VU Magazine 1974 - pagina 478

latere tijden. Dat is de 'interne functie' van de Geest. De Geest, die mensen met Jezus verbindt, verbindt ook mensen met elkaar. Zo mag de kring der discipels, de gemeente, worden tot een teken en de ruimte van heil: communicatie met God en de medemens. Maar heil is nooit bestemd om egoïstisch genoten te worden, in een stil hoekje, ver van het gedruis der wereld. De Geest vervult mensen om hen in te zetten voor de dienst aan en in de wereld. Dat is de 'externe functie' van de parakleet. De Geest laat de wereld niet los. Hij is voortdurend met haar bezig. En in dit heilzame werk schakelt hij steeds de door Hem geïnspireerde mensen in. Die mensen worden daarmee geen 'pneumatische automaten'. Hun menselijkheid blijft tenvolle intact. In die volle menselijkheid worden ze handlangers van de Geest. Wat de Geest doet, doet Hij door hen. Hij zal bij ons blijven - ik wees zojuist al op die belofte. Maar Hij laat zijn presentie concreet - zó ervaren, dat Hij mensen aan elkaar geeft. In de liefde en trouw van deze mensen, die blijvend voor elkaar en voor anderen beschikbaar zijn mogen we een manifestatie van de Geest begroeten. De Geest werkt door middel van het gewone, het alledaagse, juist daarin licht de glorie, de doxa van God. Het is precies zoals in Lucas 2: De doxa, de lichtglans, die zichtbaar wordt in de armzalige sfeer van een stal (of karavan serail!). Het gewone wordt voertuig van het buitengewone. Onze fragmentarische en vaak zo kortademige hefde wordt signaal van de alomvattende goddelijke liefde. Intussen, die Geest blijft niet 'automatisch' bij ons. Wanneer wij ons niet door de Geest in beweging laten brengen, trekt hij zich van ons terug. Hij wil alleen in hen wonen, door wie Hij ook werken kan. Wij 'hebben' de Geest, maar alleen zo, dat Hij óns 'heeft'. De Geest wil ons meenemen in de vaart van Zijn tocht door de tijd en de geschiedenis. Wie 'Geest' zegt, zegt 'dynamiek'. De eschatologische en apocalyptische 'dwarsliggers' in de kerkgeschiedenis, die magnetisch aangetrokken werden door het visioen van het vredesrijk, hebben dat in hun extravaganties en ontsporingen dikwijls beter begrepen dan de vrijzinnigen en orthodoxen die de Geest ten prooi lieten vallen aan 'privatisering' en verburgerlijking (J. M. Lochman). De Geest is teken en profetie van het eschaton: het

Werkdag 'Verandering' Persoonlijke indrukken door J. J. Verdonk De drie vragen 1. Wat mag in ieder geval niet veranderen in onze samenleving? 2. Noem eens een paar veranderingen die u, naar uw gevoel dichter bij God, of verder van God af brengen? 3. Welke veranderingen in de organisatie van het kerkelijk leven maken volgens u de plaatselijke gemeente meer of minder gemeente in de wereld? Het decor van deze werkdag had moeilijk beter gekozen kunnen worden. De goed verdienende nazaten van de in een klassiek grachtenhuis begonnen kleine luyden kwamen bijeen in hun eigen moderne massale betonconstructie. Om over verandering te

voltooide godsrijk, dat vol is van recht, vrede en liefde. Dit rijk is het einddoel van de Geest. En daarheen wil Hij ons meenemen. Vanuit het verleden - Jezus en zijn heilswerk - inspireert Hij ons in het heden om op weg te gaan naar Zijn toekomst.

Verbindingen Zo is de Geest degene die de verbindingen legt. Hij doorbreekt de grenzen van ruimte en tijd en verbindt mensen met Gods heilswerk van de toekomst. Hij doorbreekt ook de grenzen van achterdocht en vervreemding en verbindt mensen met elkaar. Hij is de grote Bruggenbouwer, de Relatiestichter bij uitnemendheid. Als zodanig kunnen we Hem ook in het heden ervaren. Kerstfeest 1974 moge door deze concrete ervaring een echt vrolijk feest worden.

de student die 40% minder voor z o ' n stereo neertelt geniet er voor 140% v a n De ASR geeft je op vrijwel al je spullen 15 tot 50°/o échte korting. Da's veel minder geld uitgeven en dus veel meer genieten. . Loop even bij de ASA/ASR binnen. Er is een kantoor in elke studentenstad. V Centrale informatie: 030 - 33 34 44.

4

praten. En of ze wel voldoende meegegroeid waren. Nu kan er veel veranderen, maar er is altijd v/el iets dat bij het oude blijft. Zo ook hier. Het nieuwe VU-gebouw heeft met het oude althans één ding gemeen: niemand kan er zonder hulp van insiders de weg vinden. De eerste inleider, prof Van Peursen, voelde dan ook precies aan wat hem te doen stond. Hij begon daar waar de mensen waren, in een doolhof. Wie waren die mensen? Dat waren minstens twee verschillende typen, want de werkdag werd in VU-magazine op twee sterk verschillende manieren aangekondigd. In de eerste plaats waren het de mensen die zich door wat in het oktobernummer stond, aangesproken hadden gevoeld: 'Veel mensen voelen zich stuurloos in deze tijd (...) Oude zekerheden raken zoek, nieuwe ontbreken vaak (... ) Wat kunnen we loslaten aan oude zekerheden zonder de koers kwijt te raken? Wat mag er niet veranderen?' Een maand later, na het verschijnen van het novembernummer, meldde zich een nieuwe kategorie aan. Die herkenden zich in een ander mensbeeld: 'Welke oude zekerheden mogen gerust sneuvelen? (. . .) Hoe kun je in gesprek blijven, of opnieuw komen, met hen, die van geen vernieuwing willen weten? (...) Ontwikkeling is verandering, daar en hier. Wat moet er hier veranderen?' Geen wonder, dat deze dag voor veel mensen uitliep op een boeiende ontmoeting, terwijl anderen zich welhcht wat teleurgesteld voelden. Misschien omdat ze bij anderen zo weinig meer herkenden van hun eigen onzekerheid, misschien ook omdat ze verder hadden willen komen dan haalbaar bleek. Ieders verhaal over deze dag zal anders zijn. Ik was dan ook blij, dat VU-magazine me alleen maar naar persoonlijke indrukken

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen