Een vriendelijke bed

Een vriendelijke bed emoet ons van het hart.

In vroeger tijd meden we de polemiek met de organen van Chr. Gereformeerde zijde, omdst men o. i. geen polemiek moet voeren zoolang het bij een woordenstrijd blijtt en toch geen doel treft.

Nu echter, nu deze polemiek practisch belang kreeg, hebben we ons beijverd van elke opmerking aan de overzij nota te nemen en elk aangevoerd argument te toetsen, Dat men nu vroeger het niet prettig vond dikwijls onbeantwoord te blijven, vatten we, al stond het voor ons, om hooger beweegreden vast, dat we niet antwoorden mochten.

Maar wat ons smartelijk aandoet is, dat we thans, nu we schier op elk tegenbetoog onverwijld antwoorden, keer op keer gemelijk bejegend worden. Niet door Doe. De Cock; van verre niet; deze schreef den laatsten tijd nooit anders dan vriendelijk en waardeerend.

Maar wel in andere organen, die dan zeggen : „Ja, dat wisten we wel vooruit, dat De Hetattt er weer iets op vinden zou !"' 01: „Nu ja, met die scholastieke rcdeneering praat ge alles goed, maar wat heeft men daar nu aan ? " Of eindelijk: „Daar komt De Heraut weer met die ellenlange redeneeringen, die weinig zaaks zijnl"

Laat ons oprecht zijn,

We nemen gaarne aan, dat onze geachte bestrijders in deze organen metterdaad meer en grondiger studie van de zaak gemaakt hebben dani wij. We onderstellen volgaarne, dat hun redeneering de bondipheid zelve en onze bewijsvoering weinig meer dan loos geklap is. Ja, we willen gaarne aannemen, dat bij ons niets dan omhaal van scholastieke termen is, en bij hen niets dan degelijk v, etenschappelijk betoog.

Maar, en ons dunkt, dit zullen deze broederen zelf billijken moeten, als deise schrijvers dan metterdaad het recht hebben, om van hun wetenschappelijke hoogte zoo minachtend op ons scholastiek gekeuvel neer te zien, laten ze dan iets van die ncderbuigende goedheid hebben, die den struikelende terecht helpt.

Laat het fcun dan niet te veel zijn, om ons onze verkeerdheid onder de oogen te brengen, en laat hunnerzijds tegenover onze langdradige scholastiek dan zoo dege bondige strengheid van betoog gesteld worden, dat elk kenner terstond voelt: De Heraut weet er niets van. Zijn opponenten zijn 't die het weten.

Of liever nog, laat er eenige beweging der liefde zijn, die ook bij geschil al zulke stuitende uitdrukkingen niet bezigt. Want dit gevoelt men toch: Op die wijs zou De Heraut terug moeten keeren naar de periode van ««> /antwoorden. En dat wil men toch ook niet.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen