„OOSTERBEEK" en de les van Vlaardingen

In het eerste nummer van het nieuw verschenen blad , , De Roeper", richtte een Vlaardinger zich met een woord tot Prof. Schilder, waarin felle critiek werd uitgeoefend op het „Reformatie"-artikel „De aanval op de vrijmaking Ingezet”.

Deze schrijver is door dit artikel pijnlijk getroffen, omdat over het eerste woord van Oosterbeek grof geschut wordt gebruikt door Prof. Schilder, wiens woorden voor vele eenvoudigen hetzelfde zou beteekenen als een pauselijke banbliksem, en wiens goed-of afkeuring daarom, voor vele kerkmenschen het laatste woord is.

De Professor had beter gedaan en doet beter om zijn artillerie-beschieting te staken en vertrouwen te hebben in zijn eigen menschen, die, naar ze meenen, naar 's Konings bevel, als een kleine patrouille het terrein verkennen.

Want Oosterbeek is slechts geweest een aftasten van elkanders standpunten.

Over pijnlijk getroffen gesproken!

Vele eenvoudige geloovigen, ook in Vlaardingen, zijn én door Dosterbeek én door dit woord aan Prof. Schilder pijnlijk getroffen.

Want deze medewerker van het blad „De Roeper", het blad, dat evenals Johannes de Dooper in de wildernis, rechte banen wil rnaken voor God, heeft in Oosterbeek niet 'hetzelfde geluid laten hooren als de bloedgetuige Johannes, wiens optreden en prediking in de woestijn wel heel veel verschilt met de ronde tafelconferentie te Oosterbeek. Waarom is nien nu echter hierdoor pijnlijk getroffen? Wil men persé eigen meening ten koste van alles handhaven of mag men dezen weg niet goedvinden?

Om deze vragen goed te beantwoorden, moeten we heel kort en heel eenvoudig zien waarom er vrijmaking noodig was. Die vrijmaking der Kerk die dwars door de menschen hun ziel is gegaan, waar zij zich vanwege „hun vleesch" tegen hebben verzet, die gezins-en familieverhoudingen verstoorde.

Wat was er toch met de Kerk van den Heere Jezus aan < 3e hand, dat zij toch dezen weg gegaan zijn?

Dit. In den jare 1942, '43 en '44 hebben de Kerken der reformatie in Synodebesluiten en bindingen, zich en haar ordinantiën meer macht en autoriteit toegeschreven < 3an den Woorde Gods.

Zij bedienden de Sacramenten niet gelijk Christus in Zijn Woord heeft verordend. De H. Doop was aan m.ensohenwoorden gebonden.

VEin het H. Avondmaal werden kinderen Gods in flagranten strijd met de tucht, onrechtvaardig afgehouden en als trouwe dienaars van Christus onwaardig geacht tot den ambtelijken dienst, waartoe Hij hen geroepen had. Ja zij vervolgden zelfs degenen die heilig wilden leven naar het Woord Gods en die hen bestraften over haar gebreken. (Rechtsvervolging, ambtelijke verguizing, ontneming van kerkelijke goederen enz. enz.) Zij werden naar uitspraak der belijdenis op grond der H. Schrift „valsche kerken”.

Met dit woord „vaische kerken", wordt niet geoordeeld over den staat der geloovigen, die aldaar zijn, voor God. Maar de kerken zelf stonden Chrütus in Zijn kerkvergaderend werk tegen.

Toen echter, toen het er zoo benauwd, met de Jterken voorstond, toen heeft het den Heere üi Zijn souvereine . genade behaagd, Zijn Kerk wederom vrij te maken van menschenbindingeu.

En Hij heeft in Zijn .ondoorgrondelijke wijsheid daarbij gebruik gemaakt van zondaren, doch die naar ^ijn Naam waren genoemd, en die in geloofsgehoorzaamheid alleen den hals bogen voor Jezus Christus, dienende den opbouw der broederen.

Deze daad van vrijmaking werd door de Synode der Geref. Kerken officieel „revolutionnair" genoemd, en zoo werd dus door hen officieel het werk des Heeren miskend in de reformatie van Zijn Kerk. Daarmede zijn ze, we constateeren dit met groote droefheid, op een zeer gevaarlijk en hellend vlak terecht gekomen.

Eln nu de les van Vlaardingen in de dagen, na de vrijmaking in Augustus 1944.

Wij bleven waar wij waren tot 4 Dec. 1945. Alle door ons ondernomen revisiepogingen ten spijt, kunnen niet ongedaan maken, dat wij door ons blijven daar, mede schuldig stonden aan de vreeselijke kerkzonden van leerbinding boven het Woord Gods en het uitstooten van Gods lieve kinderen enz. enz.

, Ja, het is wel heel erg, wij deden zelfs nog erger. In de genabuurde Kerk van Schiedam, werden onze broeders Ds Vonk en anderen, met medewerking van den kerkeraad van Vlaardingen geschorst, en als onwaardlgen tot den ambtelijken dienst, als revolutlonnairen behandeld. O neen, wij hadden er geen vrede mee, tategendeel, maar we kwamen toen niet tot de daad der direct geboden geloofsgehoorzaamheid.

We klemden ons vast aan een door ons ondernomen revisiepoging, en meenden dat we voor God zoo de rechte lijnen moesten trekken met de idee dat langs dezen weg de baan weer geëffend werd voor al onze geschorste broeders. En we sloten onze oogen voor het feit dat al zoo vele revisiepogingen waren mislukt, en we dachten: als zoo toch de eenheid bewaard kan blijven, moeten we alles doen om dat te bewerkstelligen.

Maar voor den Heere stonden wij schuldig als Kerkscheurders.

Want God had Zijn Kerk reeds vrijgemaakt.' En om te bewaren de eenigheid des Geestes door den band des vredes en om de gebroken Avondmaalsgemeenschap te herstellen met Gods volk dat uitgeworpen was, daarom hadden wij, staande in het ambt aller geloovigen ons direct moeten vrijmaken.

Doch ondanks het feit dat we midden in een ernstig gewetensconflict verkeerden, bleven we waar we waren, behoudens enkele broeders en zusters wien het te benauwd werd, en zwoegden we verder In Kerkpolitieken modder, formuleerden en distancieerden, totdat uiteindelijk de Kerkeraad voorstellen ter revisie inzond bij de classis Schiedam.

Maar och arme, wat er nog aan revisie in was, werd er daar grondig uitgehaald. En toen?

Toen heeft de Heere ons hardhandig de oogen geopend en ons onwilligen, toch door Zijn Geest en Woord gebracht op den weg dien we in het geloof moesten gaan. Omdat Zijn wegen hooger waren en zijn dan onze wegen. En zoo mocht door 's Heeren genade Zijn Kerk in Vlaardingen op 4 Dec. '45 opnieuw in de vrijheid staan waarmede Christus haar vrijgemaakt heeft. En we hebben den Heere ervoor gedankt en riepen de gemeente op tot den weg der eenvoudige gehoorzaamheid.

En overal waar de Heere Zijn Kerk heeft gereformeerd daar is een ieder schuldig zichzelf daar bij te voegen en zich 'daarmede te vereenigen: onderhoudende de eenigheid der Kerk enz enz.

In dezen weg alleen is herstel der gebroken gemeenschap mogelijk. Want de Heere heeft ons de genade geschonken, dat wij de wettige voortzetting der Geref. Kerken mogen

En Ziet nu Oosterbeek.

Deze broeders verkondigen nU, dat Wij aan dén elsch van Christus tot bewaren der eenheid niet hebben beantwoord. En met die „wij" worden ook de vrijgemaakte onderteekenaars bedoeld.

Dan zeg ik, inderdaad hebben wij tn Vlaardingen hier niet aan beantwoord, inderdaad hebben, wij hier ons zelt niet willen verloochenen en hebben wij de roeping tot eenheid naar het gebod van Christus uitgesteld en verschoven tot we niet verder meer konden knoeien.

En gezien nu onze historie, gezien bovenal den weg des Heeren met Zijn Kerk, zijn vele eenvoudigen Verontrust over Oosterbeek. Zij zijn het die pijnlijk zijn getroffen, want al moge dan de z.g. zaaksgerechtigheid worden gehandhaafd, het accent is anders, n.l., dat om der wille van de eenheid meening tegenover meening wordt gesteld, terwijl de Heere ons opnieuw de eenheid gegeven heeft. En wat tusschen hen en ons in staat is, dat zij zich moeten bekeeren voor God, neen niet voor ons, maar voor den Heere, in Wiens Heiligen Naam zij hebben gehandeld en gevonnist.

Maar ondertusschen vragen zich velen af, als het nu zoo moet als Oosterbeek wil, waarom hebben we ons dan vrijgemaakt? Waarom dan die verdrietelijkheden, er ten nauwste mee verbonden, nog langer te dragen?

Nu is schrijver dezes maar een ongeletterd man, maar voor hem staat de kwestie zoo. Wat in 1944 eisch des geloofs was, is het vandaag nog, omdat er niet het minste ten gunste is veranderd.

Daarom ziet hij in Oosterbeek dezelfde gevaren liggen zooals deze tn Vlaardingen bestonden voor de vrijmaking, n.l. dat er opnieuw wordt geconfereerd, geformuleerd en gedistancleerd, zie slechts naar het allereerste, en daarom het moeilijkst te bereiken resultaat van Oosterbeek. En als Prof. Schilder hiervan zegt „De aanval op de vrijmaking ingezet", dan heeft hij slechts weergegeven wat in veler harten leeft. Heusch, onze menschen loopen niet aan een leiband en laten zich over het algemeen niet leven door anderen. Maar ze weten zelf heel goed, waarom het gegaan is tn de vrijmaking, n.l. om de gehoorzaamheid aan God.

Daarom, Roepers van 1948: maakt rechte wegen voor God, evenals Johannes dit gedaan heeft tegen de kerkelijke leidslieden ia zijn dagen.

Tast niet langer naar elkanders standpunten, zooals br. Weststrate schreef. Maar roept, ja roept luid, tot waarachtige bekeering, roept, ja verhef uw stem met macht, dat de broeders en zusters kerkelijk niet langer tegen den Heere blijven strijden en dat hun plaats is waar de Heere Zijn Kerk vergadert, waar men zich aanstelt naar het zuivere Woord van God, verwerpende alle dingen die daar tegen zijn, houdende Jezus Christus voor het eenlge Hoofd. Zoo moet het vandaag gezegd worden.

Vlaardingen zij u een voorbeeld hoe het niet moet.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen