Buitenland.

Engeland. De Londensche predikant Campbell en de Congregationalistische Unie.

Sedert eenige jiren scheen het alsof de Congregationalisten in Engeland een zaak Campbell, als tegenhanger van de zaak Jatho in Duitschland, hebben zouden. De predikant R.J. Campbell is de woordvoerder der moderne Theologie in Engeland en zijn preeken in de City Temple te Londen trokken steeds een groot aantal toehoorders. Sommige van zijn uitingen waren zoo kras, dat zij ernstige tegenspraak uitlokten en op het congres der Congregationalistische unie van het voorgaande jaar sprak Dr. Forsyih het uit, dat het voor Campbell maar 't best zijn zou, als hij vrijwillig zijn ambt in de Congregationalistische Kerk nederlegde. Dr. Forsyth, director van het Theologisch Seminarium te Hackney, werd door vele leden van het congres in zijn optreden tegen Campbell gestetmd. Men verwachtte dat deze op het Congregationalistisch congres van dit jaar een verklaring omtrent zijn standpunt geven zou. En dit is ook geschied naar aanleiding van een voordiacht van den director van het Seminarium h t n d d d a b k l o b l d w z k d m h o S. Franks te Bristol over het onderwerp „moet het Christendom noodzakelijk op een historischen grondslag staan". Franks polemiseerde tegen eenige Duitsche geleerden en vooral tegen een opstel van Dr. Anderson in Hibbtri Journal. Bij de discussie stond Campbell op en legde de volgende geloofsbelijdenis af. „Mijne eigene ervaring van Jezus maakt mij voor eiken bewijsgrond voor zijn onhistorischheid onvatbaar. Jezus Christus is het centrale feit van mijn geestelijk leven. Ik aanbid hem, ik vertrouw hem mijne ziel voor tijden eeuwigheid toe. Deze Jezus is vóór alles een werkelijk geestelijk wezen, zoo wezenlijk, dat alle theorethiseeren in de wereld hem niet uit de een^e plaats die hij inneemt in de harten van hen, die zijne jongeren zijn, verdringen kan. Wanneer wij zulk een Christus in het vleesch niet gehad hadden, zoo zouden wij ook nooit iets vanden Christus in den geest hebben ervaren. Wij zouden dan nog steeds naar zulk een Christus verlangen als het eene, dat wij voor ons arm, aardsche leven en strijden noodig hebben. Kortom, Jezus van Nazareth kan volgens, mijne ervaring van den eeuwigen Christus niet gescheiden worden."

Deze woorden maakten diepen indruk; het was alsof de druk die op de vergadering lag, op eens was weggenomen. Dr. Forsyth verklaarde, dat zijn Theologie wel niet met die van Campbell overeenstemde, doch alle aanwezigen hadden hem toch hooren zeggen: „Ik bid den Heere Jezus Christus aan en ik vertrouw hem mijn ziel voor eeuw toe, " en zulke woorden kon toch niemand uitspreken zonder den Heiligen Geest. Daarom wilde hij niet meer met Campbell in het strijdperk treden, maar hem de rechterhand der broederlijke gemeenschap toereiken. De vergadering was met die woorden kennelijk ingenomen, en ten slotte zong men de doxologie.

Maar wij vreezen dat de vergadering ten onrechte zich verheugd heeft. Het is waar dat de woorden: „Jezus van Nazareth kan volgens mijn ervaring niet van den eeuwigen Christus gescheiden worden", wel positief klinken. Doch men moet niet vergeten, dat de predikant Campbell te voren beweerd heeft: , vElke mensch.... is een openbaring van den Eeuwigen Christus." Wat hij vijf jaren te voren van „lederen mensch" verklaarde, is niet te niet gedaan door hetgeen hij nu zeide omtrent „Jezus van Nazareth." Als ieder mensch is „een openbaring van den eeuwigen Christus", dan volgt daaruit dat Jezus Christus dit ook is. Is Jezus Christus „niet te scheiden van den eeuwigen Christus", dan moet hetzelfde voor waar gehouden worden van lederen mensch, indien het waar is, wat Campbell vijf jaar geleden beweerde, „dat ieder mensch potentieel (hebbelijk) een Christus is." Maar wasr is dan de Christus Cods ?

Nu zou het kunnen zijn dat Campbell van gevoelen veranderde. Doch dit werd door hem ten stelligste ontkend; hij hield veeleer vol, dat in de laatste vijf jaren zijn theologische meeningen niet veranderden. 'V'ijf jaar geleden zeide hij: „Jezus was (en is) Goddelijk, en zoo zijn wij ook. Bovendien heeft Campbell voor vijf jaren geschreven, dat het uitgangspunt der Nieuwe Theologie, waarvan hij een der woordvoerders kan genoemd worden, is „de essentieele eenheid van God en mensch." „Elk mensch is potentieel Christus" zoo leerde hij voorts, en als hij uitsprak dat Christus goddelijk is, dan voegde hij er aanstonds aan toe, „en zoo zijn wij".

Dit alles geeft ons recht te zeggen, dat het Congres te Nottingham van de Congregational Union zich heeft laten meesleepen door de woorden van den predikant Campbell, zonder die in verband te beschouwen met vroegere, niet herroepen, maar veeleer gehandtiaafde, uitspraken. Op den duur zullen die Congregationalisten, welke den Christus der Schriften belijden, geen vrede kunnen hebben met de leeringen van den predikant der City Temple.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen