Betrekkelijk of volstrekt - pagina 26

het best bereikbare verwezenlijkt wordt. Het kinderrecht is steeds dat van de volwassenen voorgegaan. Van een scholenstrijd is bij het kinderrecht het miost sprake en men laat er het sterkst de behoeften der practijk gelden, los van dogmatische vooronderstellingen. Indien ergens zo zou hier de volstrektheid hebben afgedaan. Uit het tot dusver betoogde bleek, hoe het Nederlands strafrecht op beslist belangrijke punten een door anderen niet gevolgde oplossing aanvaardt, hoe geregeld de strijd der meningen beoefenaars van het strafrecht uit elkaar dreef en hoe ook vaak overeenkomst voor de practijk werd bereikt. Nu eens leek het, of recht en onrecht sterk verschilden, dan weer maakte het de indruk dat er voor uiteenlopende opvattingen iets te zeggen viel, en vaak werd men werkelijk in de richting van het „varus modis bene fit" gedrongen. Vooral dit laatste bevredigt niet. Recht is, anders dan vergelding, van huis uit geen antithetisch begrip. Maar in het strafrecht wordt meer van recht en onrecht dan van recht en recht, wat neerkomt op veelsoortigheid van recht, gesproken. Strafrecht keert onrecht. Veelsoortigheid van recht met betrekking tot onrecht heeft enigermate de strekking dit recht op losse schroeven te zetten. Het is geen beslissende overweging. Het is er wel een die aandacht verdient. Het strafrecht is als publiek recht nauw verweven met de staat, sedert er aan de privaatrechtelijke strafrechtperiode een einde kwam. Deze staat kent variaties. Hier zal het gezag, elders de vrijheid sterker in de geldende staatsorde tot uitdrukking komen. In de ene tijd beperkt men de staatstaak, om deze in een andere periode uit te breiden. Altijd maakt de staat naar zijn bedoelen een samenleving mogelijk door het bestellen van het recht of, zo hij aan het recht niet toekomt, door het handhaven van een geregelde toestand, door het vestigen en bewaren van de orde. Hij behartigt op deze wijze het algemeen welzijn. Hij doet dit als staat, niet als gezin of als geloofsgemeenschap, voor zijn op samenleven aangewezen onderdanen. Zijn recht is dus geen familie-recht, geen godsdienstig of kerkelijk recht, dat sterk zedelijk of zelfs religieus bepaald zal zijn. Zijn recht kan weliswaar niet gescheiden worden van zedelijkheid of religie dan tot grote schade. Voor een a-zedelijk, een algeheel a-rehgieus recht deinst men meestal terug. Gevoeld wordt, hoe het recht zedelijke waarden dient te respecteren en te beschermen. Erkenning vindt, dat het recht althans de ruimte voor het godsdienstige heeft open te houden; dit is al niet a-religieus meer. Vaak gaat men verder en vraagt dat het recht de religie eerbiedigt door zelf een bepaalde gods-

24

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen