Vrije Universiteitsblad 1938-39 - pagina 198

1160 Die moeilijkheden vloeien vooral hieruit voort, dat wij het in sommige, en daaronder niet onbelangrijke punten, niet met elkander eens zijn. O p zichzelf zoo vreemd niet: de Calvinistische gedachte is zóó rijk en ons menschelijk kennen en kunnen is daartegenover zóó beperkt, dat er hierin al aanleiding te over is voor verschil van inzicht. Daar behoeft op zichzelf ook niets verontrustends in te liggen, het kan zelfs een gezond levensteeken zijn. Er is in een vrij breeden kring van onze jongeren 'n progres-. sief, reformatorisch élan, dat iets aantrekkelijks heeft maar ook iets onstuimigs en onbeheerschts, iets overdrevens zelfs, alsof nu eerst het volle licht van de Calvinistische gedachte gaat doorbreken. Daartegenover staan vele ouderen min of meer gereserveerd om niet te zeggen bezorgd. Zij willen ook graag vooruit en weten even goed als die jongeren, dat door Kuyper en Bavinck het laatste woord niet is gesproken, maar, meer bezadigd, maligen zij hun reformatorisch tempo. Uiteraard bemoeilijkt deze uiteenloopende geesteshouding het wederzijdsch begrijpen, waarvan dan weer persdiscussies het gevolg zijn die wel eens een scherpen en minder aangenamen vorm aannemen, en onze menschen doen vragen, of daar nu toch niets aan te doen is. Het spreekt wel vanzelf dat, om ons tot onze vereeniging te bepalen, curatoren zich ook die vraag hebben gesteld. Reeds sinds langen tijd hebben deze moeilijkheden voorzoover zij in den universitairen kring voorkwamen, hun volle aandacht gehad. Zij meenen te mogen verklaren, dat ten aanzien althans voor één enkel principieel punt, dank zij hun bemoeiingen, onlangs een niet onbelangrijk resultaat is bereikt. En ook voor het vervolg nemen zij zich voor, ter zake diligent te blijven. Zoolang het echter om meeningsverschillen gaat. die zich binnen de grens van confessie en gereformeerde beginselen bewegen, is noch op het terrein der kerk, noch op dat van de school een instantie tot ingrijpen bevoegd. Alleen het zedelijk gezag van degenen die leiding hebben te geven, kan zich hier doen gelden, opdat de vorm en de toon der discussies zij zooals die onder Christenen past. Zoo heeft de Synode der Geref. Kerken in 1Q36 met het oog op de in gang zijnde perspolemieken wel een vermanenden vinger opgeheven, maar verder kon en mocht zij op dat oogenblik niet gaan. Wij durven het nu eenmaal, wat dit betreft, met de vrijheid aan. Maar die vrijheid legt dan ook voor degenen die ervan genieten, den eisch op van de grootst mogelijke zelftucht. Die zelftucht brengt mee, dat onze mannen van wetenschap er op

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen