Voor Kinderen.

DE SLANG

(Het volgend verhaal wordt ons door een vriend, heel ver van hier gezonden. We plaatsen het gaarne.)

Een geloofwaardig Zendeling verhaalt het volgende, dat hem in Zuid-Afrika wedervaren is: »Toen ik Zendeling in Zuid-Afrika was, bewoonde ik een huis, dat uit twee vertrekken bestond. Het eene was de woonkamer en het andere de keuken en voorraadkamer, welker deur naar het open veld torgang gaf.

Op zekeren Zaterdagavond zat ik nog laat voor mijn opengeslagen Bijbel mijn preek voor den volgenden morgen te overdenken, terwijl mijn vrouw reeds te bed was en de kinderen rustig sliepen. Eindelijk ging ook ik naar bed, na het licht uitgeblazen te hebben. Mijn vrouw riep mij toe, om mij te vragen of ik de buitendeur wel gesloten had. Zij vreesde immer, dat iemand ons in den slaap zou komen storen.

Ik verzekerde haar, dat ik de deur reeds vroeg in den avond gesloten en den grendel er op gedaan had; toch kon mijn vrouw niet tot rust komen omtrent de sluiting, en bad mij er nog eens naar te gaan zien. Om haar te vreden te stellen stond ik op en liep zonder licht en blootvoets naar de keuken. Nauwelijks had ik deze betreden, of ik hoorde duidelijk een stem, die mij op gebiedenden toon toeriep: »Steek licht op!"

Verschrikt trok ik terug. Ik trilde aan al mijn leden. Ik vroeg aan mijn vrouw of zij mij iets toegeroepen had.

Zij antwoordde »Neen". Ook was die stem van den tegenovergestelden kant, en wel van de keuken, tot mij gekomen. Toen vroeg ik aan mijn vrouw, of zij niet een stem uit de keuken vernomen had? Zij had niet het minste gehoord, maar smeekte mij aan die stem gehoor te geven door licht op te steken, 't geen ik deed.

Nu ging ik voorzichtig door de keuken heen, maar wat moest ik ontwaren toen ik de buitendeur genaderd was ? Dicht daarbij rich*'-p zich een vervaarlijke slang overeind en siste mij aan, zoo dat ik met ontzetting terug trad. Daar het mij bekend was, hoc men met zulk een gevaarlijken vijand moest omgaan, plaatste ik mijn licht in een verwijderden hoek, zoodat het de slang niet in de oogen kon schijnen. Nu kwam zij tot rust en rolde zich weldra ineen op haar uitgekozen plaats, om den slaap te hervatten, waaruit het volle licht haar gewekt had. Zij lag zoo vlak voor de deur, dat indien ik deze in den donker had willen betasten, om mij te overtuigen dat deze gesloten was, het ondier door mijn bloote voeten zeker zou zijn aangeroerd worden. Dan zou het mij in zijn woede verscheiden beten toegebracht hebben en het zou met mij gedaan zijn geweest, daar die slang tot de vergiftigste behoorde, wier beet doodelijk is.

Nu kon ik mijn vijand verslaan. Ik greep een in de keuken liggende bijl, naderde de slang voorzichtig en hieuw haar in een slag den kop af. Daarna dankte ik met mijn vrouw den Heere, de mij door de stem zijns engels voor een zekeren dood bewaard en den gisten Psalm aan mij merkwaardig bevestigd had:

»Hij zal zijn engelen bevelen dat zij u bewaren in al uw wegen; zij zullen u op de handen dragen, opdat gij uw voet aan geen steen stoot. Op den feilen leeuw en de adder zult gfl treden enz." , »Dewijl hij mij zeer bemint spreekt God, zoo zal Ik hem uithelpen".

Broodbaksters.

Het is me al dikwijls gebeurd, dat kinderen wien ik iets uit den Bijbel vertelde 't een of ander geheel" niet of geheel verkeerd begrepen.

Als wij b.v. lezen, dat de Heere Jezus zijn discipelen verbood iemand op den weg te groeten of dat de menschen op bedden aan tafel lagen, dan is dit alleen te begrijpen als we weten hoe 't in het Oosten toeging.

Zoo is 't ook met het broodbakken. Bij ons vereischt dit vele uren. Doch in den o«den tijd was men bij de Joden daarmee in een ommezientje klaar. Hoe komt dit ? We leeren het duidelijk uit wat ons een vrouw verhaalt, die als zendelinge arbeidt onder de Mohamedanen in Perziëi Zij zegt:

Toen we voor het eerst een huis binnentraden, vonden we den grond als vloer van de woning, en een stuk van een mat om op te gaan zitten, terwijl de vrouw bezig was met brood bakken. Zij zit bij een gat in den grond, ter grootte van een ton met eenige kolen in den bodem. Zij neemt het deeg, hetwelk van de eene hand in de andere geworpen en daarna op iets dat naast haar ligt gekneed wordt, totdat er een koek van gevormd is, die een lengte heeft van twee en een halven voet, een breedte van anderhalven voet, en een halve duim-dikte. Daarna werpt zij het in het gat; het kleeft vast aan de zijden en is in een oogenblik gebakken. Als het bakken gedaan is, wordt de zendelinge gelegenheid gegeven om godsdienstoefeningen te houden.

In het Oosten nu zijn de gebruiken — anders als bij ons — nog haast net als vóór duizenden jaren. En zoo wordt weer de waarheid van des Heeren Woord bevestigd.

CORRESPONDENTIE

Aan allen die iets toezenden, 't zij vragen of wat anderF, verzoeken we vriendelijk, het papier maar op een kant te beschrijven en ook het briefje dat er bij is, te onderteekenen. De naam wordt in het blad toch niet voluit genoemd.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen