Existentieele Exegese? - pagina 17

matigen eisch worden voldaan, dat de Schrift ons steeds aanspreekt en dat wij haar stem moeten hooren en verstaan. Maar dan zien we ook, dat er veel meer is dan de aanraking van één oogenblik. Er is een leiding des Geestes in de kerk. En zonder deze gedachte thans nader uit te werken, mag ik zeggen, dat aan die leiding des Geestes ook de uitlegger deel heeft. In het steeds voortgaande werk van den Geest ligt de continuïteit. Omdat er ten allen tijde werkingen zijn van één en denzelfden Geest, kan er uitlegging worden vastgelegd, overgedragen, kan de exegeet meer doen dan verklaren, wat hij in een oogenblik heeft gehoord. Er is vroeger tegenover het subjectieve, waartoe de ervaringstheologie leidde, vaak nadruk gelegd op het Bijbelsche wij weten. Wij weten, dat wij een gebouw van God hebben, in de hemelen, niet met handen gemaakt, een eeuwig huis. Wij weten, dat, als Hij zal geopenbaard zijn, wij Hem gelijk zullen wezen, want wij zullen Hem zien, gelijk Hij is. Wij weten, dat wij overgegaan zijn uit den dood in het leven, omdat wij de broeders liefhebben. Anders zeer zeker dan bij de ervaringstheologie, maar toch niet minder ernstig komt bij een existentieele exegese, die niet vasthoudt aan een werk des Geestes in de Schrift en in ons, dit wij weten in het gedrang. Er is niets gemeenschappelijks en het Onze Vader kan dan eigenlijk niet meer van de lippen komen. Zeer zeker, ik sprak er U van, aanvaardt ook Bultmann een werk des Geestes, doch eenzijdig, in den mensch, de betrekking tusschen de Schrift en den mensch draagt bij hem niet het karakter, dat de Schrift zelf ons teekent, daarom gaat in feite alle betrekking ontbreken, is er bij den geloovige niets statisch, weet hij nooit, kan hij hoogstens hopen op meer oogenblikken van worden aangesproken. Een blijvende zekerheid, een daarvan genieten en daarin leven, kent hij niet. Er is slechts één geloof, één belijdenis, die ons over de onzekerheid en het subjectivisme heen helpt, ze is die van het spreken van den Geest, die in ons woont en getuigt in de Schrift. Dan worden we waarlijk aangesproken. Zeker, Bultmann erkent, dat we in de Schrift door God worden aangesproken, maar slechts dan en daar, als wij de stem hooren. Hier ligt het accent aan den verkeerden kant. Er is een blijvend Woord Gods, dat blijvend spreekt, blijvend troost en dat leidt tot een gemeenschappelijk gelooven, weten, spreken. De Schrift spreekt niet van mogelijkheden, maar van een zijn. En dat doet zij als Gods blijvende openbaring voor eiken tijd. Zoo is er waarachtige vooruitgang in de exegese mogelijk, die aan de kerk tot zegen is. Alleen de belijdenis van de theopneustie kan aan den terecht gestelden eisch van existentieele exegese voldoen 47). Dat is ook in de Gereformeerde theologie gebleken. Ik sprak U over het existentieele karakter van Calvijns Schriftuitlegging. Er zouden honderden zoo niet duizenden plaatsen te noemen zijn, waar bij den Hervormer uit Geneve dit existentieele karakter aan den dag treedt. Ik noem U een enkele typeerende uitdrukking: Verum quidam est, sic compositos debere boni et probi doctoris mores, ut vita prius loquatur quam lingua (alioqui nihil a theatrico actore differret 48). 15

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen