Een geloofsstuk - pagina 20

EEN GELOOFSSTUK.

18

eens Augustinus en Thomas, Calvijn en Voetius ook uitschitterden,

wat Kant

hunner nog

eerst greep, greep

't

beide momenten, de winste van onze macht over de na-

ik die

tuur en de winste in zake ons

mag evenmin

kenvermogen ook waardeer, verheeld

moment worden,

het derde

zielsnood van ons ingezonken ik stap verder

gekomen, maar

is

opgekomen wetenschap is

deze

stam

wilde

waarop

vrucht,

ik

wonde van onzen

te

dat de heilige kunst

Rijk in haar blaadrentooi

is.

wetenschap opgeschoten, de tweeërlei

der

u wees, gewerd ons, maar de geest

gevoelloos

te

den

den breeder kring van die nieuw

in

den

uit

olijftak

olie die in

de

moest gedrupt, bracht

Zooals de

niet.

zing ondoenlijk schijnt, soms morphine inspuit zijn lijden

om

ondervangen, niet alleen geen

bijna verleerd

deze moderne wetenschap ons

schap

Maar hoe hoog

niet één.

waar gene-

arts,

om

den

lijder

voor

maken, zoo ook heeft de moderne weten-

den modernen mensch beide, èn den dorst

zijner ziel èn

de Bron, waaruit die dorst gelescht kon worden, doen vergeten.

Een rabbi en geen Heiland

Jezus van Nazareth haar meer.

is

Van Oerang-oetangs nawerking was

er sprake in het bloed in stee

De

van dat erkentenis bleek van val

uit

hooger.

cel-uitwaseming geworden, ons

ik

een zenuwknoop, die straks van

En op

sprong.

zelf

dan

het

en niet anders

is

kwam

Geen

in het

eind

het

steeds maar geen ander antwoord

zieldoodende

de tegenstelling, waarin

In het rijk der natuur

len doen.

lag,

eentonige,

altoos

was

vragen over wat achter den horizont

alle

van het gewapend oog

ziel

Non

liquet.

we beklemd

Zoo

geraakten.

een macht, een kennis, een inzicht, die u duize-

diepte in den oceaan en geen luchtgolf in den

hooge meer onbereikbaar. Er doemt alomtegenwoordigheid schijnt

te

iets

voor ons op, dat soms der

naderen.

Steeds meer wordt elke

afstand terug gedrongen en onze blik uitgeworpen tot inhetmaatloos

ruim.

De mensch onzer eeuw

weerstond.

Hij

ziet alles,

hij

gaat zich voelen alsof niets

weet

alles,

hij

kan

zeggen, niets zal aan zijn geluk meer ontbreken. zelfde alles aan zijn wil

de deur van ren,

zijn hart

En

toch, als die-

onderwerpende mensch eens een enkel maal

op een kier

dan schrikt ge van

alles.

hem meer Ge zoudt

't

zet,

somber

en ge kunt even naar binnen glu-

ledig daarbinnen.

Geen vriend van

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen