VU Magazine 1974 - pagina 129

Aanvankelijk werkte de actiegroep Synoodkreet met weinig spectaculaire middelen. Met argumenten werden synodeleden bewerkt. Eind '69 kreeg men het gevoel 'uitgepraat' te zijn en 'ingekapseld' te raken. Een 'schokbehandeling' werd gekozen, waarbij men zich meer op de publieke opinie ging richten. Onverwacht drong Synoodkreet tijdens de behandeling van het vraagstuk van oorlog en vrede de synodezaal binnen met borden, waarop leuzen waren geschilderd.

zitten, van het beheren en van het op eigen grondgebied toelaten van kernwapenen.' Op twee rapporten gaat deze formulering verder dan die van het hervormde kernwapenrapport van 1962: 1. de totale oorlog wordt niet exclusief gekoppeld aan het gebruik van kernwapens. 2. niet alleen het voeren van een totale oorlog wordt ondubbelzinnig afgewezen, maar eveneens het voorbereiden ervan en het dreigen ermee. De synode van Amsterdam 1967/68 besloot, niet in te gaan op de brief van het Vredesberaad, en verzocht dat beraad, de studieresultaten van het deputaatschap af te wachten. Bij verzending van deze brief telde het vredesberaad 19 leden (momenteel 27). Het heeft nooit meer willen zijn dan een 'beraad', een bezinnings- en aktiveringscentrum, géén vredesbeweging, geen organisatie. Het zag zijn werkterrein beperkt: in de gereformeerde kerken een bijdrage leveren aan de bezinning en aan de opinievorming voor een nieuw beleid. Men was van mening dat een ' eigen gereformeerd beraad gerechtvaardigd werd door het eigen denkklimaat van de gereformeerde bevolkingsgroep en door de bijzondere achterstand in het denken óver de vragen van oorlog en vrede juist in deze groep. Omdat voor veel gereformeerden de synode nog een gezaghebbend orgaan is, leek het het beraad zinvoltoe zich bij voortduring tot de synode te blijven richten. Kort na het zenden van het schrijven aan de synode in 1967 verzorgde het vredesberaad een speciaal nummer van het maandblad Regelrecht (april/mei 1967), uitgave Kok. Kampen). In 1969 gaf het vredesberaad een nadere verantwoording in het boekje 'meegenomen voor de vrede' (Kok, Kampen). Ter gelegenheid van de vredesweek 1969 werd een pamflet verspreid onder de titel 'Vrede gevraagd', terwijl in 1970 onder dezelfde titel in de reeks 'Ter sprake' bij Meinema, Delft, een kleine brochure verscheen. Even voor de synode 1969/1970 gehouden zou gaan worden, ontstond binnen de gereformeerde kerken een aktiegroep van jongeren, die de synode ervan wilden doordringen, dat de kerk gericht moet zijn op de wereld, en die daarom synodale aandacht vroeg voor een aantal zaken van mondiaal belang: ontwikkelingssamenwerking, oorlog en vrede, rassenverhoudingen. Deze groep, die zich Synoodkreet noemde, begeleide kritisch de synodezittingen en gaf een boekje uit 'Synoodkreet - vragen met voorrang' (Anthosboek, Baarn, 1969). De gang van zaken zelf op de synode voerde tot een keerpunt. De deputaten voor het oorlogsvraagstuk waren er niet uitgekomen en hadden de synode geen aanbeveling kunnen doen voor een principiële stellingname: ze vroegen om kontinuering van de studieopdracht. De synodale commissie die zich bezig hield met het deputatenrapport was hiermee echter niet tevreden. Ze vroeg aan de synode om uit te spreken 'dat naar haar oordeel een oorlogvoering met de NBC-wapens gezien de verschrikkelijke gevolgen nimmer de gerechtigheid op aarde kan dienen, omdat zij zonde is tegen God, die de wereld schiep, in strijd is met zijn liefde in Jezus Christus, die de wereld redt, en ingaat tegen het werk van de Heilige Geest, die de wereld vernieuwt en deswege, 23

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen