Voor Kinderen.

Doof en blind.

(Vervolg.)

Toen men nu eenmaal 't zoover had da Laura spreken kon en ook begrijpen wat anderen zeiden, kwam het schrijven aan de beurt. Natuurlijk moest zij dat weder door 't gevoel leeren. In een vel bordpapier werden de letters uitgeknipt en daaronder een ander vel papier gelegd. Dan moest Laura de vormen nateekenen. Dat gelukte, en toen zij 't eenmaal meester was, liet men haar op een papier met hooggedrukte, voelbare lijnen de letters aaneenvoegen tot woorden.

In den loop des tijds, ja al heel spoedig kon Laura echter de lijnen missen. Alleen moest zij met de linkerhand de rechter, die schreef, wat sturen. Haar letters waren en bleven stijf, maar zeer goed te lezen.

Na het schrijven kwam het rekenen aan de beurt. Men begon als bij kleine kinderen op eentelraam, en Laura leerde spoedig met balletjes van een tot honderd tellen. Daarna moest zij de gewone bewerkingen van 't rekenen leeren, optellen, aftrekken enz. Dat zij het nu in de kunst niet uiterst ver bracht, ligt voor de hand, doch 't was toch mooi, dat zij althans de hoofdzaken goed leerde begrijpen en zichzelf helpen.

Moeielijker was het haar eenig begrip te geven van tijd en tijdverdeeling. Voor haar was het altijd nacht; een klok hoorde zij nooit slaan. Zoo iemand heeft natuurlijk van dagen en uren geen denkbeeld. En toch moet men dat hebben om in de maatschappij te leven. Om haar nu de tijdverdeeling aan 't verstand te brengen, maakte Dr. Howe een lijst, waarop stond wat zij achtereenvolgens eiken dag had te doen. lederen dag was 't anders en zoo leerde zij door die lijst dagen en eiken dag uren onderscheiden. Om haar duidelijk te maken dat er een dag en een nacht was, leerde men haar den tijd tusschéh opstaan en naar bed gaan »dag", den overigen snachtf'te noemen. Op Zondag droeg Laura andere en betere kleeren dan in de week. Zij kon die kleeren wel niet zien, maar toch bespeuren dat het niet de gewone waren. Reeds daardoor leerde zij den dag des Heeren van andere onderscheiden, maar meer nog doordat zij dan niet het gewone werk deed, maar rustte. Dat er jaargetijden en maanden zijn maakte men haar duidelijk, door haar te doen letten op 't verschil in warmte bv. in den zomer en in den winter, alsook op 't onderscheid in kleeding voor elk jaargetij. In 't kort, het gelukte ten slotte het meisje de geheele tijdverdeeling te. doen begrijpen. Dat beteekende heel wat. Want het is voor zienden en blinden de eerste stap tot ordelijk werken. Toen 't nu zoover was, gaf men Laura een kalender ten geschenke met hooggedrukte letters. Zij kon daarop zelf de verloopen dagen aanteekenen.

Zooals de vrienden opgemerkt zullen hebben, was er voor Laura reeds veel veranderd ten oede. Men kon dat niet alleen aan haar eest, maar ook aan haar lichaam bespeuren. Vroeger was zij altijd langzaam in haar beweingen geweest, als iemand die moe is'. Nu, dat was ook geen wonder, want er was niets at haar opwekte. Thans werd zij veel vlugger, n een blijmoedige trek vertoonde zich op haar elaat. Daarbij kwam dat het zintuig, 't welk bij haar nog goed was, het gevoel, steeds fijner n dienstiger werd. Zoodoende kon zij eindelijk eeds aan de beweging der lucht merken, dat er iemand aankwam. Ja men zegt zelfs, dat zij ook reeds op een afstand onderscheiden kon f het een man of een vrouw was. Denkelijk wam dat, doordat de kleeding van een vrouw e lucht sterker in beweging bracht

Hoe beter Laura zich kon uitdrukken, hoe meer zij begeerde alles te weten wat de wereld en de menschen om haar heen betrof. Eens vroeg zij: »Wat is het toch dat gij tem noemt? "

»Dat is", zei de onderwijzer, »een trilling an de lucht; dat trillen wordt veroorzaakt door den mond."

Een oogenblik zat Laura in stil gepeins Toen schreef zij de woorden: »Ik breng geen stem voort."

»Waarom niet ? '' vroeg de meester. »Omdat ik de lucht niet met ruijn mond beweeg, " antwoordde Laura, »en haar ook niet voel in mijn ooren."

Zij had dus vrij goed begrepen wat de stem is. Van het zien wilde zij ook een en ander weten. Door dit alles moest zij natuurlijk vanzelf begrijpen hoeveel zij, bij anderen vergeleken, niiste. Toch maakte haar dat volstrekt niet mismoedig of bedroefd.

Scherp maar waar.

De hertogin van Marlborough — een naam die den lezers wel niet onbekend zal zijn — was een zeer trotsche vrouw. Eens gaf zij een groot feest waartoe de heeren en dames van het hof genoodigd waren. Allen vonden het een groote eer te komen, en ieder had zijn best gedaan om in zijn kleeding zooveel mogelijk pracht en praal ten toon te spreiden. Onder de dames die daar kwamen was er ook een, die een hooge betrekking bekleedde en veel doen kon. Wat zij de koningin vroeg werd meestal ingewilligd. Daarvan nu had een welgeboren man, een lord, gebruik gemaakt en haar gevraagd hem aan te bevelen voor de betrekking van opperstalmeester. Deze post werd door velen begeerd omdat er een groot inkomen aan verbonden was. Door de voorspraak van de hofdame, die met den lord bevriend was, werd hij benoemd.

De lord meende dat de eene vriendschap de andere waard was. Geld had hij genoeg, 't Was hem maar om de eer te doen geweest. Toen hij nu den post had gekregen liet hij een kostbaar halssiersel met diamanten maken, dat ruim lóooo gulden koste, en zond dat aan de dame als een bewijs van zijn dankbaarheid.-Vele menschen, ook die op het feest tegenwoordig waren, wisten dat, en benijdden de dame. De gastvrouv, de hertogin van Marlborough, had echter van de zaak nog niet gehoord.

Op het" feest droeg de hofdame voor het eerst het prachtig sieraad. Ieder keek ernaar; ieder bewonderde het. De gastvrouw, hoe zij zich ook had opgetooid, moest erkennen, dat de hofdame sierhjker gekleed was dan zij. Haar trotschheid maakte, dat zij — hoe dwaas, niet waar? — daarover geweldig boos werd. Zij kon niet nalaten er met deze en gene over te spreken en vernam nu wat er geschied was. »Hoe komt dat mensch er toe? '' vroeg de hertogin nu nijdig aan een dame, die naast haar zat, »om hier te durven pronken met een sieraad, dat ze niet eens zelf betaald heeft? "

»Och, mevrouw", was het antwoord, »de dame heeft volkomen gelijk. Hoe zal iemand weten waar hij kostelijken wijn kan krijgen, als er geen uithangbord aan den winkel is ? "

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen