TACTIEK

Slager Hartman had een nieuwe zaak geopend. En een van de eerste klanten was de' juffrouw van linksover, die met haar hondje den winkel binnenstapte. De winkelbaas wist, hoe je zulke juffrouwen hebben moet. Heb je het hondje, dan heb je de juffrouw, dacht hij. En nadat hij de juffrouw geholpen en onderde-hand haar hondje geprezen had, zocht hij voor het hondje een lekker kluifje uit. Met zorg. 'Want het was maar niet een gewóón hondje, maar een hondje van ras, een pekingeesje, waarvan de juffrouw den heelen stamboom in huis had. Op papier dan. Het geslachtsregister zoogezegd. En daarom begreep de slager, dat hij met het oog op de juffrouw maar niet het eerste het beste beentje grijpen kon, maar iets onder uit de mand halen moest. Voor buitengewone hondjes buitengewone kluifjes en voor iedere heilige zijn waskaars. En dat was goed bekeken van den slager. Niet zoozeer met het oog op het hondje als wel met het oog op de juffrouw. Want hondjes hebben geen zelfkennis, maar juffrouwen wel kennis van haar hondjes. Dat is een stuk van de zelfkennis vaii juffrouwen met hondjes. Juffrouw, zeg me wat uw hondje is en ik zal u zeggen wie gij zijt. Juffrouwen hebben haar eergevoel. En daarom weten ze wat haar hondjes toekomt. Vooral als het een hondje van standing is, een hondje van adel, om zoo te zeggen. Een beestje van stam. En slager Hartman kon daar inkomen. Hij had hart voor het hondje, omdat hij hart had voor de juffrouw en hij had hart voor de juffrouw omdat hij hart had voor de zaak en hij had hart voor de zaak omdat hij hart had voor Hartman. Toch was de slager geen ego'ist. Want hij gaf het hondje een kluifje. Een kluifje van ras. De juffrouw wist dat gebaar te waardeeren, omdat ze hart voor haar hondje had. En ze had hart voor haar hondje, omdat ze hart voor de juffrouw had. Ze kende het leven van haar beest, niet omdat de juffrouw rechtvaardig was, maar omdat ze het leven van de juffrouw niet kende. En de juffrouw betoonde haar dankbaarheid. Met woord en daad. Met de daad. Want de juffrouw kwam weer. En met het woord. Want ze prees den slager, die het hondje geprezen had. En de slager die het hondje prees, prees ook zichzelf en zei tot zichzelf: dat is klantenbinding. En het prijzen van de juffrouw met het hondje deed andere juffrouwen met hondjes tot den slager komen. Die frequenteerden, om zoo te zeggen, zijn verkooplokaal.

De hondjes deden het ook. Honden zijn dankbaar. Als ze eerst met hun juffrouwen den weg naar den slagerswinkel hebben gevonden, weten ze den weg later ook zonder hun juffrouw te vinden. Zoo kwam al spoedig het pekingeesje alleen. En een chow-chow. En andere hondjes van de kjoiologenclub. Alsmede ordinaire schipperskeesjes en andere keesjes, doodgewone straathonden. Want als de juffrouwen er niet bij zijn en als het om de kluitjes gaat vallen onder de hondjes alle standsverschillen weg. Dan zijn ze één van zin. Net als de menschen. Dat is trouwens zoo in heel de oecumene, de heele bewoonde wereld. En honden hebben met de meeste menschen dit gemeen, dat ze een hondengeloof hebben, waarvan de inhoud is, dat vleesch nóg beter is dan beenen. En zoo groeide bij den slager, den tacticus Hartman, mèt het getal der juffrouwen-met-hondjes ook het getal der hondjes-zonder-juffrouw. Het eerste bekwam den slager wel, het laatste begon hem te verdrieten. Hij begon er van te droomen. En schopte — in den droom wel te verstaan — soms naar de heele meut. Maar in den winkel wist hij zich te beheerschen. Niet omdat hij hart had voor hondjes-zonder-juffrouwen, maar onidat hij hart voor Hartman had, had hij het hart niét, dat hij de hondjes hard viel. Maar het was wel eens moeilijk als een heele koppel van die aristocraten en democraten, van ras-en statenloozen voor den winkelingang samendromde. Maar hij bleef bedaard, doodbedaard. Een slager moet zichzelf niet slachten. Zoo wijs was de slager ook wel. Maar er zijn dingen, die te langen leste den meest wijzen slager dol maken. Op een keer had de bediende het mandje met de bestellingen naast den toonbank gezet. Een oogenblik van onbedachtzaamheid. Dat echter werd waargenomen door een waaksch hondje, dat óók vond, dat vleesch beter dan beenen is. En het had bijna een malschen biefstuk uit het mandje en in de wacht gesleept, wanneer niet op het laatste moment de nog waakschere slager het .had gemerkt. Hij vlóóg achter den toonbank vandaan. En zei een leelijk woord. Schoon zijn vader 't hem verbood. Hij vloog op de honden aan. Plaatste een hoekschop. Hetgeen lukte. Niet voor niets had hij jaren lang linksbuiten gespeeld. Jankend vloog er een hondje weg. Door al zijn natuur-en tijdgenooten gevolgd. Het was het pekingeesje! En of het zoo wezen moest: net kwam zijn juffrouw voorbij. En nam het voor haar hondje op. Het was het begin van een ruzie. En het eind van de klandisie. Ze kwam niet meer bij slager Hartman, omdat ze hem een hard man vond. En ze ging, door vele van haar natuur, en tijdgenooten gevolgd, weer naar den slager van links om den hoek.

Dit is een versierd verhaal.

Het is géén gelijkenis.

Nog minder een allegorie.

Toch zou het kunnen zijn, dat er iets uit te leeren viel. Voor slagers en voor dominees.

Tact is een schoone gave.

Maar wie meent, dat het leven bestaat uit het in toepassing brengen van een aantal tactische regels, uit beoefening van tactiek, die komt bedrogen uit.

Die begint met juffrouwen-met-hondjes.

En eindigt met hondjes-zonder-juffrouw.

En daarom zij eiken broeder tacticus het bovenstaand verhaal ter overweging tactisch aanbevolen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen