Buitenland.

Engeland. Een beeldenstorm XXste eeuw. inde

Wellicht heeft nergens in Engeland de Ritualistische richting zoo hare triumfen gevierd, als in eene Episcopaalsche gemeente te Brighton.

Er werd een beeld van de maagd Maria en van den Heere Jezus aan het kruis in hej kerkgebouw gebracht.

Ten slotte werd een Crusifix aan den kansel gehecht. De rechtbank moest zich meermalen met die gemeente bezig houden en tengevolge daarvan kreeg de predikant der kerk van den Kanselier der diocese bevel, de aanstootelijke versierselen weg te nemen, met de bedreiging, dat, als hij hiertoe niet overging, de ornamenten met geweld zouden verwijderd worden. De gemeente antwoordde hierop, dat zij zich bij een gewelddadig ingrijpen ten opzichte van de versierselen harer Kerk met kracht daartegen verzetten zou.

Dit verhinderde echter niet, dat op den isten September van dit jaar, zonder op verzet te stuiten, de beeldenstorm werd uitgevoerd. Van de beeldenstorm der zestiende eeuw verschillen den uitgevoerde operaties ia Brighton slechts hierin, dat zij niet door een wilden hoop, maar van overheidswege met kalm overleg plaats greepen. De voor het werk gehuurde arbeiders drongen de kerk binnen en verbrijzelden de biechtstoelen met bijlen en hamers.

De beelden van Christus en Maria werden in zakken gepakt en op een gereedstaanden meubelwagen gelegd. Onderscheidene crucifixen werpen afgerukt, eenige wij waterbakjes vergruizeld en een eeuwige lamp verwijderd. De predikant protesteerde met zijn drie hulppredikers tegen deze heiligschennis en nam daarop het hostiekasje van het altaar en ging, de aangrenzende sakristij, waar hij met hen, die hem begeleidden, nederknielde onder het uitspreken van luide gebeden. Inmiddels waren ook vele dames der gemeente saamgestroomd, die weenend, maar te vergeefs, de arbeiderslieden van hun vernielingswerk zochten af te houden.

Het is te hopen, dat de predikant en de gemeente zullen verstaan, dat zij, wanneer zij waarlijk overtuigd zijn, dat tot meerdere verheerlijking van Gods naam in de kerkgebouwen beelden, biechtstoelen enz. enz. noodig zijn, — zij ook geroepen zijn om zich niet bij dien beeldenstorm neer te leggen, maar over te gaan tot het stichten eener vrije kerk, en tot het bouwen vaii een ander kerkgebouw, dat men dan kan inrichten naardat men meent dat het wezen moet. In de Episcopaalsche Staatskerk moet de overheid gehoorzaamd worden, of dat kerkbestuur dat zijn macht ontleent aan de overheid.

Of het mogelijk zijn zou, vrije Ritualistische Kerken enkel door de gaven der gemeenteleden in stand te houden, is echter de vraag.

Duitsthland. Een jubileum.

Den 2osten September vierde de Gereformeerde Evangelische Parochiale gemeente van Berijn

het feest van haar tweehonderd jarig bestaan. Niet alleen nam de gemeente hieraan deel, maar ook was de keizerlijke familie, die van huis uit Gereformeerd is, vertegenwoordigd, terwijl ook afgevaardigden van kerkelijke besturen en andere lichamen aanwezig waren.

De eerste predikant dier kerk, Noatz, hield de feestrede. Uit het geschrift dat hij in het licht gaf over de leidingen Gods met deze gemeente, blijkt het, hoe de Unie ook in die gemeente werd gebracht. In 1817 noodigde de predikant Wilmsen de ouderlingen uit, aan het Avondmaal dat den 31 sten October zou ge houden worden, deel te nemen. Daarbij zou dan de Unie ritus, of liturgie die voor de Luthersche en Gereformeerde kerken was opgesteld, gebruikt worden. Ofschoon de ouderlingen in dit stuk niet eenstemmig waren, toch voerde men kaarsen, een crucifix en de consecratiën in. Hierdoor was de inlijving; der gemeente bij de Unie een voldongen feit geworden.

In het geschrift dat bij deze gelegenheid uitgegeven werd, is niets te lezen van de goedkeuring der gemeente. Bij de stichting der kerk was uitdrukkelijk te kennen gegeve; i, dat zij ten eeuwigen dage de Gereformeerde belijdenis getrouw blijven zou, zelfs wanneer de koninklijke familie de Gereformeerde belijdenis prijs gaf.

De Gereformeerde Bond wist zich te doen gelden toen de gemeente eenige jaren geleden een derden predikant beroepen moest. De Evangelische Opperkerkeraad stelde den eisch, dat in de oorspronkelijk Gereformeerde gemeente minstens één predikant der Gereformeerde belijdenis moest toegedaan zijn. De candidaat welke beroepen werd, nam de verplichting op zich, om als dit verlangd werd, de aanstaande lidmaten in den Heidelberger Catechismus te onderwijzen.

De Reformirte Kirchenzetfun^ voegt hier het volgende aan toe: „Allen die meenen dat de „Parochiale kerkgemeente" eene geünieerde is, dwalen". Niet alleen volgens de oorkonde bij de stichting opgesteld, maar ook volgens den feitelijken toestand is deze gemeente Gereformeerd, daar al hare predikaten de Gereformeerde belijdenis moeten beamen en nog ten huidigen dage volgens den Heidelberger onderwijs moeten geven. Wanneer dit niet geschiedt, vers : huilt men zich achter het Koninklijk Consistorium, welk kerkbestuur, volgens zijn gevoelen, niet naar recht, ontslaan kan van de verplichting tot het leeren van den Heidelberger.

Wij voor ons zijn van oordeel, dat deze dingen wel op het papier kunnen geschreven worden, doch de bedoelde gemeente er niet veel aan heeft. Ten slotte heeft het koninklijk Consistorium en ter laatster instantie de Opperkerkeraad alles in deze te zeggen. De invoering van de Unie blijkt steeds meer aan vele kerken opgedrongen te zijn.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen