Twee onzer hoogleeraren

Amsterdam, 10 Januari 1908.

Twee onzer hoogleeraren herdenken op dezen dag, dat ze vijf en twintig jaren geleden hun hoogleeraarsambt hebben aanvaard, nl. Prof. Dr. H. Bavlnck en Prof. L. Lindeboom.

Dat we Prof. Bavinck in de eerste plaats noemen, zal wel niemand ons euvel duiden. Het was wel een zeldzaam gelukkige keuze, dat de Synode der Christelijke Gereformeerde Kerk in 1882 dezen, destijds nog pas 28 jarigen geleerde, tot hoogleeraar aan de Theologische School riep en hem het gewichtigste vak, de Dogmatiek, toebetrouwde. De streng wetenschappelijke opleiding, die hij te Leiden genoot, het doctoraat in de Theologie, dat in hem voor 't eerst aan een zoon der Afscheiding ten deel viel, en zijn uitnemend proefschrift rechtvaardigden die keuze volkomen. Wat hij gedurende de 19 jaren, die hij te Kampen doorbracht, voor de School der Kerken gedaan heeft, om de voorbereidende studie te hervormen, het geheele onderwijs tot hooger peil op te voeren en de School een goeden naam ook in de kringen buitenaf te verzekeren, kan niet dankbaar genoeg worden erkend. Voor de Vrije Universiteit was het daarom wel een kostelijke winste, dat ze, toen in 19 haar professor primarius in de Theologie den katheder voor den ministerszetel verwisselde, in Prof. Bavinck een waardig opvolger vinden mocht, die zijn arbeid kon overnemen. Aan geen beter dan aan hem kon zeker die taak wórden toebetrouwd.

Het zou met de bescheidenheid, die zulk een voortreffelijke eigenschap van Prof. Bavinck is, weinig in overeenstemming zijn, wanneer bij zijn zilveren ambtsfeest op gezwollen toon de lof zijner verdiensten werd verkondigd. Toch mag de waardeer ing, die in aller hart is voor de rijke gaven Van hoofd en hart, hem door God den Heere geschonken, niet onuitgesproken blijven. Het geslacht van Dienaren des Woords, dat onder zijn leiding is opgekweekt, dankt hem voor wat hij èn door zijn onderwijs èn door zijn persoonlijken omgang voor hen is geweest. Maar de kring van zijn invloed strekte zich veel verder uit dan tot zijn persoonlijke leerlingen. In hoog idealen zin het ambt van Doctor Ecclesiae opvattende, gelijk hij dat zelf eenmaal in een rectorale oratie teekende, heeft hij, vruchtbaar in geschriften als weinigen, de waarheid Gods tegen het ongeloof verdedigd, de Christelijke levensen wereldbeschouwing in haar rijke beteekenis ook voor het tegenwoordig geslacht gehandhaafd, en een antwoord gezocht op de aangrijpende vraagstukken, waarvoor de wetenschap onzer dagen ons plaatst. Onder die geschriften staat als meesterwerk wel bovenaan zyn Gereformeerde Dogmatiek, die in streng wetenschappelijk^n vorm, met een r^kdora van historlach ai^> araat en uit­ gebreidheid van literatuurkennis, zooals geen andere Dogmatiek van onzen tijd kan aanwijzen, de kostelijke belijdenis onzer Vaderen weer heeft aangepast aan het wetenschappelijke bewustzijn van onze eeuw. En al willen we wat door andere uitnemende Godgeleerden ook op dit gebied is gepraesteerd, geenszins onderschatten, aan Prof. Bavinck komt de eere toe, dat hij het eerst een wetenschappelijke Dogmatiek ons schonk, die, hoe breed en echt katholiek ook in haar opvatting van het Christendom, tegelijk met onwankelbare trouw de Gereformeerde belijdenis als de zuiverste openbaring der Christelijke religie handhaaft. Moge daarom De Heraut, die hierbij zich niet alleen de tolk voelt van de Gereformeerde Kerken in Nederland, maar van al wat Gereformeerd is in ons land en daarbuiten, op dit zilveren feest Prof. Bavinck danken voor wat hij door Gods genade g voor de weeropleving der Gereformeerde beginselen heeft gedaan en de bede uitspreken, dat God hem nog lang tot een zege stelle voor de Vrije Universiteit, voor de Gereformeerde Kerken, en voor al wat in de worsteling onzer eeuw aan de waarheid Gods vasthoudt.

Ook aan Prof. Lindeboom, die tegelijk met Prof. Bavinck tot hoogleeraar benoemd, nu vijf en twintig jaar de School onzer Kerken dienen-isoocht, bieden we op dezen feestdag onzen gelukwensch. Er is verscheidenheid van gaven, en Prof. Lindeboom heeft een eigenaardig charisma vooral voor het praktische leven ontvangen, dat reeds bleek toen hij als Dienaar des Woords te Zaandam met zooveel zegen gearbeid heeft, en later nog schooner vrucht bood in wat hij voor de Christelijke verzorging van krankzinnigen, op zoo uitnemende wijze tot stand bracht. Ook zijn arbeid in de pers, zijn populaire verklaring van de Schrift, zijn kloek getuigenis tegen de volkszonden, zijn protest tegen ongeloof en socialisme en al wat ons volk van God wil afwenden, en niet het minst zijn warme ijver voor de oprichting eener Christelijke medische faculteit heeft hem de hartelijke liefde van ons Christenvolk verzekerd. Al stond hij in menig brandend kerkelijk vraagstuk vaak tegenover ons, aan de oprechtheid en eerlijkheid zijner overtuiging werd door niemand ooit getwijfeld; aan de beginselen, die hij liefhad, bleef hij altijd trouw; zijn strijd droeg nooit een onedel karakter. Bij alle verschil van inzicht, waardeeren we in hem den oprechten belijder van Christus, die zich het Evangelie nooit geschaamd heeft, den arbeider in Gods Koninkrijk, die een open oog heeft gehad voor de nooden van ons volksleven; en den man van overtuiging, die voor zijn beginselen steeds uitkwam.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen