Rapporten

In een door ons niet bijgewoonde zitting is besloten, de publicatie van ingebrachte rapporten als bijlagen bij de Acta sterk te verminderen. Helemaal weglaten zal men ze niet, maar wel zeer sterk in getal verminderen.

Wij vinden dat jammer. We weten de precieze tekst van het besluit niet; behoudens daaruit mogelijk bewijsbare vergissing onzerzijds spreken we als onze mening uit, dat het bizonder moeilijk wezen zal, een vaste maatstaf te vinden, voor de beslissing omtrent weglating dan wel opneming in de Acta.

Maar dat is het voornaamste niet. De verzwaring van de lasten van het scribaat is dat evenmin. Wat ons vooral spijt, is, dat de geboortegeschiedenis van een besluit voorta^an in de riieeste gevallen niet meer zal zijn na te gaan. Daarmee wordt de , , spiegel hlstoriael" verhangen van vóór tot achter de dikke archiefgordijnen. Ons meelevende kerkvolk (d.w.z. degenen, van wie de kerk , , het 'hebben moet") zal niet zo gemaickelijk een besluit kunnen verstaan In zijn achtergronden. En het lézen van een besluit (een aparte kunst, waarvoor men, behalve „hersens", ook geduld en tijd moet hebben) wordt er door bemoeilijkt.

Wat erger is — de nodige critiek erop wordt er door bemoeilijkt. Ik neem - een voorbeeld (dat wel niet helemaal eerlijk schijnt, omdat in nieuwe overeenkomstige gevallen publicatie wel verwacht mag worden, maar dat toch sprekend is voor de materie van de zaak). Als voorbeeld kies Uc het besluit van 1905 over de weglating van de bekende woorden uit artikel 36 der Belijdenis (over de overheid en haar plicht inzake het weren der afgoderij). Dat besluit op zichzelf — met een paar , , overwegingen" erbij — zal velen nog altijd zó, als het daar ligt, toespreken. Dat heeft het ook ondergetekende gedaan. Hij herinnert zich zelfs, met wijlen de Heer Kok een voorlopig afspraak genia.akt te hebben om dat Rapport uit te geven ten gebruike contra de Staatkundig Gereformeerden (ds Kersten). Maar toen ondergetekende de argumenten van bet Rapport eens nader bekeek (wat mogelijk was door de publicatie, die meteen de door rap^ porteurs gebruikte bronnen bekend gaf), bleek het, dat als men de rapporteurs ging narekenen, er zo goed als niets overbleef van hun bewijzen. Sedert dien is het besluit voor hem een wanstaltig ding gev/orden; de critiek, door Honig erop uitgebracht, bleek alleen maar aan een surplus van zachtheid te laboreren.

Een ander voorbeeld, dat ook de schijn van gechargeerdheid zal missen. Destijds in de beroemde schorsingsdagen had ik een conflict met de befaamde synode over het woord „ordinaarlijk". Het staat in de Kerkorde, en het bewijst, gelijk ik nog altijd geloof, dat die toenmalige synode door en door verkeerd deed en de kerken hiërarchisch knechtte. Mijnerzijds werd staande gehouden: ordinaarlijk betekent: naar de regel. Nee, zeiden de deputaten in brief nummer zó en zóveel: het betekent: in de regel.

Als je dat nu zo maar leest, krab je eens achter je oor. Je denkt: dat zullen ze toch niet zomaar zeggen?

Maar gelukkig werd het Rapport erbij gedaan. Daar stond heel plechtig: je kunt die betekenis, die wij aangeven (in de regel) vinden daar en daar; er werd precies een titel van een oud woordenboek opgegeven. We konden dus narekenen. Het werd gedaan. Het bleek, dat in dat woordenboek het hele woord niet eens voorkwam.

Toen pas wisten we genoeg.

Het genomen besluit bevordert de zuinigheid.

Maar deze zuinigheid bedriegt de wijsheid. Het is Jam­ mer. Hierna beter, hopen we.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen