O, Hildebrand!

Ds Nawijn, synodocratisch predikant van Kampen, haalt in zijn blad een nieuw kunststukje uit. Hij noemt ons, leden van de Gereformeerde Kerken in Nederland, saamkomende in den dienst des Woords en der sacramenten mèt degenen die ook hij hielp uitwerpen, „onze BEZWAARDE broeders en zusters".

Het bUjkt, dat we dus niet alleen allemaal broeders en zusters zijn van dr Ridderbos en collega's, en van ds Meyster en andere uit\frerpers, maar van allen, die ons als ketters en scheurmakers hebben uitgebannen. Bezwaarde broeders en zusters.

Ik dacht eigenüjk, dat dat de friesche dominees waren, en de duizenden anderen, die in de groep-dr Ridderbos c'.s. een herhaling geven van de houding van die leden der hervormde kerk, die al jaren lang betoogen, dat het daar mis is, en die dan verder met zuchten volstaan. Maar, het is anders. Wij zijn de „bezwaarden" in de synodocratische kerken, als men de woorden serieus leest tenminste.

Dat kan wat worden. Destijds heeft in de eerste vrijmakingsdagen, 't was oorlog en andere misère, het gedeelte van de Kamper kerk, dat broeder Greijdanus een kind Gods en geen openbaren grooten zondaar naar artt. 79—80 K.O. vond, met hem dienst gehouden als „bezwaard gedeelte". Greijdanus had nooit drukte gemaakt, was gewoon bij zijn wezenlijke broeders bhjven zitten in de bank, want ook hij volgde het parool: blijf in de kerk en houd u aan de kerkenor dening, en „alle déze dingen" zullen u toegeworpen worden. Totdat op zekeren dag de menschen, die den preekstoel van dezen dominee Nawijn bezetten, publiek' afkondigden, dat hij door woord en daad getoond had, niet meer bij „de" gereformeerde kerk van Kampen te willen behooren. Dat had de synode noodig, om zonder veel drukte van hem af te komen en ook zonder op de knieën te moeten vallen voor God; en dus leverde de kerkeraad, thans van ds Nawijn, prompt, wat de synodocratische figuren verlangden: die afkondiging.

En nu zijn we ineens wéér allemaal „het bezwaard gedeelt e". Die dominee Nawijn, typisch respondent aan degenen die hem naar Kampen gehaald hebben, doet mij altijd denken aan het motto in Hildebrand's Camera Obscura: nee lusisse pudet, sed non incidere ludum. Zeer vrij vertaald wil dat zeggen: dat ik zoo af en toe er een spel van gemaakt heb, nou ja, maar dat het nou nooit eens anders wordt, kijk, dat is toch wel een schandaal. Dat ze nog altijd knoeien in woorden, en nu eens nóóit ernstig worden, wel, dat maakt dte boel kapot.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen