POSTHUUM EERHERSTEL.

De valsche kerk weet altoos hare gedooden — en die zijn er machtig vele — op passende wijze te eeren. Ze heeft altoos — om een toespeling te maken op Salomo's woord, dat „een levende hond beter is dan een doode leeuw" — velen in hun leven als „honden" veracht en uitgeworpen, die ze na hun dood als „leeuwen" heeft gehuldigd en geëerd.

Wsarom ook niet?

Als het getij verloopt verzet men de bakens. Denk maar eens aan Jeanne d'Arc, de Maagd van Orleans.

In 1431 is zij te Rouaan door een geestelijke, kerkelijke rechtbank ter dood veroordeeld wegens ketterij en op den brandstapel terecht gesteld. Bijna vijf eeuwen later heeft dezelfde kerk, die haar ter dood veroordeelde en door het wereldlijke gericht het vonnis liet uitvoeren — „ecclesia non sitit sanguinem", de kerk dorst niet naar bloed — de kettersohe heks heilig verklaard.

Waarom ook niet?

Frankrijk vereerde Jeanne d'Arc als nationale heldin. En het was toch lang niet gek bekeken, dat in de nationale optochten voor de Maagd van Orleans , .de kerk" voorop zou gaan!

Iets dergelijks beleefde Zwitserland voor kort. Broeder Klaus (Zetter, goed opletten: broeder Klaus, niet broeder Klaas), broeder Klaus van Flüe is heilig verklaard.

Deze broeder Klaus, een man uit de 15e eeuw, wordt in Zwitserland als een nationale figuur in gedachtenis gehouden. Dit i s hij ook. Hij wordt niet ten oni'echte beschouwd als een Redder des Vaderlands. Maar Klaus van Plüe was meer. Op 50-jarigen leeftijd werd Klaus een kluizenaar, nadat hij met toestemming van zijn vrouw haar en zijn tien kinderen verlaten had. Er wordt verteld, dat hij jaren lang alleen van de hostie heeft geleefd. Hoe het ook zij, Klaus van Flüe is sinds 1671 door Paus Klemens X zalig, door de huidige Roomsche Kurie heilig verklaard. Hoewel het vast staat, dat Broeder Klaus op zijn zachtst gesproken weinig sympathie had voor den Roomschen stoel.

Waarom ook niet?

Heel Zwitserland, Roomsch en Protestantsch, vereert Klaus als een nationalen held. En het is toch lang niet gek bekeken, dat Rome bij zijn aanval op Zwitserland een zóó getapte figuur voor zijn zegewagen spant!

Die Broeder Klaus (Klaus, zetter!) bracht me een beetje aan 't soezen. Je komt zoo licht van Klaus op iemand anders. En toen schijn ik aan 't droomen geraakt te zijn.

't Was in een Utrechtsche kerk. Een deftig gezelschap was samengekom.en. Veel bloemen. Een gordijn bedekte een van de hooge vensters. Er sprak iemand. Over een synode ging het. En over posthuum eerherstel. Een dame trok aan een koord. Langzaam schoof het gordijn weg. Gebrand-schilderd glas. Ik kon alles niet precies onderscheiden. Er werd gedefileerd. Bloemen gelegd. Ik schoof er ook achter aan. Was de laatste. Zag onder de bloemenweelde, die neergelegd was een bos Riddersporen bij dat schilderwerk. Met een lint. Op het lint een opschrift. Ik bukte en las. Ik dacht eerst, dat het spaansch was. Maar het bleek bij nader toezien italiaansch te wezen. Een spreuk van Rafael: „Anch' io sono pittore". „Ook ik ben schilder". Ik peinsde en vatte het verband niet tusschen dien bos Riddersporen, dat gebrand-schilderde glas en die spreuk: „Ook ik ben schilder". Of zou het toch spaansch zijn? Of zwitsersch?

Broeder Klaus? Ineens ontdekte ik, dat ik alleen was. Een koude tocht streek langs me heen

Toen schrok ik wakker

Het raam stond open

Een koude avondwind streek naar binnen.

De pijp was uitgegaan

Ja, dat zei m'n Vader ook altijd, als hij ergens niet bij kon: „Nou gaat me de pijp uit".

Het was dus maar een droom.

Maar wie weet

Ze hebben toch ook Broeder Klaus wel in eere hersteld?

Posthuum dan!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen