Voor Kinderen.

Doof en blind.

't Is nu bijna 60 jaar geleden, dat in de stad Hannover, in Noord-.A.merika, een meisje geboren werd, dat den naam Laura ontving. Haar vader heette Bridgeman i). Het kind groeide voorspoedig op tot haar derde jaar. Toen werd Laura aangetast door een zware hersensziekte, die lang duurde. Wel werd zij weer beter, maar zoo, dat velen zeiden: »Was het aardige kind maar gestorven!"

En voor zulke woorden was wel eenige aanleiding. Want toen de ziekte geweken was, bespeurden de ouders met schrik en ontzetting, dat hun lief dochtertje stekeblind en volkomen doof was geworden. Ook kon zij niet meer ruiken, ja, de smaak was zelfs geheel 'vi^g. En de geneesheer verklaarde, dat men er niet op behoefde te rekenen, dat dit ooit weer zou terechtkomen. Het kind kon oud worden, maar van de vijf zinnen zou zij er vier missen.

Al spoedig bleek, dat Laura ook de herinnering verloren had van 'tgeen zij vroeger had kunnen doen, bijv. zien en spreken.

In zeker opzicht was dit een geluk, daar zij nu minder droevig het verlies van zulke kostelijke gaven Gods gevoelde. Maar ook had het tengevolge, dat zij weldra het spreken geheel verleerde. Het eenige, dat bij haar nog als vroeger bleef, was het gevoel

Zoodra Laura weer van het ziekbed was opgestaan en loopen kon, begon zij dan ook met alle dingen door voelen en tasten kennis te maken. Zij liep met haar moeder meê, betastte deze het gezicht en de handen, en leerde haar zoo kennen-Ook op het gevoel volgde zij de bewegingen, die moeder maakte bij 't verrichten van huiswerk, bijv. stoffen en wrijven. Weldra kon Laura dat ook. Zij leerde zichzelf aankleeden, het haar opmaken, ja, zelfs breien en naaien En dat alles met de grootste netheid en nauwkeurigheid.

Gelukkig echter bespeurde men ook weldra dat, hoe gebrekkig Laura's lichaam ook mocht zijn, haar geest nochtans niet sliep. Zij toonde, hoe moeilijk dat ook ging, hartelijke Hefde voor ouders, broeders en zusters. Natuurlijk was het noodig, haar door teekens de dingen duidelijk te maken Een tikje op haar hoofd bijv. wilde zeggen: Dit hebt gij goed gedaan! Een aanraking van den schouder moest juist het tegenovergestelde beteekenen; enz.

Evenwel ontdekte men in Laura ook, gelijk bij alle kinderen, al spoedig, dat zij een zondige natuur had. Zij kon bij tijden eigenzinnig en hoofdig zijn Dit deed den ouders veel verdriet en telkens vroegen zij zichzelf af: Hoe moeten we zulk een kind duidelijk maken, dat het verkeerd doet; een kind, dat niet zien en niet hooren kan? Doch zij wisten er geen

raad op. Nu woonde in de stad Boston een dokter, die Howe heette, en aan 't hoofd stond van een gesticht voor blinden-Hij hoorde van Laura spreken, en met innig medelijden vervuld, besloot hij, haar bij zich te nemen-De ouders stemden toe en weldra werd Laura i.» het gesticht gebracht. Spoedig gevoelde zij zich daar thuis. Haar moeder en broeders scheen zij te vergeten. Daarentegen hechtte zij zich zeer

i) Spreek uit: Brïdujmcn.

spoedig aan de andere meisjes en speelde met hen. Dat ging zelfs beter dan tehuis, wijl ook de andere kinderen het gezicht misten.

Maar de goede dokter wenschte natuurlijk, dat Laura bij hem nog iets anders en meer zou doen dan spelen. Zij moest in elk geval leeren spreken en zoo mogelijk nog meer. Doch de moeielijkheid was groot. Met gewone blinden weet men raad, maar met iemand, die blind en doofstom is, staat men voor een kwaad geval. Dr. Howe echter was een vindingrijk man en dat bleek ook nu.

Hij begon zóó. Men nam een lepel, een vork of een kopje en plakte op elk een papier, waarin de letters gedrukt waren, die den naam van 't voonverp aanduidden. Die letters waren in verheven schrift, dat men voelen kan, zooals de blinden veelal hebben. Als nu Laura een lepel of vork gebruikte, liet men haar dien eerst goed betasten, en dan moest zij de letters voelen, die er opstonden. Op deze wijs leerde zij met de zaken ook de namen kennen. Daar zij spoedig iets vatte, bracht zij 't ook weldra zoover, dat zij de [papiertjes, als ze er afgenomen waren, weer behoorlijk wist te leggen, waar zij zijn moesten.

Doch waartoe zij dat nu moest doen, begreep het arme kind nog volstrekt niet. Zg hield het voor een aardig spelletjCt Maar dat zou wel veranderen.

Zoodra namelijk het meisje een aantal woorden kende, gaf men haar afzonderlijke letters, om daaruit woorden te vormen. En ook dat gelukte. Weldra wist zij woorden als »mes", »huis" en andere te maken en — nu ging haar eensklaps een licht op. Een geheel nieuwe trek kwam in haar wezen. Zij had begrepen, dat er een middel was gevonden, waardoor ook zij anderen kon doen begrijpen, wat zij bedoelde.

(Wordt vervolgd.)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen