VU Magazine 1974 - pagina 68

larij. Het kostte hem vele stemmen en nog net niet het premierschap dat hij zich inmiddels had weten te verwerven. De conflictstof lag hoog opgetast. Zoals dat vaker gebeurt, barstte de bom tenslotte naar aanleiding van een vrij onbenullig incident. In één van de talrijke religieuze ordes op Malta, die van de franciscanen, was een intern conflict gerezen, waarbij twee kloosterlingen waren betrokken die bekend stonden als aanhangers van Lord Strickland. De kerkelijke autoriteiten konden nu wel beweren dat het conflict en'de voorgenomen oplossing daarvan (overplaatsing van beide priesters naar Sicilië) geen enkele politieke bijsmaak had, ze konden de leiders van de constitutionele partij daarvan niet overtuigen. Premier Strickland was op het moment dat het geschil naar een hoogtepunt groeide, in Londen. De vice-premier nam maatregelen in zijn plaats. Die bestonden eruit, dat de paspoorten van de twee over te plaatsen geestelijken werden ingetrokken, zodat ze het eiland niet konden verlaten. Of Lord Strickland het van harte met deze maatregel is eens geweest, vermeldt het verhaal niet, maar wel steunde hij achteraf zijn vicepremier. Dat wekte grote ergernis bij de kerk. Er was een situatie ontstaan waarbij kerk en politieke partij (bovendien de politieke partij die op dat moment aan de regering was) elkaar wederzijds beschuldigden van inmenging in eikaars zaken.

Doodzonde In het verkiezingsjaar 1930 was het conflict zover geëscaleerd, dat de aartsbisschop van Malta de gelovigen in een herderlijk schrijven liet weten dat het stemmen op Strickland of diens politieke vrienden (dat was dus inclusief labour) doodzonde was. Dat hield onder meer in, dat de Strickland-aanhang niet langer toegang had tot de sacramenten. Tevens werden de kiezers in het herderlijk schrijven aangespoord om wel te gaan stemmen, maar dan op personen die in het ver14

leden hadden bewezen een betere garantie te bieden voor een juiste behartiging van kerkelijk en sociale belangen. Londen reageerde op deze gang van zaken met een scherp protest bij het Vaticaan, dat in ontvangst werd genomen en werd verworpen door een prelaat die later paus zou worden (Pius XII). De fout, zo was het Vaticaan van mening, moest worden gezocht bij Lord Strickland en zijn houding tegenover de kerk. Vervolgens stelde Londen de verkiezingen uit. Lord Strickland zelf trachtte eerst nog te komen tot een concordaat met Rome, maar toen die poging op niets uitliep, bleef hem weinig anders over dan door de knieën te gaan.

Vergeving Op een schuldbelijdenis behoort de kerk te reageren met vergiffenis en dat was ook wat gebeurde. Maar vergeving van officiële zijde, is niet hetzelfde als het vertrouwen van de gewone man. Toen in 1932, met twee jaar vertraging, dan toch verkiezingen zouden worden gehouden, werd de verkiezingsstrijd vanaf de kansel begeleid door een anti-Strickland campagne. Deze verloor dik; de nationalisten kwamen aan de regering. Hun rijk kwam echter spoedig ten einde. Ze maakten namelijk van de gelegenheid gebruik het aloude pro-italiaanse stokpaard met meer vuur dan ooit te berijden, in een tijd dat Mussolini een begerig oog op hetj strategisch belangrijke eiland had laten vallen. In 1933

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen