Voor onze emigranten

ill (slot)

Nog een laatste woord zij ons vergund, om erop te wijzen, dat de Protestant Reformed Churches reeds' zoo veel voor „on? e menschen" gedaan hébben.

Men moet zich even indenkon wat (lat beteekent.

Immers, men kan onmiddellijk mij tegen voeren: en de Chr. Ref. Church dan? Deed die niets voor de emigranten? Ook niet'— in den grooten hoop meegerekend — voor enkele onzer? Die wilden?

Ik antwoord: ja. Ze deed het hare, overigens.

Maar ik voeg er meteen drie dingen aan toe:

a) die arbeid is voor haar veel gemakkelijker, omdat zij grooter is, en over meer menschen, en dus ook wel over meer geld beschikt dan de Prot. Ref. Church. Hoe kleiner een groep is, hoe grooter doorgaans haar offeranden als offeranden zijn.

b) De Chr; Ref. Church, die zich nu eenmaal meer en meer passief overgeeft aan de „leiding" (wat altijd den doodsgang beteekent voor een kerk) laat „onze menschen" nu eenmaal niet „profeteeren", want de leiders kunnen en durven een eerlijk en openlijk vast te leggen gesprek niet aan. Onze menschen zijn welkom, als ze willen zwijgen; dan zijn ze welkom als leden-in-het-boek; maar als ze willen profeteer e n, concreet, b.v. in de leer, bij de doopvraag, etc. is het in veel gemeenten mis (zie vorig artikel). Haar , , leiding" is bang voor „kwesties", en ook bang voor het loslaten van de amsterdamsche „sfeer"; ze gelooft gemakkelijk allerlei mondeling overgebriefde leugentjes over ons, controleert niet, onderzoekt niet, en kijkt naar een (meer en meer haar eigen graf gravende) macht; die graaft haar graf niet als w i 1 s-macht, doch als Woord - macht. Als dus degenen, die aciiter die leiding aanloopen, van onze emigranten sommigen accepteeren, dan worden ze officieel beschouwd als vreemden (met wie mén geen correspondentie heeft, zoo luidde de term destijds). Willen zij overkomen, dan wordt meer de eigen Chr. Ref. Kerk numeriek versterkt, dan dat voor den concreten mensch, die met een hoofd vol vragen zit (dank zij Gods genade in de vrijmaking) herderlijk zou worden gezorgd. De Chr. Ref. Church KAN dit laatste ook niet meer; ze heeft haar „leiding", en de leiding heeft, (krachtens haar al te volgzame achter Amsterdam aanloopen en krachtens haar Amsterdam ook in zijn (thans in Nederland vrijwel ieder duidelijke) vergissingen en fouten en onrechtpleging klakkeloos aanvaarden) de schepen achter zich en meteen achter haar schapen verbrand. Dat gaat nu eenmaal zoo, als „de leiding" den boel in oligarchenhanden krijgt, en als niemand meer een emigrant aanhoort inzake wat hij gelooft en b e lij d t, om hem dan daarop vrij en onafhankelijk te beoordeelen, doch als men „die menschen-van-artikel-31" bij voorbaat wantrouwig aankijkt, zonder overigens eenig argument te hebben, alleen maar omdat men de particuliere suggesties van de synodocratische vriendjes, die wèl oppasten dat ze nooit in het openbaar kwamen debatteeren, b.v. met ondergeteekende in Amerika, allemaal over zich heen liet komen en nog gaat verbreiden ook (b.v. via dr P. Prins en dr G. Ch. Aalders).

c) Ik weet, niet maar uit één bron, doch uit verscheiden bronnen, die alle bij elkaar genomen, ' op hetzelfde neerkomen, dat juist ónze menschen worden tegengewerkt, en veelszins bemoeilijkt en vaak verspreid. Precies de knooppunten van dit stille verzet aangeven kan geen mensch: we worden tegengewerkt, achter de schermen, ui „Indonesië", in Amerika, in Ziiid Afrika, in Nederland. Maar voor wat ik hier schrijf, zijn bewijzen. En ik durf zeggen, dat de Prot. Ref. Churches geen leden hebben, die aan die stille tegenwerking meedoen in een of andere functie.

Nu is 'dit nog maar negatief.

Maar hier is het positieve.

Reeds verleden jaar, toen een broeder uit Grand Rapids, br. A. Doezema, bij mij logeerde, heb ik met stijgende bewondering een uitvoerig rapport gelezen over de bezoeken, die twee predikanten der Prot. Ref. Churches, beide de Nederlandsche taal sprekende, en thans nog in ons land^), n.l. ds B. Kok en ds J. de Jong, hebben gebracht aan onze gezinnen, die vaak in barre eenzaamheid vertoefden, soms onzeker van wat ze doen moesten. Men moet zich indenken wat dat beteekent: welk een moeite voor die dominees (adressen opzoeken, dagen lang op reis, afstanden, grooter soms dan van hier naar Zwitserland of zoo; geduldige aanteekeningen, enorme kosten; en welk

een vreugde voor de vereenzaamden: een kerkelijk, en vrij gesprek in hun eigen taal; en het gevoel ook, dat zich iemand om hen bekommert en niet vraagt: meneer, hebt u een pen in den zak om 1905 te onderteekenen, want dr Prins en andere amsterdammei's vinden u anders niet goed? Ik zelf heb op meer dan één kerkelijke en officieuze bijeenkomst in Amerika min of meer erom gesmeekt, dat men onze emigranten zou helpen, en was dus te meer dankbaar dat het gebeurde reeds toen ik dat mooie en gedocumenteerde uitvoerige rapport over al die bezoeken las bij al die menschen met vertrouwde namen.

En wat is daar sindsdien al niet aan toegevoegd!

Weten onze menschen, dat in Hamilton (Canada), waar gelukkig een gemeente geïnstitueerd is (een tweede elders schijnt me op komst) elke week gepreekt wordt? Door predikanten uit de Prot. Ref. Churches van Noord-Amerika? Zouden wij elke week uit ONZE VELE dominees (veel meer dan zij hebben) er één laten gaan, per auto, van Zaterdag tot Maandag, om te preeken voor een handjevol menschen • laat ik zeggen op een afstand, van hier tot diep in Duitschland, tot onder Parijs, of nog verder? Ik heb er een diepen eerbied'voor.

Weten onze menschen, dat dit handjevol lieden in Hamilton gestexmd wordt, door dezelfde betrekkelijk kleine kerkengroep, met een jaarUjksch bedrag van 3500 dollar? Zóó, dat ze nu konden beroepen, wat ook al gebeurd is? Ds Cammenga is door Hamilton beroepen, een man, die alweer perfect hollandsch spreekt, goedmoedig, en die de moeilijkheden der eenvoudigen m een vreemd land kent. ïk hoor hem nog vertellen van dien eenvoudigen nederlander, die altijd verkondigde, dat zijn adres was: Rok VallEI, Sjouks KontIJ, Jóówa (Roc^ Valley, Sioux County, Iowa). Ik iieb er diepen eerbied voor: een dominee naar dat handjevol — en dan moet je weten hoe veel most en vettigheid zoo'n dominee verlaten moet om boven die canadoesche gronden te gaan zweven. Iets dergelijks van diep respect heb ik gevoeld, toen ds C. G. Bos zijn prachtige kerk plus pastorie in het bloeiende Uithuizermeeden verliet om in een woonschip te kruipen ergens in den Noord Oost Polder voor ook een handjevol menschen — dat is geloof en hoop, en dat is respect voor de kerk, en voor het hebben, ergens, van een Vast punt voor de vervolgde geloovigen.

Weten onze menschen, dat diezelfde kleine kerkengroep nu pas weer een predikant (ds J. de Jong, thans nog in ons land) beroepen heeft om te arbeiden onder de verstrooide gereformeerden in Canada? Buiten Hamilton dus? Dat kost, als men aan de auto, de benzine, het vaste adres denkt, minstens 7000 dollar per jaar. De dominee staat thans in een heel gróóte stad (Grand Rapids), woont in een keurige pastorie, heeft er al de gemakken van het grpote-stadsleven en al de vreugden van contacten met gelijkgezinden. Ik heb er diep respect voor.

Als ik aan dit alles denk, dan ben ik o zoo dankbaar. Onze menschen kunnen geholpen worden. Laat hen schrijven aan dsJ. deJong, adres:1304 Maude Ave, Grand-Rapids, Mich. U.S.A.

En laat niemand aarzelen. Een keus is niet meer noodig. De Chr. Ref. Church heeft zelf nog op 27 Aug. 1946 door ds Monsma (Acta Zwolle, 151) in Nederland de verzekering gedaan, dat zij nog steeds 1905 onveranderd onderschrijft, en nog eens in 1942 opnieuw heeft laten vertalen! Officieel goedgekeurd. — Dat is ook door de nederlandsche deputaten zelf gerapporteerd. (Acta Zwolle-Eindhoven, bl. 47). Zij heeft afgevaardigden gezonden naar de z.g. „oecumenische synode" van Grand Rapids, die de vervangingsformule en meer dwaasheden daar aanvaard hebben. Ik hoor, dat ds v. Halsema (Chr. Ref. Amerika) mijn conclusies uit dit notoire feit, een leugen noemt. Laat hem dan maar liever de synodocraten van leugen betichten, die zelf gerapporteerd hebben op hun synode van Zwolle (Acta, bl. 258, vgl. Eindhoven-Zwolle, 47), dat men bij de synodocratie metgroote d a n k b a a r h e i d kennis nam van de besluiten van Grand Rapids (Oecum. synode), die haar bevestigden in de overtuiging, dat de genomen besluiten (van '44—'46) gegrond waren; en voorts, dat de oecumenische „sy­ node" (? ) — waar de Chr. Ref. Church afgevaardigden had — een commissie had benoemd, waaraan nog een tweetal hoogleeraren van Calvin S e m i n a r y (de Theol. Hoogeschool der Chr. Ref. Church) als adviseurs waren tqegevoegd. Nadat deze commissie zich langdurig en ernstig over de verklaring van 1946 beraden had — wij citeeren letterlijk — sprak de synode op haar advies zich eenstemmig aldus uit, dat deze verklaring in overeenstemming is met Schrift en belijdenis. Wij ontkennen dat. Nu één van beide: die professoren en afgevaardigden worden gedesavoueerd of niet. Het is niet gebeurd. Dan knikt dus toch de heele zaak: ja ? En als dan na deze voor de opvoeding beteekenisvolle uitspraak (over de kinderen der geloovigen) deze zelfde synode een commissie benoemt voor het vraagstuk van opvoeding en school, en ook een voor het „leerstuk der kerk'' (dat er tevens bij betrokken is), dan concludeeren wij: het is verder bouwen op een verkeerden grondslag.

Dat deze synode den staf gebroken heeft over de kerkrechtelijke bindingen („zwart op wit" in ons blad afgedrukt) van de heeren Ridderbos—^Pohnan etc. ^) hebben we al eerder opgemerkt; maar tevens, dat zelfs deze (onbewust) anti-Ridderbossiaansohe pijl toch nog in óns aller lichaam werd geschoten.

Er is dus geen keus meer noodig; een eenige consequentie is: aansluiting bij de Prot. Ref. Churches, de wettige voortzetting (vooral na de handhaving der slechte handelingen van 1924) van de voormalige Chr. Ref. Church, waarmee wij corresponden­ tie hadden, die zij afbrak.

1) Al zal ds B. Kok op de terugreis zijn, als dit artikel gepubliceerd wordt.

2) We doelen op de leer dezer heeren. Wie besluiten in zijn conscientie niet kan uitvoeren, die moet het kerkverband verbreken. Ik schreef: neen, Ridderbos: j a. De synode van Gr. R. zei ook: neen. Maar ze saapte niet, dat ze Ridderbos c.s. veroordeelde en maakte óns een verwijt! Laus stultitlae: de lof der synodale zotheid.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen