Voor Kinderen.

TER LEERING.

X. Maar hield ook keizer Wilhelm vael van korenbloemen, werd hij er veel meê begroet, toch meende eens een dame, dat men van 't goede te veel kan krijgen.

In de herfst van 't jaar 1882 kwam de keizer te Dresden de hoofdstad van Saksen. Toen hij die prachtige stad binnenreed, aan de zijde van koning Albert, waren de straten alom met ko renbloemen gesierd, gelijk de menschen die er in liepen. Vooraan in de rijen echter stond een dame. Toen de keizer voorbijreed, wierp zij een prachtigen ruiker van rozen in het rijtuig en dit met zooveel wisheid, dat de bloemen juist op de handen des keizers vielen. Hij nam ze, en zag toen dat om den ruiker een strook beschre ven papier was gewikkeld. Onder het rijden maakte keizer Wilhelm 't papier los, las heten glunlachte. Er stor.d een vers op, dat vertaald aldus luidt:

„Wel is het voorzeker zeer te prijzen, Met koornbloemen eer aan den vorst te bewijzen, Maar toch korenbloemen jaar uit, jaar in, Dat wordt wat eentonig, naar mijn zin; Daarom, dat de keizer ten goed houde, Wanneer ik eens durf breken met 't oude, En niet door een korenbloem maar door een roos, Hem zeg, hoe 'k hem blijf eeren altoos."

De keizer had in de rozen recht veel genoegen, gelijk zijn gastheer dien middag anderen verhaalde.

Kunnen bloemen ons hart tot vroolijkheid stemmen, zijn ze daar vaak ook de teekenen van, gelijk op jaardagen en feesten, toch hebben ze al meermalen ernstige lessen gegeven, en het hart des menschen getroffen. Hoe menigeen heeft niet ook troost gevonden in de woorden des Heeren, die ons doet zien op de leliën en het gras des velds, voor welke God de Heere zorgt Trouwens de Bijbel wijst ons meermalen op de bloemen en boomen des velds, teneinde ons te onderwijzen, te troosten, te raden. De Heere Jezus noemt Zichzelf den waren wijnstok en de Zijnen de ranken; de psalmist zegt ons dat:

„'t Rechtvaardig volk zal bloeien. Gelijk op Libanon, Bij 't koestren van de zon. De palm en ceder groeien."

Zoo ook lezen we van „eikenboomen der ge reclitigheid", dient de vijgenboom tot gelijkenis om te toonen hoe 't in de laatste tijden gaan zal, en zijn olijfplanten het beeld der kinderen, die hun ouders verheugen. Zoo zouden we voort kunnen gaan.

Vóór eenige jaren besloot een Duitsch geneesheer. Dr. Kolb, naar Afrika te gaan, teneinde nog onbekende streken te onderzoeken. Dit gebeurde ook en met hem vertrok daarheen een ^ndere doctor Kretschmer geheeten. Wel waren zij niet zoo bepaalde vrienden, maar hun doel was een": 't ontdekken van vreemde landen.

Nu schreef heel kort geleden deze Dr. Kolb het volgende, dat ik u ter lezing kan aanbevelen.

„Toen ik in 't voorjaar van 1894 mij in Afrika bevond, met Dr. Kretschmer, die helaas kort daarop in Kelimandsjaro vermoord werd, troffen we eens onverwacht onder de palmboomen een graf aan. Nieuwsgierig wie hier zoo eenzaam kon begraven liggen, stelden wij een onderzoek in, en weldra vonden wij den naam Krap f. Nu wisten we ook, dat hier vrouw en kind begraven lagen van den bekenden zendeling uit Wurtemberg.

„Zeer verrast zagen we elkander aan. Dusver hadden we het bijster slecht met elkaar kunnen vinden; wij waren beide eigenzinnige karakters. We gingen nu aanstonds aan het werk om he graf van onkruid te zuiveren, en lieten alleen in het midden een knoestig stammetje staan van een bloedroode azalea, dik met bloesems bedekt. Toen gingen we zwijgend naar onze woonplaats.

„Dien nacht liet mij de roode bloem geen rust en, gelijk ik weet, ging het Kretschmer evenzoo. We hadden beiden in vroolijken moed tot wagen, in ondernemingslust besloten, onderzoekers van Afrika te worden. Nu zagen wij voor 't eerst, wel onder palmen verborgen, maar toch zeer duidelijk den vollen ernst van hetgeen wij ons voorgesteld hadden.

„Kretschmer trok het binnenland iii; zes weken later viel hij onder de speren der Warombo, een Afrikaansche volksstam. Mij echter is op mijn zwerftochten die roode bloem steeds bijgebleven. Eerst heeft zij mij gepijnigd, later vermaand en behoed, tenslotte werd zij mij to blijdschap.

„Eens was een mijner mannen weggeloopen. Doch hij werd weder gevangen, en zware straf wachtte hem. Mijn mannen verklaarden, dat de vluchteling vijfentwintig zweepslagen had verdiend. Reeds zou de straf aan hem worden voltrokken .... toen ik als voor mij de roode bloem in den dorren woestijngrond zag ontspruiten. Ik schold hem de straf kwijt. Ik ben van een heftig karakter, maar, zonderling steeds: weder, wanneer ik straffen wilde, stond zulk een bloem voor mij en verhinderde mij te doen wat ik gewild had. Ten laatste heeft de roode bloem de overwinning behaald; in mijn karavaan werden geen zweepslagen meer uitgedeeld, en het ging zoo ook, en zelfs beter dan vroeger. Mij is dit graf tot een keerpunt in mijn leven geworden. Het heeft mij van veel afgehouden, wat nog heden de herinnering aan dien tijd droef zou maken."

De bloem heeft dus een goede uitwerking gehad. Trouwens de omstandigheden werkten daartoe meê. De bloemen echter hebben, gelijk we reeds zagen, meermalen gunstig op de menschen gewerkt. Dat zegt ons reeds het oude vers .•

„Ben je boos Pluk een roos, Zet 'em op je hoed. Dan ben je morgen weer goed."

Evenwel, 't is jammer dat dit middel lang niet altijd helpt. Ook is 't beter als men boos is niet tot morgen te wachten, om weer „goed" te worden. De Schrift zegt: „De zon ga niet onder over uw toornigheid." En ik geloof dat wie zich den Heere Christus en vele heiligen uit de Schrift ook ten voorbeeld stelt, een beter middel tegen den toorn heeft, dan in alle rozen ter wereld.

Waarom nu de eene mensch deze de ander die bloem de voorkeur geeft, is moeielijk te zeggen. Over den smaak valt niet te twisten, zei men reeds vóór tweeduizend jaar. Er is trouwens ook in deze dingen heel veel mode. We weten alle hoe er nu twee en een halve eeuw geleden in ons land plotseling een dwaze liefde ontstond, tot in het onzinnige toe, voor tulpen, waarover we straks nog spreken. Vele duizenden guldens werden soms betaald voor een enkele bloera. 't Gevolg van die dwaasheid was natuurlijk, dat enkele menschen rijk werden, en velen hun geld verloren, zooals 't altijd gaat wanneer men dingen koopt voor veel meer dan ze waard zijn.

M Zoo zijn nu eens de Erica's of heidebloemps, dan weer de Chrysantemums, in de mode, n dan wordt de voorliefde voor zulke bloemen emeenlijk wat overdreven, ook al onderscheien zij zich volstrekt niet door geur of bijzon­ A ere schoonheid.

Trouwens elke bloem is schoon, al is er ook veel verschil, en 't hangt veel van de nieuwheid of de zeldzaamheid af, of zij in trek is of niet. De bloem van de aardappelplant b.v. geldt voor zeer eenvoudig, en in een ruiker komt zij wel zelden voor. Toch was er een tijd dat een Fransche prinses, die koningin zou worden en trouwen ging, in haar bruidstooi een aardappelbloem in 't haar droeg. Dat zal thans wel niet veel meer voorkomen, en ik geloof ook, dat althans in Nederland een takje oranjebloesem beter staat. Doch het bewijst ook, hoe het nieuwe en vreemde 't meest behaagt, tot iets anders het op zij dringt.

HOOGENBIRK.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen