Vrije Universiteit.

niversiteit.

Een mijner vrienden en der warme vrienden onzer stichting schreef mij dezer dagen :

«Niet weinig verrast was ik eenmaal, toen men mij mededeelde, dat eenige jaren geleden een geleerde zichzelven had aangemeld, om in aanmerking te komen voor een professoraat van onze Universiteit. Dit was ongewoon. Die geleerde moest, zoo dacht ik, m. i. wel een zonderling man zijn om zoodanigen stap te doen.

Er was echter zeker bij de curatoren geene aanleiding om lang te denken over het meer of min prijzenswaardige van dezen stap, of over het meer of min wenschelijke van de benoeming van den sollicitant: want voor de vakken, waartoe hij zich aanmeldde, was en is nu nog geen leerstoel aan onze Universiteit aangewezen.

In het algemeen schijnt het zeer aan bedenking onderhevig, dat iemand, die zich nog niet door woord of geschrift als geleerde, machtig om anderen te onderwijzen, heeft doen kennen, zichzelven aanbevele voor een leerstoel.

Toch komt somtijds de heimelijke wensch in mij op, dat er, terwijl in de theologische faculteit twee vacaturen op vervulling wachten, en vruchteloos uitgezien wordt naar minstens een drietal medici om de eerste grondslagen eener medische faculteit te vestigen, iemand opsta, die de eerste namen voor eene lijst van candidaten levere. Schuilt er wellicht in Nederland een orientalist? een uitlegger der Heilige Schrift? een ontleedkundige ? een physioloog? een geneeskundige? wel te verstaan, een, die hetgeen hem geleerd werd, heeft weten te verwerken en bruikbaar te maken voor den opbouw van een stelsel op den grondslag der onwankelbare beginselen onzer Universiteit ?

Voor groote verwachtingen in dezen schijnt weinig grond te bestaan, want; zoo er uitstekende geleerden — en die zijn vooral noodig — van deze soort zijn, dan ziet men gewoonlijk, dat dezulken al spoedig met den vinger worden aangewezen, en dat het geleerde publiek het niet dulden kan dat zij «voor de wetenschap verloren" zouden zijn. Wij zouden ze dan ook wel kennen. En toch, hoe gering de hoop zij, ze mag niet worden opgegeven.

Wij moeten voort en verder. Het is nog een worstelen, maar wij hebben reeds te vasten voet gewonnen om niet te streven naar overwinning, naar het grijpen van het doel dat wij ons hebben voorgesteld."

Het denkbeeld van mijn vriend kan ik slechts ten zeerste aanbevelen. Vooral wat de medische faculteit betreft, »die reeds zoo menigmaal ter sprake kwam! Hoe groote behoefte is ókkr niet aan! Daar geldt het wel zéér bijzonder: «De oogst is wel groot, maar de arbeiders zijn weinigen." Vermenigvuldige het gebed onder Gods kinderen, om arbeiders ook in dit deel van des Heeren wijngaard!

W. HOVY.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen