church.

Om het met korte woorden aan te geven: de „Synod e" bovengenoemd is de meest strikte onder de Presbyterianen. Gewoonlijk worden haar leden Covenanters genoemd. Ze verbieden o.a. aan de kerkleden om hun burgerlijk stemrecht. uit te oefenen, of een politiek ambt waar te nemen. Waarom toch? zal men in Nederland vragen. Eenvoudig hierom, dat onze Nationale Constitutie niet den Christus erkent als het Hoofd onzer natie. De Generale Synode, Reformed Presbyterian, is minder strikt. Ze laat hare leden toe, om te stemmen en politieke ambten te vervullen. Beide groepen groeien niet, helaas. Vooral de laatstgenoemde is stervend. Dat past nog veel meer op de Associate Presbyterian Kerk. Ze is erg klein. En , — krimpt steeds meer in. Vooral de jonge lieden verlaten deze drie groepen. Wat wellicht het resultaat is van het ontberen van christelijk onderwijs, ofschoon ook andere factoren genoemd moesten worden, zoo men op de zaak inging.

Op de vorige Synode (1937) kwam een tentatief verzoek in van den moderator, d.i. den Voorzitter der Algemeene Synode, der Zuide 1 ij ke Presbyterische Kerk. Een paar van de zonen onzer Kerk dienen daarin als predikanten. Wellicht zullen anderen volgen. Van gewone correspondentie zal echter wel niets komen. Allereerst, omdat er zoo'n geographische afstand bestaat tusschen deze en onze Kerk. Reeds jaren geleden werd dit genoemd als iets dat in den weg stond aan correspondentie. Maar nu pas komt er een obstructie van veel grooter omvang. Een onoverkomelijk bezwaar zelfs. Wat is dat? De vrees dat men niet meer zoo vast staat alsi vroeger in de leer. Dat bleek o.a. uit een voorstel om uit de aloude Belijdenis te lichten wat wij als Gereformeerden het hart der Kerk noemen — de leer der Predestinatie. Iets dat ons tot groote droefheid stemt. Want de Zuidelijke Kerk was weleer een der zuiverste kerken in ons land.

Volgens de „Presbyterian" van 16 Juni ging de voorgestelde revisie van Kapittel III gelukkig niet door. En de woorden blijven slaan evenals te voren. Ook de voorgestelde weder-aansluiting aan de „Federal CouncU", die tegenwoordig helaas onder onrechtzinnige leiding is, ging niet door. De N o o r d e 1 ij k e Presbyterische Kerk heeft voorgesteld, heel dat genoemd Kapittel in anderen vorm te gieten. Erger afwijking dus. Toch gevoelen we ons niet geheel gerust omtrent de Zuidelijke Kerk.

Op de Synode van 1938 kwam een schrijven ter sprake omtrent eene andere en wel kleinere groep m ons land. Een jongere, doch blijkbaar energieke groep. We bedoelen wat zich aandient als Magyar Reformed Church, d.i. Hongaarsche Gereformeerde Kerk.

Alreeds lang geleden waren er in ons land Hongaarsche Gereformeerde Kerken. De meesten sloten zich aan bij de Duitsche Gereformeerde Kerk. Anderen bij de Episcopaten. Toen kwam er een edelman uit Hongarije, die de meesten der predikanten overreedde om eene Hongaarsche Kerk te organiseeren. Gesteund door de Moederkerk. Toen de Wereldoorlog de Kerk in Hongarije tot ellende bracht, hield die steun op. Wat allerlei ongelukkige toestanden veroorzaakte in menige pastorie. Sommige leeraars keerden met hunne Kerken terug tot de Kerken waaraan zie vroeger verbonden waren. Echter niet allen. En zoo ontstond er in de laatste jaren, of wellicht zou men beter zeggen — zoo stond wederom op — de Magyar Reformed Church. Ze telt 18 gemeenten, waarvan enkelen tamelijk sterk. Met een ledental van 10.000.

We zullen wat meer informaties omtrent die groep inwinnen en als de „Reformatie"-redactie het op prijs zou stellen 1), zullen we gaarne wat meer omtrent haar mededeelen. Ook het een en andter over andere „Kerken" in ons land.

1) Gaarne. Redactie.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen