Voor Kinderen.

Het kwam te pas.

Nu rneer dan honderd jaar geleden woonde in een groote stad van ons vaderland een rijk heer. Hij had in zijn jonge jaren veel geleerd en besteedde nog altijd veel tijd om allerlei dingen te onderzoeken. Ook snuffelde hij veel in oude boekwerken, die hij overal opkocht. Daar ze er dan soms wel wat onoogelijk uitzagen of los waren, liet hij ze inbinden. Dat werk werd verricht door een oud man, die knap in zijn vak was en 't daarom stoeds druk had.

Op zekeren dag kwam de heer weder, om over een paar boeken te spreken, die hij gebonden wilde hebben, 't Waren zeer dikke, en de boekbinder sprak:

»Het is makkelijker ze te binden dan ze uit te lezen, mijnheer.”

»Ja'', was het antwoord, »toch zou ik het laatste liever doen dan 't eerste; want mijn handen zouden voor 't inbinden zeker verkeerd staan."

»Och men kan veel als men wil", was 't antwoord. »De apostel Paulus was een groot prediker en toch meteen tentenmaker. Als u b. V. eens de banden ziet met hun krullen en lijnen, zoudt u dan zoo iets ook niet kunnen teekenen."

»Misschien wel; ik weet het niet. Maar Waarvoor? Ik heb genoeg aan mijn studie."

»Nu het kan nooit kwaad wat meer te kennen. Maar zooals u wilt."

Na een paar dagen kwam de heer weder en zei: »'t Kon toch wel een aardige afleiding wezen. Als gij mij leeren wilt hoe 'k moet doen^ kom ik elke week een uur of wat bij u leeren teekenen. Ik zal er u voor betalen."

De baas vond dit goed. De heer had schik W van het werk en na een poos kreeg hij aardig j L slag van het schetsen en teekenen van figuren | Tte en lijnen en zoo meer. De binder kon dat' v werk dan gebruiken voor de banden en leerde N den heer ook, op de werkplaats, hoe het ge-P teekende op den band werd overgebracht. Op h 't laatst maakte de geleerde heer zelfs zeer B H fraaie modellen.

Jaren gingen voorbij. De heer was niet jong meer; de boekbinder reeds gestorven.

Een booze tijd brak aan. De omwenteling brak in Frankrijk uit en in heel Europa ontstond twist en beroering. Velen verloren geld L nG en goed. Tot die laatsten behoorde ook de rijke heer. Zijn boeken had hij kunnen behouden. Zijn kennis kon niemand hem ontnemen, maar overigens bezat hij niets meer.

Wat nu te doen. Hij had wel veel gestudeerd maar op het oogenblik kon hij daar weinig meê uitvoeren, omdat de hoofden der menschen met allerlei andere dingen waren vervuld.

Gelukkig had hij de kunst bij den boekbinder geleerd, niet vergeten. Uit liefhebberij was hij het teekenen blijven beoefenen en nu kwam dat te pas.

Al viel 't hem ook hard, nood breekt wet. Hij ging naar een boekbinder en vroeg of die ook werk voor hem had.

De man keek eerst vreemd op, doch zei: »Ik zal het probeeren." Dit geschiedde en zie, het viel best uit. Weldra had de heer, die 't toen zeer noodig had, geregeld werk. Hij kon nu met zijn handen in zijn eigen onderhoud voorzien. J

»De oude man heeft gelijk gehad, " sprak hij menigmaal. »Wat men kent is nooit verloren. Dat ondervind ik nu."

Denkt er aan vrienden. Zijn handen te kunnen gebruiken zoo goed als zijn hoofd is zeker niet allen menschen gegeven en behoeft ook niet. Maar wie het kan heeft een groot voorrecht Een handwerk is een eervolle zaak. Tracht niet juist er naar een heer te worden, maar een bruikbaar mensch. De Heere wil dat zegenen. David en Paulus en Lukas en zooveel anderen zijn ons daarin ten voorbeeld. »De hand des vlijtigen maakt rijk, " zegt de Schrift.

De rijkste vorst

Eenmaal waren Duitschlands vorsten Saam in Worms, de keizersstad, Ieder prees, om strijd als 't beste 't Land, waar hij zijn zetel had.

Heerlijk, " sprak de vorst van Saksen, »Is mijn land en groot zijn macht; Zilver graaft men uit de bergen, Waar natuur prijkt in haar pracht."

»Maar mijn land is overvloeiend, " Sprak de keurvorst aan den Rijn, »'t Gouden graan bloeit in de dalen, Op 't gebergt wast de edle wijn."

»Mijn gebied, het heerlijk Beieren, " Sprak de landsvorst Lodewijk^ »Is door steden, kloosters, kerken, B.oven alle andre rijk."

Toen sprak Eberhard, zijn nabuur, Wurtembergs geliefde heer: »Zijn mijn steden klein, en hebt gij Ook aan goud en wijn veel meer.

Op één kleinood mag ik roemen : Dat 'k i'n woud of veld, hoe groot. Rustig bij al die er wonen, 't Hoofd kan leggen in den schoot."

»Graaf, " zoo riep de heer van Beieren, Die van Rijn, van Saksenland, Weet, dat boven alle rijken Dan het uw de kroon nog spant."

AAN VRAGERS.

Onze vriend J. P. v. d S. te S. vraagt iels oor zichzelf en nog voor een »vriendje" K. . D. We zullen, als billijk is, den oudsten et eerst antwoorden.

De vraag betreft hetgeen geschreven staat 2 Sam. 24, aangaande Davids keuze.

Nu zegt de een, dat David geen ^keuze edaan heeft, want hij zei: Laat mij toch in e hand des Heeren vallen, want zijne barmartigheden zijn groot. Maar, zegt de ander, et hongersnood was hij evengoed in de hand es Heeren als met pestilentie.

Het blijkt duidelijk uit de woorden in 2 am. 24 : 14, dat David geen besliste keus eed, maar veeleer alleenlijk vroeg dat hij niet de hand der menschen, maar in die des eeren mocht vallen, dus niet te vlieden voor ijn vijanden. Het overige liet hij den Heere ver.

Dat hij de pestilentie koos, blijkt niet. Doch el is op te merken, hoe hongersnood een eer zware plaag voor Israël zou geweest zijn aar die niet lang geleden had geheerscht, elijk we zien uit Hoofdstuk XXI.

HOOGENBIRK.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen