Vrije Universiteitsblad 1938-39 - pagina 98

1066 geleken bij dit zware stuk werk voor de V.U. hebben wij het eigenlijk heel gemakkelijk. Het busje wordt ons thuis bezorgd. Op geregelde tijden wordt het gelicht. Wij gedenken het alleen zoo nu en dan. Er zijn ook vrouwen die meer doen dan dat. Ik bedoel haar, die twee maal per jaar er op uit moeten om de inhoud van Uw busje te halen. Er zijn onder haar die veel tijd daaraan geven. Daarom doe ik een beroep op onze spaarsters en naar ik hoop adspirant-spaarsters om, als ge thuis zijt, deze dames niet tevergeefs te laten komen. Ken vriendelijke ontvangst werkt zoo bemoedigend. Ik weet nog goed in onze vorige woonplaats deze twee busjeshoudsters. De eene deed ik maar het eerst aan, daar zag ik altijd tegen op. 't Was meestal door het deurruitje: „O, ben U het —, er zit niets in het busje. Ik geef al zooveel". Een verademing als ik dat gehad had. Er was ook een ander: „Ik heb al een paar dagen op U gewacht, 't Zal me eens benieuwen wat er in mijn busje zit." Deze spaarster is een paar jaar geleden gestorven, maar haar kinderen vroegen mij of ze mochten doorsparen want — moeder was altijd zoo op haar busje gesteld. Ge voelt wel — hier klopt een warm hart vol liefde voor de V.U. en komt openlijk de combinatie der beide V's aan het licht. De ervaring heeft geleerd dat het sparen in de busjes in menig vrouwenhart de liefde voor onze Hoogeschool heeft aangewakkerd. Den Haag maakt tot dusver in de rijen der busjeshoudsters geen mooi figuur. Daarom hebben we dezen avond belegd om eens contact met U te krijgen en er met U over te praten. Er zijn voor onze stad nog onvervulde idealen. Meer spaarsters — meer helpsters. Elke busjeshoudster een propagandiste. Zouden er in ons midden en om ons heen nog niet velen gevonden kunnen worden die instemmen met ons parool: „Laat de V.U. leven, door sparen en geven." Een plaats in Uw hart voor de V.U. en een plaats in Uw huis voor het busje, want, en dit is het tweede gevaar waarop ik wijzen wilde — de belangen van ons volk staan op het spel tengevolge van den strijd der geesten in onze eeuw. En in die strijdgelederen moeten ook de vrouwen staan. Ik denk dat de meesten onzer haar taak in het gezin hebben. Dat maakt ons leven vol met kleine en groote zorgen en vreugden. Misschien hebben we geen tijd om daar naast iets buitenshuis te doen. Doch laat onze blik niet enkel naar binnen zijn. Want in ons huis leven wij niet alleen. Daar zijn wij met onze kinderen. Hoe zal het zijn wanneer zij straks mannen en vrouwen worden? Het leven wordt steeds gecompliceerder. Het ongeloof neemt hand over hand toe. Er is niet alleen een economische crisis, maar de grootste verwording ligt op geestelijk terrein. Daarom zal de strijd ook een geestelijk karakter moeten dragen. Jezus zeide: „Ik ben de Weg" De ongeloovige wetenschap wijst tal van andere wegen en

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen