Voor Kinderen.

DE SPEELMAN.

XIX.

IN GESPREK.

Toen de vertooning was afgeloopen, ontvingen de bruggeman Markus en de knapen die verder meegeholpen hadden — meisjes deden dat gemeenlijk niet — uit handen van de jarige ter belooning elk een fraaien bloemruiker. Daarna begon het dansen waar Louise, die nog nooit anders gedanst had dan wanneer zij van blijdschap sprong en huppelde, echter niet mee aan kon doen. Want hier werd gedanst naar de regelen van een ijdele kunst, die door bepaalde dansmeesters werd onderwezen.

Louise, die nog nooit zoo iets gezien had, keek evenals een paar andere kleine meisjes eerst met verbazing en toen met zekere verrukking toe, terwijl zij de grooteren met allerlei bevallige bewegingen en wendingen door de zaal als 't ware zweven zag. Wat zou zij blij zijn dat ook eens te kunnen doen en hoe prettig zou het wezen! Nu, eerlang kon zij het wel zoo ver brengen. Mama had er reeds over gesproken dat zij mettertijd danslessen moest nemen. En Louise stelde zich nu al voor hoe heerlijk dat wezen zou. Zij wist niet hoe veel gevaar er aan dat dansen verbonden is. Zeker, men kan ook dansen en springen in de vreugde zijns harten, zelfs over de weldaden des Heeren. Dat zien wij aan David die huppelde voor de ark, en aan den genezen kreupele bij de tempelpoort. Zulk dansen is zeker geen kwaad en wordt ook niet bij den dansmeester geleerd. Maar de danskunst zooals die op de partijen gezien wordt, met al de ijdelheid die er bij behoort, is uit de wereld en niet uit God. Zij kan tot groote schade worden voor het lichaam maar bovenal voor de ziel.

Tot groote spijt van Louise duurde echter het dansen niet lang. Er was geen tijd voor, wijl vele jonge gasten straks nog een heel eind huiswaarts te rijden hadden. De kleine Louise was echter nog geheel van het ongewone schouwspel vervuld, zoo zelfs dat zij het bijna niet merkte, hoe de tafel weer was aangericht en allen zich naar lust konden verkwikken.

sKom eens hier, kleine", zei mevrouw Maanszoon, haar vriendeUjk op den schouder tikkende. »Wij wachten al op u.”

Het meisje keek een weinig verschrikt op en haastte zich haar plaats in te nemen. Gelukkig was die thans niet naast de jarige maar tusschen den gastheer en zijn vrouw, die beiden al hun best deden — er waren goede redenen voor — om het Louise Verspronck zoo aangenaam mogelijk te maken. De tafel was met keur van vruchten en andere spijzen bedekt, en ook aan smakelijke dranken ontbrak het niet. De jonge gasten deden een en ander behoorlijk eer aan. Middelerwijl nam een der jonge juffrouwen plaats aan een groot klavercymbaal — wij zouden zeggen een piano — dat in de zaal stond, en weldra klonken er vroohjke wijsjes, waarbij vele gasten wakker meezongen, 't Waren meest luchtige Fransche deuntjes. Want dat men ook in onze moedertaal schoon kan zingen^ egrepen velen althans uit hoogere standen in ien tijd niet. Trouwens hoe velen in onzen ijd oordeelen nog even dwaas.

Terwijl Louise zich aan de lekkernijen te oed deed, zaten mijnheer en mevrouw allerrettigst met haar te snappen.

„Vind je de muziek niet mooi? " vroeg evrouw.

„0 ja, ik ben altijd blij als de speelman omt”.

„De speelman". Wie is dat ? ”

„Dat is een man die hier overal rondgaat; hij speelt en zingt heel mooi. Hij zingt en hij speelt op de fluit”.

„0, nu meen ik hem ook wel eens hier gezien te hebben. En hoor je nog wel eens andere muziek ? ”

„Neen mevrouw”.

Mijnheer Maanszoon, die het hoorde, glimlachte eens tegen zijn vrouw en zei toen tot zijn kleine vriendin:

„En zijn het mooie versjes die je van den speelman hoort. Kun je er misschien een opzeggen ? ”

„Ja zeker mijnheer, maar ik durf niet goed”.

„Nu, niemand behoeft het te verstaan dan mevrouw en ik", zei mijnheer Maanszoon. »Ik mag uw lief stemmetje zoo graag hooren", voegde hij er vleiend bij.

Louise zat een oogenblik verlegen, toen begon zij tamelijk zacht het versje op te zeggen van den goeden Herder.

Den Harder ging uit te zoeken het lam, 't Was verloren Verloren

Het en kon zijn stem niet meer hooren. Nu het uit zijn oogen bekwam i).

Het schaap heeft gezworven op berg en duin, 't Was alleene Alleene

’t Verging op bezweken beenen. Op paden eng ende schuin.

Daar vond het de Harder trouw en groot, 't Wierd gereddet Gereddet

En op zijn schoudren gebeddet, Vrij van alle nood en dood.

De gastheer en zijn vrouw hadden eenigszins verbaasd toegeluisterd. Dat een rondreizende speelman zulke versjes liet hooren, hadden zij kwalijk kunnen denken, en nog minder, dat de kleine Louise juist dit versje zou opzeggen. Ze begrepen er trouwens weinig van, en mevrouw kon niet nalaten te vragen of de speelman ook verteld had wie die goede Herder was.

„0, dat heeft onze tuinman mij uitgelegd", antwoordde Louise. »Die goede Herder is de Heere Jezus en het verloren schaap zijn wij. Hij wil ons opzoeken en weer terugbrengen, zoodat ons geen kwaad meer overkomt en vrij blijde en gelukkig worden”.

Verbaasd keken de gastheer en zijn vrouw elkander aan. Op zulk een antwoord waren zij blijkbaar geen van beiden verdacht geweest. Maar zij zorgden wel dat Louise dit niet merkte, en vroegen ook maar geen verderen uitleg van haar woorden, al begrepen ze die waarschijnlijk maar half.

„Dat heb je heel lief opgezegd", zei mijnheer. »0p een anderen tijd willen we heel graag nog eens zoo iets hooren. En als je het hier prettig vindt, hoop ik dat je nog dikwijls zult terugkomen, ook al is onze dochter niet jarig.”

Of Louise nu juist op nadere kennismaking met de bedoelde dochter gesteld was valt te betwijfelen. Doch zij behoefde gelukkig geen antwoord te geven. We zullen zien hoe dat kwam.

1) Verdween.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen