Anathema!

Op den bodem aller vragen blijft de ééne, de groote liggen: jvaf dunkt u van den Christus'?

Men kan zich aan die vraag willen oaitworstelen.

Men kan beweren volstrekt geen behoefte hebben aan haar beantwoording. te

Ook kan men beweren tevreden te zijn met vele ui teenloop eiide antwoorden, om daiaruit per selectie een eigen inzicht te z, oeken.

Maar dit alles is ten siotfe zelfmisleiding, zelf\rerblinding.

Tegenover den Gezalfde des Vaders is een neutraal standpunt onmogelijk. We kunnen noioit en nergens langs Hem heen sluipen, of doen alsof Hij er niet is. Hij komt ons op alle wegen van denken en doen tegen. En dan is alleen mogelijk buigen en aanbidden, of weerstaan en verwerpen.

Bijzonder duidelijk • blijkt dat weer in de dagen die wij beleven.

Bij het opkomen van het Modernisme in ons vaderland scheen het een oogenblik lof er nog sprake kon zijn van christelijk-religieus leven, zonder dat de vraag omtrent den historischen Christus beantwoord behoefde te worden. '•

Maar ook deze uitweg bleek een oniweg te zijn en men kwam ten slofte weer uit bij den tweesprong : erkennen of ontkennen.

En het bleek ook, dat Paulus voof alle eeuwen het probleem had gesteld, toen hij aan Corinthe's gemeente schreef:

Daarom maak ik u bekend, dat evenmin als iemand, door Gods Geest sprekende, 'kan zeggen: Jezus is vervloekt!, iemand kan zeggen: Jezus is de Heere, dan door den Heiligen Geest.

Van tweeën één.

Men noemt in goddeloozen euvelmoed Jezus een vervloeking.

Maar dan is men niet geleid door den Heiligen Geest.

Of wel: men belijdt dien Christus als Heere. Doch dan is het de Geest Gods, die deze belijdenis in de ziel en daarom op de lippen legt.

Mat is 'het vreeselijk Jezus een vervloeking te noemen!

Een anathema staat er eigenlijk. Dat is oorspronkelijk : een wijgeschenk aan de goden. En dan wel in ongunstigen zin, wat aan de onderaardsche goden wórdt gegeven, het verbannene, wat men in den dood geeft, vloekt of vervloekt.

Zoo gebruikt Paulus deze foi-mule in 1 Cor. 16:22: Indien iemand den Heere Jezus Christus niet liefheeft, die zij een vervloeking, Maranatha"; en evenzoo in Gal. 1:8: Doch al ware het ook dat wij, of een engel uit den hemel u.een Evangelie verkondigde, buiten hetgene wij u verkondigd hebben, die zij vervloekt".

Christus een "vervloeking noemen was dus allereerst de zonde van den hatendeu en smalenden Jood en den heiden, gelijk het de zonde is van het natuurlijk hart dej menschen, dat niet buigen wil als God komt met het evangelie van Zijn Zoon. Daarom dwong Paulus de christenen in de synagogen om te lasteren.

En in de tijden der vervolgingen door de Romeinsche keizers en stadhouders werd den aangeklaagden christenen vrijspraak 'beloofd als zij Christus lasterden en aan de heidensche godenbeelden offerden.

Maar Christus a n a t h e m a noemen het kan ook 0)5 andere wijze dan door profane spot-en schandwoorden.

Wie Christus wegcijfert uit zijn leven, hem uitbannen wil van het publieke terrein, uit wetenschap en kunst, wie zijn gezag aanrandt, Zijn Woord verwerpt. Zijn genade veracht, Zijn oordeelen belacht. Zijn godheid loochent. Zijn menschheid veracht, aan kribbe en kruis ergernis neemt, die vergrijpt zich aan de heerlijkheid des Gezalfden, noemt Zijn leer dwaasheid, Zijne wonderen leugenen, die steekt Hem naar de kroon en randt Zijn zalving aan, die wil hem wegdringen uit de historie en uit heel het leven — die noemt hem anathema.

Dat alles kan geschieden in een fijngesponnen wetenschappelijk betoog, in een kunstvoJ geschreven boek, in welgekozen en zeer beschaafde woorden, zelfs onder religieuzen schijn en met theologische woorden — maar dan toch zóó, dat er voor Jezus geen plaats over blijft als Heere en Koning.

Jezus anathema!

Maar niemand, neen niemand kan Hem zoo noemen als hij spreekt doo-r den Geest Gods. Want die Geest doet niet anders dan Jezus belijden en Hem als Heere uitroepen.

Al wonen dan schijnbaar de anathemasprekers in ide hoogere regionen der cultuur, zij zijn natu u r-1 ij k e menschen, den Geest Gods niet hebbende.

Hier ligt onze Pinkstertaak weer geteekend; die der strijdende kerk.

Om tegen het Amathema van het ongeloof te kampen in de kracht en in den Geest Gods.

En om daarbij, al zijn de heirscharen des vijands machtig, nooit te versagen. Want waar de Geest Gods niet is, daar kan nooit de overwinning zijn.

Die met ons is, is meerder dan die met hen zijn.

Als de vijand zal komen als een stroom, zal de Geest des Heeren de banier tegen hen oiprichten.

De Anathemaroepers der moiderne oidtuur zullen, evenals die der antieke wereld, eenmaal moeten zwijgen.

Wie Christus verbant, verbant zichzelf.

De steen, naar Christus geworpen, komt op het eigen hoofd terug en verplettert den vloekspreker.

Want het einde zal toch zijn, dat alle tong moet belijden, dat Jezus de Heere is.

Maar die belijdenis zal dan tot een oordeel strekken voor hen, die haar in hun leven op aarde niet in geloofsgewilligheid hebben geleerd.

Kennen wij iets anders, iets beters ?

Zijn door Gods Geest in ons hart, in ons leven, in onze kerk, in onze wetenschap en kunst, alle anathema's ten opzichte van den Christus tot zwijgen gebracht?

Dan is ons voortdurend gebed:

Leer ons, Jezus, u aanbidden,

U belijden als den Heer.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen