Kritiek Op „het Getuigenis".

Dr. Wieleqga heeft het nooidig geoordeeld, om in Terband met de kritiek dod dr. Geelkerken gemiaiakt, eem bijiztondere bijdnage te leveren voor „De Reformlatie". Teredif wijst hij er op, dat ieder op aijiti! wijze kritiek uitoefent. Op de 'kritiek door dr. Geelkerken gem'aakt, wil ik echter niet - wijzien. Er is echter, naiar ik vreesi, eenl andere kritiek die gemaakt woirdt en die met stilzWtijfgen wioirdt voorbijgegaan, 't Is door eenvoiudig 't' stuk te d e p o n e e r e n in het k e r k e I ij k museum of 't aiTchiei Missohieni in de bijeenkomst voorigpleizen, doch dialarna geen woiord er meer over gerept. De dominé over deze dingen niet meer preeken, in het huisbezoek er niet over giasprokenl Dat is de meest doodende kritiel^ die op het stuk van de Synode kon worden luitgeibracht. Aan den Vorm is voldaan. Docih heit doel, dat de Synode met het Getuigenis had, wordt niet geteld, 't Is te begrijipen^ dat deze allesbehalve zijn te spreken over de preek van dr. Geelkerken. (Ik heb de predc izedf niet gelezenj, do'ch er alleen kennis Van gekregen door hetgeen de pers er vian meldt.) D'e , , d o o d-izlwijgers" vinden hetgeen dr. G. zegt natuurlijk verfceerd. 't Is mooi.g^oegi als het officiëele stak werd vooPgeleizen: , , zoodat allen het konden hooiren, die wilden hoorea.

Met het oog; op heit geva'ii', dat het in het „mli s e uim'' weggoborgen' is als een k'i^uik manna, ben ik aoo' vrij de gedachte Uit te sprefceni, dat o> p de clttss.ika, le veigiaderingen bij de rondvraag den afgevaardJgJon der keifken de vraag wordt gedaan^, of in den dienst des^ Woords en bij het huis'beizO'ek ook ge^wezen wordt op hetgeen in het Getuig.enis wO'rdt genoemd. MissGhion dringt izoo iets. In geval van nalatigheid kunnen de kerken ernstig vermaand "worden. Wie het lev«i der oorlogsjaren bewust heeft geieefd, en heelt gadegeslagen hetgeen heeft plaiats geliad, izal in elk ge'vial moeten toestemmen, dat de Synode geen onaoodig werk beeft gedaan. Het gevaar wiaaraan de leden blootstaan is niet denkbeeldig. Er dreigt een geivaar. Ben grooit gevaar, dat het levemi oauder den invloed komt, izoo niet gjekomen isi, van de beginselen waaxvan in bet Getu^enis gesproken wordt. Do slaa.'^ des gorusten zou den ondergang der, kerken met beslistheid bedreigen. Ook een kritiek! Nu niet op de Synode, doch op de kerken plaatselijk gfimomen. s d d S v T b

C. DIEMER.

Herlnneringen aan Dr. A. Kuyper.

'n TVinüg jaar geleden, toen „de groote leider der kleine luiden" nog in a'n volle kracht was; en op het liooigtepunt stond vaji. /zijn staatliUndig leven, zagea ook •\mj, jon'geren, hoog o-p teigen den „grooten man". Als wij omza vaders en hunn'a vrienden hoorden spreken over de onteaglijke werkkra^ïht en de enorme capaciteiten van den Leider, dan wekte dit on, ze bewondering. En als iemand Dr-Kuyper zelf gezien had en hooren spreken, dan was hij op ons dorp 'het middelpunt van een aandachtig gehoor, dat, bij een uiterst gebrekkige vertolking van' ''t geen gezien en geboord was, aan des sprekers lippen hing en bem aijn voorrecht bijna benijdde.....

Toen in 1902 da Koningin m^ in Haar dieast riep en ik de 'uniform der Koninklij'ke Garde mocht dragen was de gelegenheid voor mij-gekomen den grooten leider te iien eU' te hooren. 'kVond daar m'n vriend D., van de Jagers, een' jong: , doch stoer Calvinist Uit Niöuw-Lekkerland. Eiken diaig als de TVeede Kamer (Zitting had spoedden wij ons na afloop van den dienst naiar het Binnenhof on beldommcn daar de trappen, die naar de publieke tribune leiden. Over de hooifden der boogmogcnden heen zochten onze blikken allereerst den grO'Oten mian. Als wij bem daar zoo zagen zitten aan de ministertailel, de ietwat ineengedro'ngen gestalte, de 'Sprekende donkere ooigen met dien vas'tbei'aden blik, popelde ons hart van bewondering en 'trotsch. Ik herirniier mij nog levendig hoe bij de deba.tten over de snelvu'urkianonnen de heeren Bopgesius en Sch'aper er diacbtigi op los praten en naai' onze meening onzen leider geweldig in het nauw .brachten. Doch wij herademden zoodra do groote man het wo'ord nam. Het typische beigjn vergeet ik nooit: De bmndnetels waiarmede de boeiren Borgesius en Schaper mij .... etc.

Op .zekeren avond beyonden m'n vriend D. en ik ons op js'eg nsar do kazerne, 't Was al vrij la: at: de Praktiizijnshoeli (Geref. Mil. Tehuis) had ons gezellig opgehouden. Op don Dennenweg gekomen zagen' wij .plots de ons bekende en geliefde gestalte van Dr. K. Bij ons beiden kwam tegelijk de gedachte op, die mijn vriend Uitsprak: Hoe zou Dr. K. zijn buis ingaian. Ik geef t'Oe een eigenaardige gedachte! Maar tO'Ch, we wilden , zien; en inpla/ats van links de Mauritskade te nemen volgden we den grooten leider, die recMs af de — inmiddels historisch geworden — KanaaJstraat inliep. Bij No. 5 gekomen zagen we eensklaps een donkere monnengedaante te voo-rschijn komen, die den sleutel in het slot stak, de deur' opende, den groote inliet en zelf mede achter de deur verdween. We waren beiden zeer verbaasd 'ovex dit geval. Later vernamen we, dat Dr. K. bij zijn avondwandeling altijd do'Or een man werd vergezeld, die op bescheiden afstand liep. Wij hadden, omdat ons oog alleen' op den leider gevestigd was, dien man niet eerder opgemerkt!

De revaccinatie was in mijn tijd gp'boden. Of het thans nog zoo is weet ik niet, maar in 1907 moe'sten de jonge miliciens , zich aan die kleine operatie onderwerpen. Alleen iziji die gemoedsbezwaren badden werden vrijgesteld. Dat nam echter niet weg, dat allen in lange rij met ontblooten gjm, hun beurt moesten afK''acbten. En dan bij den dokter gekomen bleken veler bezwaren niet bestand tegen de suggestieve kracht, die er ran deleters overreding, uitging.

Zoo naderde ik met ontblo'oten bovenarm den Chirurg en opperde m'n betzwaren. Deze waren echter blijkbaar niet krachtig genoeg, doch op het punt van bezwijken riep ik met nadruk: Ik beroep mij op Minister 'Dr. Kuyper I Aanstonds liet de dokter van mij af, voor dien geweldige moest hij de vlag, strijken!

Eens stond ik op wacht voor het paleis der Koningin-Moeder, 't Was een Zoodiagmiddag.

De twee uren „schilderen" gingen traag, voorbij.

Alleen het staaig letten op de diaiar veel passeerende „meerderen" hield den geest waikker.

De verschillende eerbewijzen, die men te brengen had al jiajarmate van den rang van den meerdere waren on's op „de theorie" voldoende ingeprent.

V'oor een burger, al was het ook een minister, behoefde mien geen „vin" te verroeren.

Doch , ziet, daar in de verte nadert dè breede figuur vian den grooten man. Zijn weg richt zich vlak langis den schildwacht. Plots, wordt het geweer gegrepen en spontaian gepresenteerd! Het eerbevrijs voor een generaal I

Of mej. H. H. S., die naast hiaar Vader liep, mij eera vriendelijk knikje gXinde vermoed ik wel, doch mijn aandiacbt was geiheel gericht op den leider en hem gold mijni eerbewijs in de eerste plaats en vooral. Het werd beantwoord met een vriendelijken wedergroet.

Klampen, 22 Januari 1921.

S. B. A.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen