BOEKBESPREKING

Dr J, Waterink, „Wij, Calvinisten

nü!" — Uitgave T. Wever, Franeker, 1945.

Terwille van den uitgever deze brochure hier aankondigende, constateeren we, dat ze poogt, een en ander op te merken, dat aan jongeren en ouderen leiding geven wil in de problematiek van „na den oorlog". Het geschriftje bevat veel waarheden, die men hier van te voren kan verwachten, en in d^n „zie-eens-hier"-stijl, die den auteur kenmerkt. Maar de wijze, waarop hij de problemen stelt, behaagt ons niet. Deels niet door de manier, waai op hij ze „benadert", deels door gebrek aan scherpte. Van Barth wordt beweerd (37), dat „hij aan het Woord van God gezag wil geven over 'aae leven"; dat bij hem „p-r a c t i s c h het terrein van het publieke, en dus ook dat van het politieke leven wèi gescheiden is van het gebied van het religieuze"; en dat Barth voor velen „een terugkeer beteekend heeft naar de Schrift". Breed wordt gesproken over de kwestie of de antithese als werkmethode is te aanvaarden, wat volgens schr. velen doen (42—45). We moeten volgens hem zoeken de eenheid van het goede, het ware en het schoone; totdenatuurlijke (!) levensbasis (!) behooren ook „de" wetenschap en „de" kunst, „en al zoo veel meer", en d i e natuurlijke levensb, asis „is aan alle menschen gemeen, en het is mogelijk, menschelijk-gemeenschappelijk het leven op deze natuurlijke levensbasis te genieten" (47). Een paai regels verder lezen we dan weer, „dat de g e e s t e- 1 ij k e, wil men de religieuze levensuitingen, die samenhangen met de levensgenieting, verschil-' len"; het blijkt dan, dat deze geestelijke (religieuze) levensuitingen kwesties zijn van denken en begeeren.

Afgedacht nu van dergelijke onnauwkeurige probleemstelling kunnen ook verscheidene concrete verlangens van schrijver ons niet bekoren. Volgens hem stellen „wij" calvinisten voor samenwerking „a priori geen andere voorwaarde, dan die, welke ieder, die zichzelf op geoorloofde wijze respecteert, stellen moet: wij willen voor ons zelf en voor onze beginselen aanspraak maken op, volwaardigheid, op eenzelfde vblwaardigheid, waarop ieder mensch met beginselen aanspraak maken, moet" (67). Als dat de aanloop is, dan is de sprong naar „de organiseering van één groote Christel ij k-N a- tionale Volkspart ij" mij te meer bedenkelijk (77). Het is niet het ontbreken van de woorden, die niet gezegd zijn, doch het is de a a n- wezigheid van verkeerde woorden, die wè 1 gezegd z\jn, die naar schrijvers ietwat ontevreden zegswijs „hier en daar een enkeling" met critiek deed komen (77). En nog doet komen. En doe komen. Die critiek is immers bitter noodig, al zul­

len we schr. ook hierbij moeten missen.

K. S.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen