Ingezonden Stukken.

{Buiten verantwoordelijkheid van de Redatie.)

Hooggeachte Redacteur,

Zou ik voor de navolgende regels over eenige plaatsruimte in uw veelgelezen blad mogen be'schikken? Het-geldt hier ongetwijfeld een ernstig belang. Vooraf betuig ik U mijn oprechten dank voor de inwilliging van mijn verzoek.

Wanneer God ons uit geöade leerde luisteren naar „het nieuw geluid", dat van alle zijden uit de fel bewogen menschheid*tot ons komt, zal het ons uit het hart gegrepen zijn, wat eenmaal* Ulrich von Hutten in 1518 aan Wilibald Pirckheimer schreef: „Het^ is een genot, te leven, zij het ook nog niet, om zich rustig neer te zetten. De geesten zijn in beweging". „Een genot te leven": ja, dat mag ook nu, in onze smartvolle wereldbedeeling zelfs, onze levensleuze zijn ! Want grijpen we niet voor de toekomst^ bij de steeds rijkere vervulling van de Openbaring" Gods, meer geloovig naar „het heilig ideaal" van Jezus' naderende komst tot Zijn wereld als Vredevorst? En worden we voor het heden niet door „den hartstocht der werkelijkheid" krachtiger dan , ooit beheerscht, om, nuchter practisch, goede krijgsknechten van Christus te zijn, ijverende voor Zijn komende heerschappij in het volle menschenleven ?

Inzonderheid moge zoo voor de Dienaren des Woords in hun bijzonder ambt, waarin zij hebben te zijn „mannen huns tijds", het devies gelden: „een genot om te leven". Hoeveel mag er met name door hen, zoo ze trouwe knechten des Heilands zijn, niet worden verwacht van de vrede-toekoinst zijns Rijks ! En evenzeer, hoe wordt hun de eere gegund veel te strijden door woord en daad in het zondige heden voor de doorwerking van de kracht zijns Naams naar alle zijden heen. Zij toch zijn' dienaren der Kerk Gods. En de Kerk des Heeren, die op de hoogte van Q-ods tjjd staat, hoe meu spottend verachtend in het midden der ongeloQvigen haar ook den rug moge toekeeren, is en blijft immers naar hooger bestel het middelpunt, waarom alles in de wereld zich steeds meer zal blijven bewegen. Alles zal gedurig in relatie tot haar beschouwd moeten worden. Wat ook niet te verwonderen valt, wijl in de Kerk het Eeuwigheidslicht schijnt, en onder de glanzen van dit licht eerst de rechte leiding en juiste waardeering van allerlei mogelijk is.

Hoe heerlijk zou het nu niet wezen, wanneer de leidende Ambtsdragers dezer verheven Kerk Gods, in getrouwheid aan hun Zender, idealistisch wachtend op Zijn komst van omhoog, reëel bereidend voor Hem den weg in de vlakke velden dezes tijds, het „genot van te leven" als waarheid in zich zelven bevonden, ' en wel door, om slechts iets te noemen, al het mogelijke te doen met vele anderen in bondgenootschap, tot herstelling op het terrein van den .Arbeid van de rechte verhouding, die Christen-Arbeiders, leden hunner Kerk, betaamt! Veel toch ontbreekt nog den Christen-werklieden, met name wat de organisatie van al hunne krachten betreft. De groote eischcn onzer dagen roepen er nu eenmaal met aandrang toe, dat, ter zake van de steeds z\yaarder wordende economische worsteling, de Christenarbeiders zich in vast aaneengesloten organisatie vereenigen, niet om, gelijks zulks aan de overzijde het geval is, in willekeurige machtsontwikkeling het principe dér brute, alles nederwerpende revolutie tot heerschappij te brengen, maar om voor het beginsel der Christelijke rechtvaardigheid in den arSeid, met kracht het pleit op te nemen tegenover alle schending daarvan, aan welke zijde ook begaan; en dit in sterk solidariteitsgevoel, onder biddend opzien tot Hem, Die gezegd heeft in Spreuken 21 : 21: Die rechtvaardigheid en weldadigheid najaagt, zal het leven, rechtvaardigheid en eere vinden". Daartoe hebben dan ook alle onze Christenarbeiders hun van God gegeven roeping. En het kan niet anders dan diepe teleurstelling wekken, wanneef TO den Sociale-Kroniek-schrijver in „De Standaard" van 31 Januari 1918 de zucht hooren slaken: Helaas worden er in de moderne bonden nog duizenden Christelijke werklieden gevonden, die uit valsche schaamte of wellicht onwetend zich verkeerd georganiseerd hebben". '

In verband nu met dit droeve verschijnsel mogen alle Dienaren des Wobrds zich aangrijpen, en in het midden van Gods Kerk, waar ze als geroepen dienstknechten van Christus hebben te arbeiden, ijverig nagaan, met name door het huisbezoek, wie van de onder hun opzicht gestelden alsnog de revolutionaire vakorganisaties hebben verkozen, om welke reden dan ook, boven de door hun beginsel geeischte ; ten einde dan voorts dezen met allen ernst te bearbeiden en in Gods kracht terug te leiden tot de rechte paden. '

Ongetwijfeld: dan zal, indien slechts de Dienaren des Woords het „genot van te leven" ook in betrekking tot deze nooden va; ti den tijd verstaan, hun ijverig, biddend arbeiden, midden in de realiteit des levens, tot eere strekken van dien Christus, Wiens komst in heerlijkheid ze allen idealistisch geloovig tegemoet zien. En de Christelijke Arbeidersbeweging zal, mede door hun onvermoeid pogen gesterkt, in haar najagen van rechtvaardigheid en weldadigheid, leven en rechtvaardigheid en eere vinden.

Met hoogachting en broedergroete.

Uw dw. An.,

Harderwijk, 2 Februari 1918.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen