Voor Kinderen.

IN EN DOOR HET LEVEN.

XVII (Slot).

HET BETERE.

Zoo waren verscheiden maanden voorbij gegaan, waarin Christina soms nagenoeg gebrek leed, zoodat zij zelfs haar dienstmeisje had moeten wegzenden. Zij kon trouwens de kleine huishouding nu alleen wel af; haar man zag zij maar zelden. Des te meer echter anderen, die zij liefst niet gezien had. 't Waren allen menschen, die betaling kwamen jvragen van schtdden, door Vinot gemaakt. En zoo werd Christina al meer duidelijk waar haar geld gebleven was, en ook hoe haar man slechts leefde op kosten van anderen, nog altijd veel noodig had, maar — niet betaalde.

Op een morgen verschenen plotseling twee heeren van de rechterlijke macht, die de verschrikte vrouw meedeelden, dat zij al wat aan Vinot behoorde in beslag kwamen nemen, om daaruit de schuldeischers te betalen. Dochtoen de heeren hun werk wilden beginnen, bleek al aanstonds dat Vinot hun te slim was geweest. Al wat er stond behoorde aan den verhuurder, die zelf nog vergeefs op een maand huur wachtte. Zwijgend en met tranen in de nogen hoorde en zag Christina alles. Zelfs de strenge mannen kregen medelijden met haar. Enkele lijfsieraden mocht zij behouden. Op hun deelnemende vraag waar zij nu heecgiDg, was het antwoord: „Naar vader en moeder te Amsterdam". En een antwoordde terecht: „Dank God, dat ge die nog hebt".

Reeds den volgenden dag moest Christina baar woning verlaten. Waar haar man gebleven was, wist niemand te zeggen. Zij verkocht het horloge dat in gelukkiger dagen Mevrouw ooy baar gegeven had, betaalde de achterstallige buur, en toen schoot er nog juist genoeg over om met de schuit de reis naar Amsterdam te doen. Op dien langen, droeven tocht had Christina alle gelegenheid om haar weg te overdenken. Haar schoone droomen waren als rook vergaan, haar jagen naar grootheid en oogheid even als 't gewonnen geld had ten slotte slechts ellende gebracht.

En toch was er iets verblijdends in de zoo droeve geschiedenis. Wat zij in goede en blijde dagen wel geleerd maar niet ter harte genomen had, was in den plotselingen tegenspoed voor aar tot waarheid geworden. Zij leerde nu eerst echt verstaan, wat de Schrift zegt: Verneder u onder de krachtige hand Gods, opdat Hij u verbooge te Zijner tijd. En zoo kwam zij te Amsterdam terug, wel diep bedroefd, maar toch met meer vrede in het gemoed dan zij in lang ekend bad.

’t Was avond toen Christina de ouderlijke woning weer betrad. Vader, meenende dat er een klant was, kwam in den winkel. Toen hij echter zoo gansch onverwachts zijn dochter voor zich zag, uitte hij zulk een luiden kreet van ontroering, at moeder verschrikt uit het binnenvertrek wam toeloopen.

Allen gingen naar binnen. In het eerst kon niemand een woord uitbrengen. Doch toen het indelijk zoover kwam, was ook aan het vragen en vertellen geen einde. Christina had er ehoefte aan haar hart eens uit te storten. En zij wist, nergens kon dit, ook nergens zoo oed als hier. Vader en moeder lieten haar ustig uitspreken en voegden er weinig woorden tusschen. Toen de dochter eindelijk zweeg, was er een glimlach, als van een die weer moed voelt, op haar gezicht, en vader zei: „Geloofd zij de Heere! Mijn kind, we dachten wel eens, dat ge voor Hem en ons verloren waart. Maar ge zijt gevonden voor ons, mag het wezen ook voor onzen getrouwen God".

Hoe droevig ook een terugkomst als die van hristine mocht zijn, toch was er stille blijdchap in de harten van hen, die zich weer ereenigd voelden, die elk iets hadden teruggevonden, dat verloren scheen. Toen Christina a een paar weken er over sprak weder ergens n dienst te gaan, zei moeder: „Neen, kind, ge lijft nu bij ons. De Heere heeft aan uw vader ier een behoorlijk bestaan gegeven. We hebben ns bescheiden deel, en voor u is hier altijd laats. Ge kunt mij uitnemend helpen. Daarbij, e dient eerst af te wachten, of ge nog van uw an iets hoort".

Dat laatste duurde heel lang — meer dan een aar. Toen kwam er een brief uit Indië van den apitein van een Oostiojevaarder. Daaruit en ater nog op andere wijs vernam Christina, dat inot, eenige weken vóór zijn verdwijning door middel van Amsterdamsche vrienden een aanstelling had weten te krijgen in dienst der

CompagQie, in „het warme land", waar zoo menig been ging, dien het in het konde Nederland toch „te heet aan de voeten" werd. Vinot echter, die door zijn uitspattingen ook 2ijn lichaam had verwoest, was heel kort na zijn komst te Batavia gestorven. De kapitein die iets van zijn geschiedenis wist, had uit mede> lijden-aan de weduwe geschreven. Zoo ging Vinot heen, „zonder begeerd te zijn". Zelfs zijn vrouw kon wel treuren over zulk een einde, maar niet om haar verlies.

Christina bleef bij haar ouders wonen. Gaarne had zij Mevrouw Kooy nog eens ontmoet, maar die was, doordat de juffrouw tegen haar zin was heengegaan, niet meer toegankelijk. De menschen, ook de „brave" vergeven zoo zelden wat tegen hen misdreven wordt. De HeereGod doet anders.

Dat mocht Christina ervaren. Door pijnlijke ea droeve ervaring had de Heere haar, die niet wou luisteren of opmerken, bekeerd van de zucht tot wat hoog en groot is bij de menschen, van hoogmoed en zelfverheffing. Zij ondervond epbter nu ook, dat de Heere in Christus ons genade schenkt, dat Hij die den nederige geeft, en daarin was voortaan haar roem en haar eer.

's Heeren goedheid kent geen palen; God is recht, dus zal Hij door Onderwijzing hen, die dwalen, Brengen in het rechte spoor. Hij zal leiden 't zacht gemoed In het effen recht des Heeren; Wie Hem need'rig valt te voet, Ztl van Hem Zijn wegen leeren,

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen