Buitenland.

N.-Amerika. Vereeniging gezocht „De Presby teriaansche Synode van Montana nam het besluit om voortaan zeer broederlijk samen te werken met Congregationalisten, Baptisten, Methodisten en Episcopalen. Op plaatsen waar deze kerken vertegenwoordigd zijn en er toch voor alle geen ruimte is, zal men pogingen aanwenden om al deze kerken tot éen samen te smelten. Nu is dit geen nieuws. Een dergelijk besluit werd reeds meermalen en op vele kerkelijke vergaderingen genomen. In de practijk wordt het dagelijks toegepast. Menschen van allerlei godsdienstige kleur vereenigen zich tot éen kerkelijk saamleven.

Nu heeft dergelijk streven ongetwijfeld een gunstige zijde. Amerika is nog altoos wordende. Geen volk ter aarde dat meer trekt en reist, en zich meer door elkander werpt. Altoos door verrijzen er nieuwe steden en dorpen. Om echter in elke nieuwe nederzetting voor alle godsdienstige richtingen een kerk te bouwen, en voor elk een leeraar te bezoldigen, gaat uiterst moeilijk. De krachten worden dan te veel verbrokkeld, terwijl de kerken een kwijnend bestaan leiden en geen levensvatbaarheid vertoonen, Vereenigt men echter al deze groepen tot een kerkelijk instituut, dan staat men direct veel sterker, verdeeldheid wordt weggenomen, groote onkosten kunnen uitgespaard, aan den leeraar een goede bezoldiging verzekerd en aan de wereld een betere indruk gegeven werden.

Maar dit is dan ook al, wat ten goede hiervan gezegd kan worden. De gevaren van zulk een vereeniging van christenen van allerlei richting «jn grooter dan de voordeelen. Men bereidt alzoo een kerkelijke hutspot waar alle smaak in teloor gaat. Men gaat zoeken naar een christendom boven geloofsverdeeldheid en alle grenzen van belijdenis en leer worden uitgewischt. De kerk wordt een omnibus. Tucht over de leer is een onmogelijkheid. De leeraar inoet aan allen behagen en wordt onwillekeurig een dienaar der menschen. Want in zulk een Babel van verwarring gereformeerd te zijn in prediking, sacramentsbediening en tucht, is ten eenenmale onmogelijk geworden. Jammer, dat nog zoovele kerkelijke vergaderingen op dergelijke grenaveiflauwing blijven aandringen. De diepste oorzaak echter hgt in de godsdienstige onkunde van de Amerikaansche christenen. Geen catechisatie, geen leerstellige prediking. De grenzen verdwijnen meer en meer."

Aldus lezen wij in De (Amerikaansche) Wachter. De tegenstelling tusschen de kerk en de wereld wórdt door het toenemend practisch en theoretisch ongodisme steeds sterker, en daardoor schijnen de verschillen die er in de belijdenis der onderscheidene kerken bestaan, van minder belang. Naar onze overtuiging moet echter juist daarom de Kerk er op uit zijn om hare belijdenis te handhaven. Doet zij dit niet, en verklaart zij daardoor de geschilpunten in de Christelijke Kerken \'oor onwezeniijk, dan wordt zij van lieverlede wereldgelijkvormig. Het moest het parool voor de Kerken zijn, niet elkander bestrijden, maar zooveel mogelijk de wereld bekampen. Dan kwam er meer wezenlijke toenadering tusschen de verschillende Kerken, dan wanneer men de Kerken in een onnatuurlijk verband zocht saam te vatten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen