Contra-memorie in zake het Amsterdamsch conflict - pagina 109

§ 27.

MISDRIJF, OF

VERSCHIL VAX OVERTUIGING.

107

voortleven, dringt zich dun ook met dubbel gewicht de vraag voorgrond, of het Amsterdanisch Conflict met noodwendigheid gedoemd is, om dezen stap op den eenig goeden weg te verijdelen. Beiderzijds is men tot het inzicht gekomen, dat men niet allen saian meer in de ééne Kerk eerlijk bidden en zaliglijk sterven kan, maar dat omgekeerd het saamblijveu van wat niet saamhoorde bitterheid aankweekt en het karakter bederft. En óók beiderzijds is men genegen, desnoods alle goed te laten varen, indien men maar zekerlijk weet, dat het niet in de hand van den ander wapen zal worden ter bestrijding van wat ons, elk op zijn eigen standpunt, heilig en lief is. Bij zulk een staat van zaken nu kan het niet moeilijk vallen, met eenigen goeden wil een uitweg te vinden, waarmee men beiderzijds het doel bereikt, dat men over en weder beoogt. In éénzelfde Genoolscha}) kan men desnoods saam blijven leven, in éénzelfde Kerk niet, en het is in de onderscheiding en scheiding van deze loeide, dat de sleutel ligt tot de ontsluiting van het geheim. Slechts ongerechtvaardigde vrees zou deze ontspanning van den toestand, voor Kerk en Vaderland om strijd gewenscht, kunnen tegenhouden. Doch ook deze moet te boven gekomen, en, al ware het door te nemen waarborgen, worden buitengesloten. Er kan, naar recht voor God en naar goede rede voor menschen, in dit proces eigenlijk van geen se/iuklige en van geen reehler sprake zijn; slechts livee overtüignHjen zijn het, die elkander in kerkrechtelijken vorm ontmoeten. En daarom zou ontzaglijk de verantwoordelijkheid, en zwaarder dan men meent het gewicht der gevolgen zijn, indien de weg, die tot aller bevreding kan leiden, voorgoed wierd afgesneden, doordien partijschap zegevierde over het gtmeene heil. Nog ééne bescheiden opmerking van kiescher aard mag aan het slot van deze CoiUra- Memorie niet teruggehouden. Zij betreft de doorgaande wijze van uildrukklng, waarin de Classicale Memorie vervallen is. Behoort niet in elk stuk van eene Kerkelijke rechtbank de Kerk van Christus te spreken; van Hem, die gekomen was, niet om te verstoren en uit te Averpen, maar om te zoeken wat verloren w^as ? Van eeuwen her althans is dit steeds door alle rechterlijke colleges, van welke afdeeling der Christenheid ook, zoo begrepen en in beoefening gebracht. Nooit verliet oudtijds te Byzantium en te Alexandrië, óf in later tijden te Rome, (')f te Moskon of te ('anterbury een officieel stuk de Kerkelijke rechtbank, of er sprak een hooijere toon in, en de verbolgenheid, ook waar ze in het bloed gebruist mocht hebben, wierd bedwongen in woordenkeus en toon. Ook de Algemeene Synode hier te lande sprak nog in 1865 als haar gevoelen uit, „dat de Kerkelijke tucht nooit hmir .vaderlijk, haar opvoedend karakter verliezen mag", want dat op die wijs „een Kerkelijk College in plaats van te handelen uit het vrije beginsel der broederde dienaar worden zou van eene geschrevene wet" '). Zou lijke liefde, het dan niet beter, zou het niet uitnemender, zou het der zake van het Koninkrijk Gods niet meer bevorderlijk zijn geweest, indien ook het officieele stuk, dat in deze Memorie van het Classicaal Bestuur uitging, zoo eerbare en aloude traditie heilio'er had gehouden ? En toch dat deed dit fce

op

blijven

den

•

^)

Syn. Hand. 1805,

p.

125.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen