Uit de Pers.

Nota neme men van wat de Friesche Kcrkover de ambtsdragers in andere kerken schrijft:

Het schijnt, dat men hier en daar in onze Geref. kringen nog zeker verschil van meening heeft over de vraag, of de ambtsdragers, in de Herv. kerk nog wel als «ambtsdragers" te beschouwen zijn.

Natuurlijk wordt hiermede niet de vraag bedoeld, of deze ambtsdragers in onze kerken ambtelijke handelingen kunnen verrichten, want dan spreekt het antwoord wel vanzelf. Een predikant uit de Herv. kerk kan in onze kerken geen sacramenten bedienen; een ouderling uit de Herv.kerk bij ons geen tucht oefenen; een diaken uit de Herv. kerk bij ons geen armenzorg behartigen.

Maar wel loopt het geschil hierover, of men de ambtsdragers in de Herv. kerk nog een ambtelijke roepmg en qualiteit mag toekennen. Of men zulk een predikant nog predikant, zulk een ouderling nog ouderling, zulk een diaken nog diaken mag noemen. En of aan de ambtelijke handelingen, door deze personen verricht, eenige waarde is toe te kennen.

Het separatisme, dat bij velen van onze broederen er maar al te diep inzit, neigt er toe, om deze ambtsdragers kortweg als gewone gemeenteleden te beschouwen. Zij zijn in een schijnkerk aangesteld, zoo redeneert dit separatisme, en hebben dus geen ambtelijke roeping.

Onze kerken mogen wel met ernst toezien, dat zulke redeneeringen geen ingang vinden, omdat men zoo rcdeneerende, zich op een zeer gevaarlijk spoor begeeft. In de Herv. kerk zit onder de schijnkerk der Synodale organisatie wel degelijk nog een stuk van Christus' kerk; een deel van het volk v.n God. Het gaat niet aan de Herv. kerk als écn geheel, voor een niet-meer Christelijke kerk te verklaren, waarin zelfs de ambtelijke roeping niet meer gevonden wordt. Onze Geref kerken hebben nooit geaarzeld, de ambtelijke handeling, b.v. van den doop, als geldig te erkennen, ook al werd deze door een Herv. predikant bediend. En wanneer een Herv. predikant met zijn kerkeraad en gemeente, de zonde der Synodale hiërarchie inzag, en zich bij de Geref. kerken wenschte te voegen, zou er geen sprake van zijn, dat zulk een predikant en kerkeraad als sgewone gemeenteleden" zich hadden aan te melden.

De ambtsdragers in de Herv. kerk (althans wanneer de plaatselijke kerk nog-niet geheel in het modernisme is ondergegaan) zijn nog ambtsdragers; maar hun zonde is juist dat zij in hun ambt ontrouw zijn, en van onze kerken mag nooit hun worden toegeroepen: gij zijt geen ambtsdragers en matigt u een naam aan, die u niet toekomt; maar juist omgekeerd: omdat ge ambtsdragers zijt, is het des te zondiger, dat ge uw ambt niet volvoert naar den wil van uwen Koning.

In een keurige lezing heeft Ds. Hoekstra o. a. op het verschil tusschen Methodistische en Gereformeerde opvoeding gewezen.

Hij schreef er dit van :

Gij hebt reeds gevoeld, mijne ho.jrders, wat voor een onderscheid er zijn zal tusschen de gereformeerde en de methodistische opvoeding en onderwijzing in huis en school en catechisatie.

De methodistische wijze van doen is eigenlijk alleen maar daarop gericht: die kinderen zijn geestelijk dood, en nu moeten ze bekeerd worden. Vandaar dat eigenlijk 't eenige eii 't hoogste wordt, dat er in die kinderen ook wat omgaat of wat met hen gebeurt, waarvan ze verslag kunnen doen.

Daarentegen de gereformeerde opvoeding en onderwijzing ziet de kinderen niet alleen aan in hunne natuurlijke verdorvenheid, maar ook onder de beloften van 't genadeverbond.

De gereformeerde onderwijzing komt inet de volle waarheid Gods (in kinderlijken vorm) tot 't kind, en zij bidt, dat de Heere geven m.oge een mond om haar op te nemen, en zij hoopt daar ook op, op grond van Gods Verbondsbelofte.

Die gereformeerde onderwijzing houdt ook wel degelijk, en ernstig aan 't kind de noodzakelijkheid van wedergeboorte en bekeering voor. Wel gewis; dat hoort ook tot de melk der goddelijke waarheid. IVlaar ook daarbij hoopt de gereformeerde onderwijzing op 't verborgene werk des Geestes in 't kinderhart. Denk maar eens even na? Wie kan alleen de noodzakelijkheid der wedergeboorte verstaan en hartelijk gelooven? Alleen de wedergeborene.

De gereformeerde opvoeding en onderwijzing is dus een voeden met de redelijke onvervalschte rnelk, waarbij men in de stille, liefelijke verv/achting leeft, dat 't blijken zal, hoe de Heere een geestelijken mond gegeven heeft, om dat voedsel op te nemen: zonder dat men hierbij de vrijmacht Gods beperkt, om ook later 't goede te werken in wie 't Hem behaagt dat te doen.

Voorts heeft de gereformeerde onderwijzing bijzonder ook hierop 't oog, dat de kindei-en mogen opgroeien tot stichting der kerk, dat ze als levende lidmaten Christi hun plaats in dat lichaam mogen innemen en op hun plaats den wasdom van 't lichaam bevorderen; en dewijl de gereformeerde God niet alleen als Herschepper maar ook als Schepper kent: dewijl hij weet, dat de aardsche roeping niet uit den duivel is, maar uit God; dat ook 't samenstel der wereld, alle ambacht en wetenschap een vonke is, die de H. Geest heeft aangestoken en onderhoudt — daarom richt de gereformeerde onderwijzing er zich ook op, dat 't kind in ambacht of wetenschap en wat dan ook geoefend worde, opdat 't in de aardsche roeping later 't licht van den Name Christi voor zich uitdrage.

Het methodisme heeft slechts hier oog voor: de kinderen bekeerd, en dan, tenzij God ze gebruiken wil om anderen nog te bekeeren, liefst naar den hemel. Maar de gereformeerde christen zoekt ze middellijk op te kweeken tot stichting der kerke en tot belijdenis van den naam des Heeren en verspreiding van 't licht des Heeren, ook in hun maatschappelijke roeping.

Beter dan de methodistische, is de gereformeerde onderwijsmethode in overeenstemming met 't Woord van God, dat zegt (Ps. 78): «Wij zullen het niet verbergen voor hunne kinderen, voor het navolgende geslacht, vertellende de loffelijkheden des Heeren, en Zijne sterkheid, en Zijne wonderen, die Hij gedaan heeft. Want Hij heeft eene getuigenis opgericht in Jakob, en eene wet gesteld in Israël, die Hij onzen vaderen geboden heeft, dat zij ze hunnen kinderen zouden bekend maken. Opdat het navolgende geslacht die weten zou, de kinderen, die geboren zouden worden; en zouden opstaan, en vertellen ze hunnen kinderen. En dat zij hunne hoop op God zouden stellen, en Gods daden niet vergeten, maar Zijne geboden bewaren."

Doch heel de lezing is des lezens overwaard. Ze verscheen bij Tulp, te Zwolle, en heeft tot titel: Ds. H. HOEKSTRA, Het Methodisme, eene lezing.

Ze kost / 0.40.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen