PERSSCHOUW

PROF. DIEPENHORST OVER „VOORTGAANDE REFORMATIE".

Ds I. de Wolff schrijft in Geref. Kbl. Overijsel-Gelderland:

In zijn geschriftje , , De actuele betekenis der reformatie" wekt mr I. A. Diepenhorst op tot voortgaande reformatie. Deze uitdrukking wordt wel niet gebezigd, maar de zaak zelf wel behandeld.

Deze voortgaande reformatie moet beginnen op kerkelijk gebied en in ons persoonlijk leven; maar ze moet zich verder uitstrekken tot het staatkundig erf, onderwijs en wetenschap, alsmede het christelijk verenigingsleven.

Als we dergelijke klanken horen luisteren we toe. En zoals hierboven in z'n algemeenste algemeenheid over noodzakelijke reformatie en haar uitgestrektheid gesproken wordt, stemmen we toe.

paan we echter nauwkeurig letten op wat de auteur heel concreet als het manco van het tegenwoordige christelijke gemeenschapsleven ziet en wat de weg der genezing is, dan blijkt helaas, hoe scherp de controvers der meningen is.

Onmogelijk kunnen we hem bijvallen als hij omschrijven gaat, waaraan het dreigend instorten van het ge-bouw der protestantse christenheid te wijten Is; en daarom mogen, Itumien en willen we ook niet samen met hem gaan bouwen volgens het door hem ingediende herstel-program.

Volgens de schrijver schuilt de grondfout van het tegenwoordige protestantisme in de onderlinge gesclieurdlieid, „Wg staan voor de gebrokenheid van Christus' lichaam op aarde". Br is een veelheid van kerken, belijdenissen, levensstijlen, alle min of meer bümen het raam der reformatie. Ook het barthianlsme wordt daartoe gerekend. Karl Barth wordt zelfs genoemd „de grote paladijn der reformatie in haar worsteling met Rome", tenminste „naar veler overtuiging", wat door de schrijver echter critiekloos wordt opgenomen, terwijl hij later zegt, dat er veel bestaat, „dat barthianlsme en neo-calvinisme gescheiden houdt".

Het herstelprogram, dat door de schrijver wordt aangediend, bevat dan ook de volgende punten:

a. In ons persoonlijk leven moet er bezinning zgn op onze verhouding tot God.

b. In het kerkelijke leven moeten we nauwlettend gaan luisteren naar elkaar en pogen, elkaar te hervinden „rondom de geopende bijbel".

c. Op staatkundig gebied wijst de schrijver, die in antirevolutionaire kring geen onbekende is, op de noodzakelijkheid van hernieuwde bezinning, terwijl hij waarschuwt tegen versplintering; er moet aanpak komen van de brandende vragen, bijv. de rechtsorde van de arbeid, het probleem van de atoom-oorlog, het voortbouwen aan de verwezenlijking van , , onze" (a.-r.) idealen inzake de internationale verhoudingen, de rassenkwestie, e.d.

d. Betreffende het onderwijs mag de oude schoolstrijd niet vergeten worden; uitgezuiverd moet opnieuw wat reeds vroeger ondeugdelijk bleek.

e. wat de wetenschap betreft: „het humanisme in zijn jongere vormen roept op tot deugdelijke bestudering en, zo mogelijk (!!! - I. de W.) tot weerlegging. Daarbij moet er aaneensluiting zijn van de protestantse gelederen!

f. In het verenigingsleven moet er samenwerking en activiteit zijn in het werk der barmhartigheid, met name ook voor de ontspoorde jeugd.

„Uit dit alles blijkt, dat men, nu meer dan ooit, op samenbundeling bedacht heeft te wezen".

Voor één ding mogen we, als we dit alles lezen, dankbaar zijn, namelijk hiervoor, dat alweer duidelijk blijkt, dat de grondfout in dit soort voorlichting daarin schuilt, dat men de Kerk niet meer ziet.

Erkend wordt feitelijk, dat de dreigende ineenstorting van alie „cliristelijke" actie z'n oorsprong vindt in „de gebrokenheid van Christus' lichaam op aarde", zoals de schrijver de Kerk; , meent als verscheurd te moeten aandienen.

Feitelijk wordt hier gezegd: Los de kerkelijke kwestie op, en alles is gered.

En dus wordt aangewezen, dat Kerk en politiek en wetenscliap en organisatieleven niet te scheiden zijn, al zijn ze wei onderscheiden.

Maar, gelijk gezegd: de schrijver ziet daarbij de Kerk niet meer.

Hij bezigt b.v. de uitdrukking: „gebrokenheid van Christus' lichaam op aarde". Waar Christus zelf het Hoofd is van dat lichaam en wij de leden, daar had ik wel gaarne gezien, dat de schrijver had aangegeven, hoe de scheur getrokken is: horizontaal of verticaal! Loopt de breuk verticaal en dus door Hoofd en leden beide? Immers is dat onmogelijk! Dan zal die spleet, die dat lichaam breekt, dus wel horizontaal moeten zijn, zodat b.v. 'n stuk van de romp van het Hoofd Christus gescheiden is. Maar als zulk deel niet meer tot Christus behoort, behoort het dan nog wel tot de Kerk?

Duidelijk is toch met deze vraagstelling, hoe dwaas het is, om te spreken van de gebrokenheid van Christus' lichaam. Zo dezen onze vaderen zeker niet. De Kerk valt niet uiteen. Zij blijft altoos de ene, heilige, algemene Kerk, ook plaatselijk. Wel zijn er, die tot die Kerk behoren, omdat zij van Christus zijn, die niet met haar samen de Heere willen dienen in één vergadering en aan één avondmaalstafel, over wie Christus zelf oordelen zal, en van wie de belijdenis zegt, dat zij doen tegen Gods wil.

Voorts is ook opmerkelijk, dat gesproken wordt van , , de geopende Bijbel", een uitdrukking, die wel meer in die kringen gehoord wordt. Zo wilde men indertijd ook met H. de Cock spreken „rondom de geopende Bijbel". Maar De Cock wees er in zijn geschriften meermalen terecht op, dat er ook nog belijdenisschriften zijn, waartegen nog nooit iemand een wettig bezwaar had ingebracht. Die belijdenisschriften zijn geen dode formulieren, ze zijn ook geen „interpretaties" van de bijbel, ten aanzien waarvan ieder zijn profetische vrijheid zou mogen gebruiken, maar ze zijn de belijdenis van het Woord des Heeren, waardoor de Kerk met het hart gelooft en met de mond belijdt wat

God zelf In zijn Woord ons leert. In dat willen grijpen van de belijdenis der Kerk naar het Woord, van belgdenlsschriften naar de open Bijbel, ligt een gevaarlijke tendenz. Zo deden steeds weer de dwalenden, de ketters, die zich aan de belijdenis stootten. Ik geloof, dat er b.v. inzake de Kerk al heel weinig rondom de geopende Bijbel te praten valt. Want die bijbel ligt open In de artt. 27—29 der Kerk. En dat alles is zo duidelijk, dat, als men maar goed leest, wat de Kerk belijdt, er niets meer over te discussiëren valt. Hier is het dan ook een zaak van geloof of ongeloof. Staat men nog voor heel de belijdenis der Kerk, ja of neen?

Intussen mag ieder wel op z'n hoede zijn voor dergelijke voorlichting!

De oorzaak van de Ineenstorting ligt daarin, dat men Woord en belijdenis verlaat. Terwijl 't licht schijnt en niemand in de duisternis behoeft te wandelen, loopt de grote massa, voorlichters en misleiden, met en rond een open bijbel nochtans in de duisternis, omdat de ogen niet zien.

En de weg der genezing is terugkeer tot het ware geloof en tot de Kerk des Heeren met afscheiding van degenen, die niet van de Kerk zijn (art. 28).

Zo vonden de vaderen hun kracht tot reformatie! Alleen daarin ligt herstel voor onze tijd!

De geopende bijbel, — een mooi slagwoord. Behalve, wanneer het de suggestie zou wekken, dat de bijbel nog niet opengelegd is. Hij wordt opengelegd in de kerk. Maar dat oecumenisch gezelschap van tegenwoordig laat hem dicht. Alleen de over heel de wereld haar kerkverband leggende beUjdende kerken leggen hem open ten overstaan van de wereld, die dan gemeenschappelijk zou zijn aangesproken in een ^over heel de wereld gehandhaafde orthodoxe belijdenis.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen