Kari Barths verklaring van den Brief aan de Romeinen.

Een drietal redenen zijn !het, die aanleiding gaven tot ihet nii'sschien wat ongewone, dat ik bij de lezers van „De Reforimatie" gehoor kom .vragen voor leen enkel woord over een Duitschen kommentaar op den brief van iPaulu's aan de Romeinen.

Vooreerst Barfh is (kiort geleden benoemd tot professor te Göttingen (Om onderwijs te geven in de Gereformeerde dogmatiek. Op het titelblad van

„Der iRömterbrief" schrijft Ihij onder zijn naam: Professor für reformierte Theologie an der Universitat' Götlinge.n. Reeds daarom zal het den Nederlandschen Gereformeerden belang inboezemen iets over den arbeid van Barth te hooren.

In de tweede plaats, het boek van Barth is een populaire verklaring. Sledhts in de noten komt hier en daar Griefcsch voor. Zeer vele lezers van dit bl'ad zijn in staat van (het werk kennis te nemen. Daartoe is .alleen vereischt het kunnen lezen van een Duitsch boek.

En eindelijk, Bart(hs verklaring van Romeinen (heeft zeer grooten opgang gemaakt. In korten tijd verscheen pa den eersten druk een geheel gewijzigde tweede en deze moest — en dat zegt w, at in het Duifsdhland van thans — na weinige maanden worden herdrukt. Het boek is in vele duizendtallen yerspreid, , ook in ons land wordt het in meni.gen kWng bestudeerd.

De vraagt komt op, waaraan is die opgang te danken, hoe is Jiij te verklaren.

Het antwoord moet luiden, omdat in zekeren zin het boek van Barth een teeken des tijds is.

Door zijn goede eigenseihappen en door de scha­ duwzijden.

Juist lals over teen teeken des tijds willen we erikele woorden over dezen kom'mentaar schrijven.

We spreken nu niet over het theo'togisch stelsel van B.aith in [het algemieen. Hoewel dit anders ook de moeite w.aard zou zijn. Barth wordt in Duitschland gerekend tot een school van godgeleerden, die imen de moderne Marcionieten, de religieu's radicalen of ook wel de radicaal-positieven noemt.

Het zou ons te ver voeren om ma te gaan, waarin het eigena, ardige van die richting bestaat, iets er van komt uit, in hetgeen we over den kom'mentaar. op Romeinen gaan meedeelen.

We hiandelen ook niet over de wetenscha.ppelijfce wa.arde van Barths verklaring, over de juistheid van zijn vertaling, over .allerlei plaatsen, die hij o. i. niet goed heeft verstaan.

We vragen alleen, hoe is het te veAlaren, dat [het boek zooveel lezers heeft gewonnen.

Er is in (Biarths werk veel, dat aantrekt. Dat blijkt ^uit het boek zelf, dat blijkt vooral ook uit de voorberichten, waarin .de schrijver zich min of 'mieer rafcensdhap geeft van de methode, die hij bij zijn verklaring 'heeft 'gevolgd.

Er is in de laatste jaren Tci. n. in de Duitsch'e werken over het Nieuwe Testament een droogheid en een dualisme gekomen, die onaangenaam aa, ndoen.

Een droogheid, men is tevreden, als men de beteekenis van woo'rden en vormen kent, als men de historische bijzonderheden verklaren kan. Maar op den inhoud W'Ordt vaak niet of bijna niet in-- gegaan. Men speurt geen leven in de Schrift, uien is niet bezig 'met een Woord G-ods, dat gezag heeft over leer en leven, ~maar m'et wetsartikelen. Het is alles koud, het hart spreekt niet, mee.

Maar er is ook dualisme, een oonsecpientie van de ervaringstheologie. Men vraagt, wat de evangelisten, wat 'Paulus ervoeren van [het werk van Jezus, wat ze dachten over Christus en men vraagt voor zichzelf vrijheid om - over Hem iets anders te denken, van Hem iets .anders te beleven. Zoo is de beteekenis der Schri'ft vierkleind, haiar haar kroon antro'Ofd. : Zoo blijft ze buiten O'US staan, ze is ihoo'gistens (een 'b'ela.nigrij'k document, dat ons de ervaringen h& eit bewaard van vrome ina.nnen Gods, maar ze spreekt ons niet toeer toe als het eigen Woord van God.

Daaxtegen moest reactie (kbmen. Eén van beide, als (het zóó is met de Schrift, waartoe dan al die a, rbeid .aan haax besteed — of het is anders

De gro'Ote waarde van [h'et boek van Ba.rth is, dat ttiet zegt en toont: (het is anders. Bij B.arth geen dualisme. Hij is Ihet met Paulus eens, wil zich aan de Schrift .onderwerpen, erkent — zij het niet in • dien zin als wij (het doen — [h.aar 'gezag. Barth wil ^ ook beginnen met 'gr^atisch-lhistorische verklaring, P^ maar dat is voor hem (het begin, niet het einde.

Hij wil 'de gedachten verstaan en 'genieten.

Barth sdhreef dit boek, toen hij nog predikant was.

Uit eigen ondervinding weef ik, dat men een Sdiriftgedeelte niet beter Ikali loeren verstaan dan door er na zorgvuldige exegese over te preekten. Zoo heeft ook Barth begrepen, dat het leven met tiet yolk van God, de praJjtisdhe arbeid, het inzicht in de .Schrift ongemeen verrijken kan, dieper de beteekenis kan doen zien.

Daardoor is er in Ihet baak van Barth leven. Er spreekt hier een levend mensch, die van Paulus tracht , te leeren en anderen leeren wil. Er is een hart in dit werk.

En dat trekt aan.

Jammer is het, dat er schaduwzijden, zeer ernstige zelfs tegenover staan. Ook hier beperk ik toe tot het meer formeele.

Het boek van Baxth staat vol met pa.radoxen en van paradoxen houdt ons geslacht.

I Een paradox is niet onder , alle omstandigheden te veroordeelen. Hij ifcan beteekenis hebben, vooral ni geschriften van systematisöhen a^rd am onze «epei'ktheid te doen gevoelen. Wij kunnen niet ahe waaAeden tot één geheel verwerken. Vaak moeten ^e eindigen miet de dingen onverzoend naast elkan-^sr te laten Btaan. Op het gebied van de ethiek Spreken we van een botsing van plidhten. Het is «chter zaak met paradoxen zuinig te zijn. Men zie zooveel mogelijk boven de paradox uit te komen, ^uste er niet in dan in het uiterste geval. In een ••foöïmentaar zijn paradoxen niet op hun plaats, ^ant leen fcoramentaar wil duidelijk maken, verlaren en hieeft in het uiterste gevial niet met een paradox te eindigen, niiaar met een bescheiden: ik weet niet, • wat de ischrijver bedoelde.

Onze tijd is een tijd van relativisme en negaties.

Daarom is htj verzot op paradoxen, spanningen.

Onze tijd heeft geen behoefte daar boven uit te Kamen, is slap en laat het maar zoo, geniet in de bieperktheid, in plaats van, er over te klagen.

Aan dien zuqht Ikomt het boek van Barth tegemoet. Door zijn paradoxen en dooT de h'eele wijze van ibehandelen. Barth verklaart niet, maar hij mediteert ipver een tektet, haalt er van alles bij, begint (soms heel ver om dan eindelijk' weer zoo ongeveer hij den tekjst terecht te komen. .Het is eigenlijk ontstellend om in [h'et register eens te zien, wat al zoo bij den brief aan de Romeinen aan de orde komt.

Natuurlijk leidt deze manier van hehandeling er toe, dat Barth zijn eigen theologie in den brief teruig vindt.

Somis, zooals ik althans aan één punt wil trachten duidelijk te maken, met volslagen afwijking, van wat Paulus duidelijk schrijft.

Voor Barth is Jiet uitgangspunt de absoluutheid Gods. Daar 'kan men m'ee instemmen.. Maar verk'eerd gaat hef, .als Barth meent, die absoluutheid Gods alleen te kuimen handhaven 'door alles verder relatief, negatie te maitóen, door overal in den brief aan de Romeinen te zien de ktisis tusschen tijd en eeuwigheid.

Alle menschen woord is relatief, ook' het woord van Panlus.

Als Paulus in den brief j^an de Roim'einen roemt in de zekerheid der zaligheid, spreekt van de weldaden, [die in het geloof ons eigendom zijn, dan kamt Barth dat alles onzeker, relatief maken. p]en geliefkoosd woord van Barth' is: Hohlraum, negatie.

Hier ligt het bedenkelijke van het werk van Barth en toch oolk een reden, waarom velen grepen naar zijn boek.

Barfh.'s verklaring over den brief aan de Romeinen maant ons daarom tot groote voorzichtigheid*). Mqgen we er ons over verblijden, dat het hier niet is de .dood in den pot, dat Van een ing, aa, n op den tekst, van leen p.ersoonlijk .meeleven sprake is (reden waarin men in Barth's boek „das Schreckgespenst einer neuen Orthodoxie" heeft zien opduiken), de mianier, waarop' dit geschiedt, laat jgeen recht wedervaren aan het fgezag van een boven ons staa, nd Woord Gods, waaraan wij ons hebben te .onderwerpen, waaraan wij te vragen hebben, wat leert, wat gebiedt het .ons en fan daarom de onze niet zijn.

*) Ook om tal van verklaringen, waarvan ik nu verder spreek. Ik haal één zin aan als voorbeeld en kies dien "Uit het situk over de verkiezing en verwerping, waarin Barth m.i. geheel mis gaat. •Bü Rom. 9:13 lezen we: ythologisierend ist also die reformatorische Fassung dier Pradestinationslehre aucb in dieser Hinsicht, dass sie die Erwahlung und Verwerfung auf die psychologische Einheit des Inviduums, auf Quantitaten von „Erwahlten" und „Verworfenen'' bezogen hat. Hoe Barth dat in den tekst kan vinden, is mö een raadsel!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen