Voor Kinderen.

Een Begrafeais in Japan.

{Slot).

Toen men aan de poort van den tempel was gekomen, hield de draagbaar daaronder stil. Een der priesters sloeg de roffel op een trom; dat was om den god, die de poort bewaakt, te laten weten dat er een lijk doorging. Daar de god niet te kennen gaf er iets tegen te hebben, ging men door met het lijk tot aan de tweede poort, alwaar de bekendmaking werd herhaald.

Door deze poort kwam men op het tempelplein. Hier werd het lijk rondgedragen; de priesters gingen voorop, die een doodenzang prevelden. Toen werd de draagbaar aan den ingang des tempels geplaatst, met een menigte bloemen er rondom heen. Ons werd een plaats aangewezen aan eene zijde in den tempel, terwijl aan de andere zijde de Japaneezen werden gesteld. In het midden waren de dienstdoende priesters; vele stonden in een dubbele rij; de hoogste in rang waren gezeten op verheven zitplaatsen.

In het midden' van hen zat de hoogepriester, een man van middelbaren leeftijd^ met een tamelijk scherp gelaat. Hij had een groote, 'witte pluim in zijn hand en was gekleed in een prachtvol gewaad. Achter de rij der zittende priesters, d. i. tusschen hen en het hoogaltaar, stond een op elkander gedrongen schare van priesters. Ik dacht, dat zij tot andere tempels in de stad behoorden, doch men verzekerde mij, dat zij allen alleen in dezen tempel dienden.

Nadat het volk geplaatst en al de dingen in gereedheid waren, begonnen de eigenlijke plechtigheden. Een der priesters trad naar voren, maakte een buiging voor het kleine altaar, 't welk stond tusschen hem en de draagbaar, , sprak eenige woorden, en aan het einde brak. hij uit in een luiden kreet, tegelijkertijd een dreigende houding aannemende, leide eenig wierook op het offeraltaar, boog nog eens, en ging toen naar zijn zitplaats terug, fïetzelfde werd achtereenvolgens gedaan door verschillende priesters, te beginnen met hen die 't verst verwijderd waren van den hoogepriester, tot aan hen die naast hem aan weerszijden waren geplaats. Daarna kwam de beurt aan den hoogepriester zelf, die, nadat hij zijn groote pluim twee of drie malen veelbeteekend had gezwaaid, een korte lofrede uitsprak op de afgestorvene. Nu werden de trommels opgenomen, en een alles behalve aangenaam muziek volgde, gepaard met zingen en nu en dan het lezen van zekere formulieren, misschien waren 't wel gebeden.

Thans was de beurt gekomen aan onzen Zendeling om te spreken. Dat dit voor velen onverwacht was, kon men duidelijk uit hun gelaat en gebaren opmaken. De priesters ware» ongetwijfeld van de zaak verwittigd, docb schenen er weinig tegen te hebben.

Het was natuurlijk voor den zendeling juist niet gemakkelijk daar te spreken, voor bijna enkel heidenen, voor welke hij toch moest getuigen van den Heere Jezus. Doch hij volgde het voorbeeld van den grooten zendeling Paulus te Athene.

Eerst sprak hij eenige woorden over het leven en het karakter der nu gestorven vrouv/, vooral over het moeielijke van de plaats die zij b.ekleedde in haar stand, te midden der groote verandering en die in Japan plaats grijpen. In v ele opzichten, zei hij, was zij een voorbeeldige vrouw. En hoewel nog niet gekomen tot he't volle licht van het Evangelie des vredes, toch had zij het licht er van gezien, en er «enige stralen van opgevangen in haar hart. lm hoever haar dit licht ten dienste was bij den. overgang uit dit leven tot dat der eeuwigheid, kon hij met geen volle zekerheid bepalen; dioch de Heere, in Wiens hand de eeuwige beslissing over den mensch ligt, is, zei hij, rechtva, ardig in al Zijn doen, eü heeft het hart van een liefdevoUen Vader.

Verder wees hij op het wo.'nderlijke van het oogenblik, dat een beeld was van den tegenwoordigen toestand van Japan. Er is een samenbrenging van menschen, niet alleen uit verschillende landen, maar van T'erschillende zeden en godsdiensten. De woor^ien van deii apostel Paulus: »God heeft at/V «*««» ^/£> tf(/^, het gansche geslacht der menschen gemaakt, " worden, zei hij, ook hier bevestigd.

Na die woorden rju richtte de zendeling het aangezicht tot den, Heere, en bad te midden der afgodspriesters, tot den eenen waarachtigen God, in den naam van Jezus Christus, den Heere. Dit laatste had men hem natuurlijk niet verzocht, doch hij deed het als een priester van het Evangelie, te midden der heidenen, die zich nog buigen voor hout en steen, opdal zij zouden verstaan, dat niet de stomme afgoden, maar alleen God Die in deai hemel woont redden kan.

Toen dit geschied was, ging men voort met de overige plechtigheden der b.egrafenis. Wij begaven ons naar huis, zegt df; zendeling, diep nadenkende over het gebeurde, en over de teekenen, die er zich in open baarden. Ik sprak er over met onzen ouden zendeling, die getuigde, dat er nooit iets detgelijks had plaats gevondeji tn geheel Japan.

Gij ziet wel, inrienden, dat de Japaneezen met al hnn vrijheid toch de • ware vrijheid nog niet kennen, en ook hoe men die hun m; wijsheid moet brengen. Doich het Woord des Heeren keert niet ledig w(; der. Dat is ook in Japan reeds gebleken, en de Heer? doet er zijn licht in de duisternis opgaan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen