Voor Kinderen.

MARTHA'S BEPROEVING.

II.

EEN FLAUWTE EN WAT DAAROP VOLGDE.

Tien dagen later vinden wij de famiUe Gumming, van Jaantje vergezeld, gevestigd op een allerliefst buitentje in het midden van Engeland. Denzelfden morgen toen mevrouw 's avonds bezwijmde, had een studievriend van mijnheer hem gevraagd, voor éen jaar tenminste zijn buitentje te betrekken en hem zijn huisje in de Brugstraat zoolang af te staan.

't Scheen mijnheer en mevrouw een bewijs van Gods vaderlijke goedheid, dat juist nu dit aanbod kwam. Martha was overgelukkig, toen zij daarvan hoorde. sO, Papa, o Mama! heeft God dan toch mijn gebeden verhoord en zal Hij Moedertje door de buitenlucht weer gezond en sterk maken ? Wat is de Heer toch goed, om zoo naar mij te luisteren !

De weinige zaken die opgeborgen of ingepakt moesten worden, werden op aanwijzing van mevrouw door Jaantje en Martha, soms met hulp van mijnheer in orde gebracht. Daar de dokter mevrouw te zwak vond om de réis op éen dag te doen, werd een namiddag, avond en nacht in een hotel doorgebracht. Dit verblijf en de reis was voor Martha, die nog nooit gespoord had, een groot genot. Het zien van vele plaatsen, weilanden en bosschen, rivieren enz. in 't voorbijrijden, maakte een diepen indruk op haar en steeds riep zij uit: »Wat is de aarde toch groot en mooi!«

Op de lieve villa aangekomen, hielp zij weder uitpakken en schikken. Papa kreeg dé studeerkamer van zijn .vriend; de eetkamer liad een fraaie veranda, luchtig en begroeid, waar mevrouw dadelijk na aankomst van genoot, zelfs op de canapé in zulk een gerusten slaap viel, als

haar in lang niet verkwikt had. Martha meende, dat haar beproeving voorbij was ; als Papa weer zijn lessen voorlas, Mama met genoegen daarnaar luisterde, en Papa dagelijksmet z ij n kleine meid een half uurtje wandelde, was zij dan niet van alle smart b e v r ij d ? •*

III.

NIEUWE KENNISSEN.

Den morgen na hun aankomst ging Martha alles eens bekijken; de bioemtuin, de n'i, ocstuin, de kleine, in haar oog groote, boomgaard kregen een beurt. De begroeide muur die het geheel omgaf, had een poortje dat met eenklink kon gepend worden, echt-Li...kje!--acl'itig ' zij licht hem op en ziet een ruischcnde beek vlak voor zich! Hoe heerlijk vindt zij dat alles; het stroomende water hier en daar door rotsblokjes en groote steenen in zijn loop gehinderd en dan spattend daarover bruisend, houdt haar aan die plek als gekluisterd.

»Hé, juffertje, met je jurk uit Noachs ark, wat doe jij daar? Hoe kom jij hier.? » hoort Martha zich toeroepen en daar staat een jongen , midden in de beek op zijn bloote voeten, zijn broek hoog opgestroopt boven zijn knieën, hij neemt zijn mooien, strooien hoed voor haar af en herhaalt zijn vraag.

»Ik heet Martha Gumming, mijn ouders zijn hier op sSchoonoord» gekomen, voor ten minste een heel jaar.»

ïSchoonoord, slakkenoord, slangenoord, meikeversoord, 'zoo moest 't heeten, en 't is behekst ook ; want die dieren zoeken aiiemaal de jongste op, om die te bijten. Daarom heeft niemand het willen huren; en heeft de eigenaar al zijn leveranciers van alles laten brengen om die nieuwe lui althans een poosje hier te houden.s Martha staart den praatjesmaker aan en zegt daarna op ernstigen toon: sGe moogt geen onwaarheid spreken, dat is zonde.»

»Heb je dat ook. in de ark geleerd, daar meyrouw Noach je jurk maakte ? «

ïïartha keert zich om boos en beschaamd, zij - wil het poortje weder doorgaan, maar, ...'. geen klink aan den buitenkant, wel een sleutel-. gaatje. _ Wat nu gedaan ? Ze wist niet hoe lang - die tuinmuur was en waar die begon. Ze zou net gaan schreien^, toen de jongen, op den oever geklauterd achter haar stond en zei: »\\'il ik het poortje voor u openen, mevrouw? »

Hij klom met moeite over den muur, sprong in den tuin, opende 't poortje voor Martha en zei met een diepe buiging:2Als 't u belieft, freule, een gulden !«

»Ik heb geen gulden, maar bedank u; u moet echter niet weer zoo jokken!»

»Ha, ha! dametje, wat preek je mooi!» daarmee sloeg hij het poortje achter zich toe, en ging door de beek weg.

5> Martha, waar ben je zoo lang gebleven ? « vroeg haar vader.

Papa vernam het heele gesprek, maar scheen niet boos op den onbekenden knaap; hij zei alleen; »Hij deed het voor de grap en wou je eens beet nemen.» , • .

»'k Wil niet beet genomen worden. Papa, en dan met leugens, .er zijn hier geen slangen, geen slakken.»

«Jongens zijn altijd ^00, kleintje; en over je jurk moet je maar aan Mama vragen, daar heb ik geen ^'(^stand van.»

»Mam*a^is mijn jurk zoo leelijk en ouderwetsch, dat die uit de ark lijkt'? » vroeg zij 's namiddags. . o - -

»Wel neen, mijn liefje. Ik heb ze van een mijner mooie zomerjaponnen van vroeger* voor je gemaakt, als we niet zoo arm waren kreeg je mooie kleeren, gelijk ik vroeger ook droeg.» . „Is 't schande om arm te wezen. Mama? Zijn rijke menschen altijd gelukkig? » *

ïNeen, lief kind, noch 't een, noch 't ander. En dat uw Papa niet rijk-meer is, gelijk toen gij klein waart, is zeer tot zijn eer. Je kunt niet veel van geldzaken begrijpen; maar luister, misschien vat je wel wat ik zeg.

Toen jij een jaar oud' werdt, kwam er een neef uit Amerika naar Engeland, dien we niet wisten dat hij bestond; hij was een zoon van een ouderen broeder van Papa's grootvader en hij eischte de erfenis van beider overgrootvader voor zich op. Papa is toen gaan schrijven en

wij woonden sedert in het lieve huisje in de Brugstraat, dat Papa van zijn moeder gekregen had.«

„Mevrouw zag moê en verhit na die lange verklaring en Martha, die dit opmerkte zei: ïMoesje, als ik groot ben, word ik misschien rijk en zal u alles geven wat u vroeger bezat, is dat niet goed r«

„'k Ben rijk met je lieven Papa en met mijn gehoorzaam dochtertje», antwoordde mevrouw. Op den tweeden Zondag na hun aankomst, kon-mevrouw ook meê ter kerk gaan. De lucht, de rust, de heerlijke melk, de eieren, die hier zoo goedkoop waren, zelfs de room kostte weinig meer dan de melk, versterkten mevrouw buitengemeen en Martha meende, dat zij nooit zoo heerlijk ter kerk ging als nu 5 door die lommerrijke laan met beide haar ouders, dat in lang niet gebeurde.

Daar ziet ze een dame met een meisje van haar eigen leeftijd over zich zitten, en daar vlak naast de jongen »uit de beek». Zacht drukt zij haars vaders arm en zegt: »Die jongen», een wenk van Papa legt h»ar het zwijgen op en beduidt haar naar een anderen kant te kijken. De dame met het meisje, echtgenoote en dochtertje van den predikant, kwamen maandags een bezoek aan mevrouw Cumming brengen, nu deze in de kerk geweest was.

De meisjes maakten heel gauw kennis met elkaar. Eleonora Howard zei, dat zij geen enkel vriendinnetje op 't dorp had, wel in de stad, maar die was ruim een uur ver. Martha vertelde, dat zij nog nooit buiten was geweest, ook nimmer een vriendinnetje gehad had. Zij gingen den tuin in, praatten druk, tot mevrouw Howard Ellie riep om mede naar huis te gaan. Binnengekpmen vroeg Martha: »Is die jongen, die in (Ie kerk bij u zat, uw zoon, mevrouw? »

ïNeen, lief kind, hij was op kostschool, doch daar brak roodysnk uit en zijn vader vroeg ons, hem tot de_ groote vacantie in huis te nemen, omdat de dominee hem dan les kon geven en hij geen jaar in het leeren ten achter - raakte. Hij heeft een kluchtigen naam: Peter Petersen, en komt uit Sheffield.»

»Hoe vreemd treft dat, mevrouw. Die Peter Petersen moet een bloedverwant van mij wezen, ik heet ook Petersen en een volle neef van mij staat te Sheffield», zei mevrouw Cumming.

> Peter is wat druk en zit vol guitenstrekcn; ik ben geen jongens gewend; zoo doende maak ik mij zonder noodzaak soms boos op, of ongerust over hem. 'k Ben echter bang u te veel te vermoeien en ga dus vertrekken, doch ik hoop dat Martha'gedurig eens bij Ellie mag kom; n." besloot mevrouw Howard.

Geen vermoeidheid, maar aandoening had den blos op mevrouws gelaat te voorschijn geroepen; dat begreep de he6r Cumming volkomen, toen hij hoorde, dat de knaap, dien Martha het eerste ontmoette, een Petersen was. Martha vond het eenvoudig verschrikkelijk, dat een jongen »die voor de grap jokte», een bloedverwant van haar Mama zou wezen.

sMama nooit heb ik van uwe maagschap gehoord. Heeft Papa ook magen behalve die eene . . .

> Magen, neen, meisje I ieder mensch heeft één maag».

»Och Mocsjelief, magen, bloedverwanten zooals u zegt, famielje zegt Jaantje».

-Mevrouw glimlachte, zij had niet dadelijk aan maagschap gedacht, sja. Martha», je hebt nog meer neven en achterneven en mogelijk nog een overgrootmama.

, »Maar daarover nu niet verder», zei Martha's vader.

Ellie en Martha werden dikke vriendinnetjes. Ellie ging tweemaal per week naar het stadje om teeken-en muziekles te nemen en de predikant bood voor de gezelligheid van zijn dochtertje mevrouw Cumming aan, Martha deel aan die lessen te laten nemen. Zoo kwam zij ook gedurig in de stad en op die lessen in aanraking met verscheidene andere meisjes.

Martha bemerkte spoedig, dat zij in vele zaken haar medeleerlingen vooruit was; doch tevens, dat deze de meeste dingen anders deden en zeiden dan zij. Dit werd gedeeltelijk veroorzaakt door haar eenzaam leven tot nog toe; en haar steeds omgaan met Papa en Mama, niet alleen volwassen, maar ook zeer begaafde en hoogst ontwikkelde menschen.

Martha kon zich hiervan geen rekenschap geven en kwelde vaak haar hersens over opmer-• kingen of aanmerkingen, die zij niet ten volle begreep; doch over het geheel gevoelde het kind zich zeer gelukking ; niet het minst doordat haar lieve moeder werkelijk in beterschap toenam, zoodat zij vaak zei: »Mama, vindt u het hier niet een mooie droom, die heel, heel lang duurt, die soms wel opeen sprookje lijkt? » Haar moeder kuste haar dan en zei: »Mijn Martha, vergeet toch niet den Heer voor al die genietingen en al dien zegen te danken ? «

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen