Buitenland.

Duitschland. Een belangrijke beslissing van den Oberkirchenrat,

Onze lezers zullen zich herinneren dat de predikant César uit Saksen, in de Evangelische kerk van Dortmund beroepen werd, welk beroep door het Koninklijk Consistorium waaronder Dortmund ressorteert, niet werd goedgekeurd. Genoemd kerkbestuur had met den heer César een colloquium gehouden en daardoor de overtuiging gekregen dat deze predikant een standpunt inneemt, dat tegen de belijdenis der Evangelische landskerk indruischt.

De heer Cesar en ook de gemeente van Dortmund hebben zich daarna op den Oberkirchenrat beroepen, met het gevolg dat dit hoogste bestuur van de Pruisische landskerk het besluit van het Consistorium om den heer Cesar te weren, heeft goedgekeurd. „Een predikant, die de belijdenis der landskerk wederspreekt, is voor den dienst in die kerk niet geschikt", zoo heeft de Opperkerkeraad rondweg aan de Gemeindevertretung van Dortmund verklaard. Dit is als een bom ingeslagen. Alle peiities en verklaringen van moderne zijde hebben dus niets uitgewerkt. Men had gedacht dat het hoogste kerkbestuur de moderne gemeente van DortmuDt wel ter wille zou geweest zijn. Zoo ver is het in Pruisen reeds gekomen I Het is wel te begrijpen dat men van moderne zijde met deze uitspraak niet tevreden is. Vooral in Dortmund is men daarover zeer ontstemd. Men sprak er al van om een verzoekschrift aan den Koning te richten die de „Opperste bisschop" der landskerk van Pruissen is. Als dit niet helpt, zullen dan de moderne gemeenten van Dortmund en Remscheid, de handen ineen slaan en den hun geweigerden predikant vol gens de „vereenigingswet" als hun herder en leeraar beroepen? De liberale Magdeb. Zeitung merkt daartegen op, dat zulk een daad de be teekenis zou hebben, dat de beide gemeenten uit het verband van de landskerk traden, waardoor men in de kaart van de orthodoxen speelt, die niets liever doen dan de modernen uit de landskerk dringen. Men moest Uever het kerkbestuur dwingen te erkennen, dat de modernen dezelfde rechten in de kerk hebben als de rechtzinnigen. Hoe men het kerkbestuur daartoe dwingen zal, wordt niet gezegd.

Maar toch heeft de uitspraak van den Oberkirchenrat, al is zij een geweldige tegenvaller voor de modernen, iets zeer bedenkelijks. Het hoogste kerkbestuur dient daarin aan het lagei staand consistorium een berisping toe over de manier waarop het colloquium met den predikant César werd gehouden. Het colloquium werd beheerscht door de gedachte dat er dwaalleer bij den predikant die daaraan onderworpen werd, aanwezig was; terwijl men hem alleen in de gelegenheid [had moeten stellen, zijn geloof uit te spreken. Dit verwijt zou eenigen grond gehad hebben, wanneer de predikant César een geheel onbekend persoon geweest was; doch het land was vervuld met zijn doolleer en de gedachte dat hij aanspraakt maakt op een plaats als predikant te Dortmund, had bij velen weerzin gewekt. Het is daarom begrijpelijk dat het consistorium recht op den man afging en Cesar vroeg of hij de belijdenis der kerk beleed of niet.

Doch het hoogste kerkbestuur heeft zich nog bedenkelijker tegen het consistorium uitgelaten door te zeggen: „Daarmede hangt samen, dat de vragen naar gelooi en belijdenis voornamelijk gesteld werden volgens den vorm van de theologische formuleering van het geloof der kerk, terwijl bij het onderzoek naar de belijdenis van den predikant Cesar had moeten gevraagd wordd ot hij beleed dat Jezus Christus de eeniggeboren Zoon Gods is, en Hem in zijn leven, sterven en opstanding als den eenigen grond van ons heil aan de gemeente verkondigt." De Opperkerkeraad verklaarde dikwijls uitgesproken te hebben, dat die belijdenis moest worden vastgehouden ook bij het onderzoek of iemand tot predikant kan worden toegelaten, en dat „eene binding aan den in de belijdenisschriften aanwezigen Theologischen vormjvan den geloofsinhoud niet geeischt worden kan, al moet elke ergernis gevende polemiek daartegen vermeden worden."

Door deze woorden geeft de Opperkerkeraad te Berlijn de belijdenis der kerk prijs. Het is toch bekend dat de modernen ook nog spreken van Jezus als „de eeniggeboren Zoon Gods", en dat zij nog gewagen van den „eenigen middelaar des heils" en nog de „opstanding van Christus" prediken. Maar met ^deze woorden bedoelen de moderne predikanten geheel iets anders dan de opstellers van de Augsburgsche belijdenis bedoeld hebben.

Een ding is duidelijk geworden. Het hoogste Kerkbestuur wil een man als Cesar niet. Maai zijn uitspraak bevredigt memaud. De modernen toornen er tegen en de rechtzinnigen zijn er bedroefd over. En geen wonder, want het hoogste kerkbestuur heeft tegelijk een ultramoderne geweerd, en de oude belijdenis der kerk als „Theologische formuleeringen" op zijde gezet.

Neemt men nn daarbij in aanmerking dat in den laatsten tijd voor hoogleeraren in de Godgeleerdheid bijna uitsluitend modernen werden benoemd, dan is het duidelijk dat de rechtzinnigen de toekomst der landskerk duister inzien,

Frankrijk, Lourdes bedreigd. Protest tegen de rede van Viviani,

De anticlericale staatkunde die in Frankrijk gevolgd wordt, waardoor de verschillende liberaUstisohe fracties in het parlement worden saamgehouden, schijnt het niet bij het doordrijven van scheiding van kerk en staat te willen laten. Het voornemen is, Lourdes te confisceeren. Dat dit in de Roomsche wereld groote verontwaardiging zal wekken, is te begrijpen. Toen de Karthuizer broederschap bij Grenoble werd opgeheven, werden de belangen van velen geschaad, daar velen bij de fabricage van de Chattreuser likeur voordeel hadden; doch de broederschap kon in Spanje zijn fabricage voortzetten. Maar anders is het gelegen met Lourdes, Elk jaar trekken honderden pelgrims naar de grot in die plaats, om genezing te vinden voor hunne kwalen. Als de Parijsche Figaro goed ingelicht is, zal daaraan weldra een eind gemaakt worden. De minister van eeredienst, Briand, heeft dan ook verklaard, dat de plaatsen waarheen-bedevaarten gedaan worden, geconfisceerd zullen worden. Van Roomsche zijde heeft men opgemerkt, dat er juist in Lourdes vele internationale stichtingen zijn, zoowel als kapellen, die aan menschen van verschillende nationaliteit behooren. Men hoopt dat dit de Fransche regeering zal weerhouden, de hand op de grot van Lourdes en alles wat daarmede samenhangt, te leggen. De bisschop van Tarbes is naar Some gegaan, om den paus omtrent de aangelegenheden van Lourdes in te lichten. Maar wij meenen dat alles wel te vergeefsch zijn zal. Het Fransche ministerie kan zich alleen staande houden, door anticlericale politiek te drijven; dat wil zeggen, door te trachten de Roomsche kerk zooveel mogelijk den voet dwars te zetten.

Het was te denken, dat het optreden van den Franschen minister Viviani, waarbij hij in de Kamer van Afgevaardigden uitsprak: „Wij hebben gezegd tegen den mau, die neerzit op het eind van den langen dag, gebroken door het dagelijksche werk en weenend over zijn ellendig lot, wij hebben tegen dien man gezegd, dat er achter die wolken, waarheen hij zijn droevige Wikken wendt, slechts hemelsche hersenschimmen toeven, en met een heerlijk gebaar hebbén wij daar in den hemel lichten uitgedaan, die niet weer aan zullen gaan, " — ook in Protestantsche kringen weerspraak zou vinden.

In de bladen der Gereformeerden wordt f egen deze jammerlijke uitlating zeer geprotesteerd en de predikant Wilfred Monod uit Rouaan heeft aan alle leden der Kamer, een openbaar schrijven gericht, waarbij hij opkomt tegen het verheerlijken van het materialisme, dat op de tribune van de Kamer van Afgevaardigden heeft plaats gehad. — Doch de Protestanten mochten hierbij wel eers gaan, bedenken, dat zij steeds de radicalen hebben gesteund, omdat zij anti Roomsch waren, zonder te begrijpen, dat deze ook anti Christelijk zijn.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen