Professor B. Holwerda, een herder op College Seminarie

Bij het verschijnen van dit Reformatie-nummer ligt de Maandagmiddag van de begrafenis van onze zeer beminde herder-leraar B. Holwerda weer enkele dagen achter ons. Dit zal echter vooral voor een bepaalde kring van predikanten een onvergetelijke middag blijven. Ik bedoel die predikanten, die in staat waren regelmatig 's Maandagsmiddags het college „Seminarie" bij te wonen. Terwijl we anders deze dag met vreugde tegemoet zagen, hebben we ditmaal deze dag met droefheid moeten verwachten om hem in plaats van naar de collegezaal, naar de akker der doden 'te volgen. Onvergetelijk zullen deze uren van college Seminarie blijven voor degenen, die dit konden meemaken. Wat kon hij de Schriften van het Oude Testament zijn studenten leren lezen en verstaan, zo, dat wij als predikanten dikwijls tot elkander zeiden: wat een weelde, om in deze zware tijd als student onder het gehoor van zulke professoren te mogen zitten. Slechts twee boeken heb ik persoonlijk van hem mogen leren lezen en verstaan. Het waren de boeken Jozua en Richteren en steeds meer groeide de overtuiging: hier spreekt maar geen professor in de exegese, die een stroom van wetenschappelijke boekenwijsheid over het hoofd van zijn studenten stuwt, maar hier doceert een herder zijn schapen, die straks zelf de herdersstaf zullen moeten opnemen, om de hun toevertrouwde kudden zelf te kunnen weiden in de grazige weiden van het rijke Woord Gods. Hier werd geen tijd verspild aan de vele meningen van anderen. Hier werd maar sporadisch gevraagd aan de studenten: wat zegt deze of die ervan? Neen, zó ging het altijd weer: meneer leest u maar tot vers Dan: vertaalt u maar Daarna: vertelt u maar wat er staat in dit gedeelte. Tenslotte: hoe zoudt u daar later over preken? Uiteindelijk kwam dan zijn eigen exegese, waarop ieder met verlangen zat te wachten en waarvan we vrijwel steeds moesten zeggen: magistraal, ! Neen, niet vanwege de kennis van anderer werk, maar vanwege eigen, louter uit de Schriften gewonnen inzicht.

Daarom schreef ik: een herder op college Seminarie, omdat hier een herder-leraar aan het woord was, die juist als herder zo machtig imponeerde, omdat uit al zijn woorden bleek, dat hij, voordat hij zijn mond tot zijn schapen opendeed, zelf als schaap zijn oor had geopend om de stem van de Opperherder uit de Schriften op te vangen. Dat hij een herdershart in zijn binnenste droeg, dat wisten we allang. Hoe zwaar viel het hem niet afscheid te moeten nemen van zijn kudde in Amersfoort, toen hij tot de arbeid op de catheder werd geroepen. Als een knaap zich gevoelend kwam hij van de kudde, met een hart, dat beefde vanwege de roeping tot het professorenambt, ging hij naar het paleis der wetenschap, om daar de hem toevertrouwde zetel te bezetten. Met grote zelfonderschatting begon hij zijn colleges, waarbij de herdersstaf nimmer aan zijn hand ontglipte. Bij al zijn wetenschappeUjk werk stond de kudde van Jezus Christus, de kerk des Heren hem onafgebroken voor ogen. Zijn enig begeren bleek telkens weer niet anders te zijn dan jonge mannen toerusten tot het herdersambt.

Hoe dikwijls hebben we hem dit niet horen zeggen: wat zoudt u in verband hiermede nu tot de gemeente zeggen? We kunnen rustig van hem getuigen, dat zijn gedachten op twee plaatsen tegelijk waren: in de zaal der wetenschap en op de weide, waar de kudde graasde. Onvergetelijke uren onder de hoede van een onvergetelijke herder.

En nu? Hij is dood! Hij is begraven! Zijn profetische, warme stem wil maar niet uit onze oren, maar vooral deze vraag beklemt ons: Waarom, o Grote Herder der schapen, waarom moest deze geestelijk kuise herdersknaap naar het stille graf, waar niemand Uw lof zingt, terwijl ons hart uitging naar zijn profetische zang? Waarom hebt Gij het hart van deze nachtegaal in Uw hof zo haastig stil gezet en dat zo kort na dat van de koningsadelaar Schilder? Wij tasten naar een antwoord, dat we maar niet goed kunnen vinden. Toch heeft hij bij het sterven van Prof. Schilder zelf gezegd: Zouden wij misschien deze eerste moeten missen, om te leren, dat God Zelf de ENIGE is?

Zou dit misschien de weg voor ons denken nu zijn, zoals hij zelf die wees?

Hij was toch, naar vrijwel aller overtuiging nu de eerste? Keken wij dan misschien te veel naar hem, naar die eerste, en te weinig naar de Enige?

Terwijl ik dit neerschrijf denk ik aan een opmerking van hem op college Seminarie: De wereld kijkt, om zekerheid te vinden altijd vooruit! Vandaar het lopen naar de waarzeggers, ook vandaag. Maar de Here leert Zijn volk altijd de toekomst in te gaan met de gedachtenis aan Zijn heilsdaden uit het VER­ LEDEN! Zou dit voor ons geen vingerwijzing kunnen zijn? Dan wordt zijn sterven en zijn graf een door de Here voor ons opgericht monument, in de geschiedenis van Zijn kerk, een monument, dat is als een herderlijk college, waarin hij nog, nadat hij gestorven is, tot ons spreekt: de Here neemt de eersten

weg, om Zelf de Enige te BLIJVEN!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen