Buitenland.

Engeland.

Gods naam niet ge­ noemd.

In een Christelijk blad wordt er over geklaagd dat de Engelsche ministers, wanneer zij tot de natie spreken, slechts weinig meer doen dan de gemeen-plaatsen herhalen die gezegd worden omtrent ieders plicht, en verklaren, dat de oorlog reeds gewonnen is; dat Duitschland, wat zijn inwendigen toestand aangaat, in een wanhopigen staat verkeert, en dat het alleen e^ quaestie van tijd is vóór het op zijn kn'eën ligt, smeekend om een genadigen vrede. Maar de Engelsche natie, zoo betoogt bedoeld blad, is niet geneigd de stem van deze mooipraters (charmers) te gelooven, als zouden zij de geheele waarheid spreken. Het wordt diep gevoeld dat wat de regeering door haar voornaamste woordvoerders gedurig herhaalt, onbevredigend is.

Vooral het Christenvolk is daarvan overtuigd, want het beseft dat de overwinning moet uitblijven zoo lang God niet erkend wordt, al is men ook overtuigd van de rechtvaardigheid der zaak waarvoor gestreden wordt.

In het begin van Nov. werd te Londen in Albert Hall eene vergadering gehouden, waar Engelands eerste minister Lloyd George een woord zou spreken om Engeland een hart onder den riem te steken. Op het platform waren de leiders van alle klassen van den staat vertegenwoordigd, hoofden der groote bankinstellingen, directeuren van indusirieele ondernemingen, hoofden van de verschillende departementen en de voornaamste mannen van de Kerk. Sommigen hadden gehoopt, dat nu de eerste, minister een woord zou spreken waarin zijn vertrouwen op God uitkwam en waarin hij aandrong op een vernieuwd verbond met den Heere, - als het eenige middel waardoor de natie kon "gesterkt worden in het volbrengen van haar groote taak. Maar hierin kwam men be­ drogen ult. De premier sprak goede woorden.

Hij waarschuwde voor het gevaar om op goed geluk af, pogingen in het werk te stellen, enkel om uit de ongelegenheid te geraken waarin men zich^iicvond. Hij wees er op, hoe vele Staten zich tegen Duitschland hadden gekeerd, waardoor Engeland's positie zedelijk gesterkt werd. Hij zeide alles wat een man zeggen kon, die zich voorgenomen had den naam van God niet te noemen.. Het is goed en wel dat de eerste minister ons komt vertellen, dat wij den atlas moeten ter hand nemen tot onze bemoediging. Maar zou het niet beter geweest zijn en oneindig meer uitgewerkt hebben als hij Groot-Brittanje had toegeroepen, terug te keeren tot den Bijbel? Een vermaning om onze tanden te scherpen is een armzalig middel voor een volk, dat nog steeds aarzelt zijn hart te onderzoeken.

Er is iets dat nog dringender noodiger is dan het ergste onder de oogen te zien; het is de nood zakelijkheid om zich den Allerhoogste voor oogen te snellen. Welk een schoone gelegenheid heeft de eerste minister laten voorbijgaan om onze volken in Engeland en over de zee den eenigen weg tot de overwinning te wijzen! Als hij zich gewend had tot den Aartsbisschop van Canterbury, die naast hem zat, met de vraag om in de groote, de geheele natie vertegenwoordigende, vergadering te bidden, dat God zich krachtig zou openbaren aan hen, wier harten nog tot Hem j, eneigd zijn, al weken zij in hunne wegen van Hem af, dan zou hij een zedehjke bezieling aan de natie gegeven hebben, die zich in den versten uithoek had laten ge voelen. Maar dit deed hij niet, en daardoor werd de dageraad van het gouden uur, waar allen reikhalzend naar uitzien, verschoven.

Op deze manier schrijft een blad waarvan de redactie overtuigd is, dat Engeland voor de gerechtigheid strijdt en de partij opnam van de verdrukte kleine volken, en dat in het Duitsche militairisme den vijand ziet, die ten onder moet gebracht worden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen