De kerk van David

Het gebeurde, zooals onze vriend uit die vermaarde stad verhaalde, in Kampen. Op een vergadering waar o.a. Gereformeerden en Synodocraten bijeen waren. Naar het' heette op den grondslag van de Drie Formulieren van Eénigheid.

Eenige Gereformeerden stelden daar enkele vragen, die voor henzelf geen vragen waren, doch die slechts de dynamiek in zich hadden, den synodocratischen ppreker alsmede dito hoorders tot zelfbeproeving en tot bezinning te nopen.

Men zou zoo zeggen: zulke vragen moesten daar welkom zijn. Men is daar tegenwoordig óók graag „dynamisch", heeft er — alsof zulks noodig ware — van overlang geroepen dat „zelfonderzoek noodzakelijk" is en men mint er op zijn tijd, zoo „dynamisch" men ook zijn moge, de bezinning meer dan de beginning.

Edoch — dat viel anders uit.

De spreker ging op de gestelde vragen niet in.

Men moest, zoo vond hij, niet „twisten".

Dies vertelde hij een verhaaltje.

Jaren geleden had hij eens aan iemand de vraag gesteld: tot welke kerk behoort U? " En hem was geantwoord: tot de kerk van David". Hij had hst antwoord niet terstond begrepen. Maar op zijn verzoek was hem na den droom ook deszelfs uitlegging te kennen gegeven. De kerk van David, moet ge weten, dat was de kerk van Psalm 119 : 32:

Ik ben een vriend, ik ben een metgezel Van allen, die Uw Naam ootmoedig vreezen. En leven naar Uw goddelijk bevel...

Met dit ijdel vroom geroep maakte de spreker van den avond zich van alle concrete zaken af. IJdel vroom geroep.

Maar laten we hem nu eens aan zijn eigen woorden houden. Hij kerkt 's Zondags in Kampen onder de synodocratie. En zegt daarmee metterdaad: Ik ben geen vriend, ik ben geen metgezel van den dienaar des Woords, van de achtentwintig ouderlingen, alsmede van de diakenen, die hier onverhoord en zonder voorafgaand vermaan door een daartoe volstrekt onbevoegde instantie zijn geschorst en daarna afgezet wegens openbare scheurmaking en volharding in deze zonde. Ik ben geen vriend, ik ben geen metgezel van Dr K. Schilder, die begeerde secte en muiterij aan te richten in de kerk (van David toch? ). Ik was geen vriend en aan de Avondmaalstafel geen metgezel van wijlen Dr S. Greijdanus, die — de schorsingsbul zegt het officieel — al evenm.in leefde naar het goddelijk bevel en wegens overtreding van het vijfde en van het negende gebod werd geschorst.

Zoo spreekt dit „lid van de kerk van David" met de daad.

En voorts gelooven we van heel dat fabeltje van die „kerk van David" geen syllabe.

Of liever, we gelooven er alles van.

Want de kerk van David, dat is de heilige, algemeene kerk, die men, waar ook ter wereld, herkennen kan en vinden op het in Gods Woord geopenbaarde adres: waar men het Woord Gods recht predikt, de sacramenten bedient gelijk Christus ze ingesteld heeft en waar men de tucht gebruikt om de zonden te straffen en niet misbruikt om zich te ontdoen van aan het Woord getrouwe broederen.

Die kerk van David was bij degenen die den Naam ootmoedig vreesden altoos geliefd, óók vanwege „de stoelen des gerichts".

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen