Buitenland.

Engeland. Steenen voor brood.

Als men den tegenwoordigen toestand van den Engelschen werkman vergelgkt met die van vóór honderd jaren, dan is het in het oog vallend, hoe hij uit het oogpunt van den godsdienst is achteruitgegaan. In de dagen van John Bunyan liet het volk zich leiden door mannen, die den Christus der Schriften beleden; doch in dezen tijd zijn de voornaamste woordvoerders van den werkenden stand menschen, die er geen geheim van maken, dat zij met alle geloof gebroken hebben. Wel zijn er nog Christelijke werklieden, die hun getuigenis in meetings enz. niet terughouden, maar zij zijn in de minderheid.

Nu zijn er profeten opgestaan — en daartoe behoort de heer Rogers — die leeren, dat de werkman zich moet afwenden van de verschillende sekten en van de formulieren der onderscheidene kerken, en behoort te gaan drinken uit de hoofdfontein van de Christelijke waarheid, n.l het leven van Christus, de woorden van Christus, het werk van Christus.

De Nonconformist and Independente voegt er aan toe, dal er toch eene overeenstemming van alle sekten en kerken niet in eenige geloofsbelijdenis is uitgedrukt, maar in vele preeken en in andere geschriften, waarin het geloof van dezen tijd uitgesproken wordt, geboekt werd, dt; duistere, verwarde denkbeelden, die men omtrent de Goddelijke waarheid had, zijn verwisseld voor andere, die meer den menschen in het gevlei komen en meer Godewaardig zijn! Deze heilzame verandering heeft, volgens hetzelfde orgaan, plaatsgehad, doordat sekten en kerken de methode van godsdienstig onderzoek hebben ingevoerd, die men ook aan den werkenden stand meent te kunnen aanbevelen, namelijk onmiddellijke gemeenschap met Christus in zijn leven, zijne woorden, zijne werken. De leiders in alle kerken zijn eenstenimig van gevoelen, dat de kracht van het Christendom in Christus is gelegen. Zij meenen dat sedert zijn Godmenschelijke persoonlijkheid niet kan aangerand, het dwaasheid is om aan te dringen op de handhaving van een of andere theorie, waarbij de letterlijke ingeving der Schrift wordt verkondigd. In het beeld, dat Mattheus van Christus ophangt, kan iets zijn, dat meer van Mattheus is dan van Christus; zoo kunnen ook in de Evangeliën van Markus, Lukas en Johannes dingen geslopen zijn, die beneden het Goddelijk ideaal zijn. Maar de eenige persoonlijkheid van Christus blijft staan, Zulk een Christendom, dat wonderwel gelijkt op de leer onzer Groningers, wil men den werkman aanprijzen ! Indien het maar op de toon des gezags tot het volk gebracht wordt, dan zal men het wel aannemen, denkt men.

En dit vinden wij in een orgaan, dat voor de vrije kerk pleit! Hoe is het goud^ verdonkerd ! Hoe durft men in zulk een artikel den naam van John Bunyan nog noemen ! Hoemeer wij bekend raken met den wezenlijken toestand, waarin de zoogenaamde Engelsche orthodoxie zich bevindt, hoemeer wij begrijpen, dat Spurgeon zich van de Unie der Baptisten moest scheiden, en hoe beter wij het kunnen verklaren, dat hij niet te spreken is voor lieden, die hem op den stap, dien hij deed, willen laten terugkomen. De Engelsche godgeleerden hollen voort op den weg der ontkenning, en men zal zien, dat dit Rome meer in de hand werkt dan de meest besliste Rome nabootsende Ritualisten.

Bnslaud. Benarde toestand de"" Luthersche predikanten.

Moeilijker positie dan die, waarin de Luthersche predikanten in de Russische Oostzeeprovinciën zich bevinden, is nauwelijks denkbaar.

In het jaar 1841 werd eene beweging van Grieksch-rechtzinnige zijde op touw gezet, om de Luthersche bevolking aan de Oostzee in den schoot der Grieksche kerk te voeren.

Sommige Luthersche predikanten schikten zich ootmoedig in den ondoorgrondelijken wil van den Allerhoogste en gehoorzaamden der Grieksche overheid en gaven de zielen hunner gemeenteleden over, evenals Abraham zijn zoon Izak wilde offeren. Anderen gingen hen, die overgingen, dikwijls aanspreken en werden daarom door de regeering beschouwd als mannen, die op allerlei wijze tegen de Grieksche orthodoxie wilden strijden. De laatsten vormden de meerderheid. Opmerkelijk is het, hoe een Russisch schrijver er over klaagt, dat niet éen overgang tot de Grieksche kerk «rustig" is toegegaan ; waaruit blijkt, dat de meeste leeraren zich niet goedschiks hunne schapen lieten ontstelen.

Weinige jaren na het ontstaan van bovengenoemde beweging begon de reactie zich daartegen reeds te doen gevoelen. Men was tot de Grieksche kerk overgegaan in de hoop daardoor aardsch voordeel te behalen; doch men zag daarvan niets. Men gevoelde zich vreemd in de vreemde kerk, en was ook van zijn vroegere geloofsgenooten vervreemd, welke zij heimelijk als getrouwer dan zijzelven beschouwden. Daardoor ontstond het verlangen om weder in de Luthersche kerk terug te keeren, indien het geweten nog niet met een brandijzer was toegeschroeid. Vooral onder het opkomend geslacht openbaarde zich die zucht sterk. Men gevoelde welk een kloof er tusschen de aristocratie, die Luthersch bleef, en het volk der landsgemeente bestond; men kreeg een weerzin tegen eene kerk, die haar leden door politiemaatregelen dwong om bijv. deel te nemen aan het Avondmaal en om hunne kinderen te laten doopen. Geen wonder, dat zij in steeds grooter getale de Luthersche kerken weder gingen bezoeken; zij werden de ijverigste kerkgangers, hetgeen hun niemand kon beletten. Zij verklaarden bovendien, dat zij door geen macht ter wereld zich zullen laten dwingen om de Sacramenten te gebruiken in de Grieksche kerken. En dit, terwijl zij, volgens de wetten des lands, in de Luthersche gemeenten niet tot het gebruik van het Sacrament mochten toegelaten worden. In hunne verlegenheid begeven zij zich naar Luthersche gemeenten, waarvan de voorgangers hen niet kennen, om heimelijk op Luthersche wijze bij brood en beker des Heeren dood te gedenken.

Den predikanten, die hen niet tot het Avondmaal wilden toelaten, werden bittere verwijten gedaan ; het ontbrak hun aan de erbarming, die de Heere voor afgedoolde schapen heeft; zij lieten 's Heeren erfdeel versmachten uit vrees van hun brood te verliezen. Sommige ouderlingen noemden hen zelfs »huurlingen." De wet verbiedt hen, om aan dezulken het Sacrament te bedienen. Wat moeten zij doen?

Ons dunkt, er kan maar éen antwoord gegeven. God moet meer gehoorzaamd dan de menschen. Menigeen is ook van dit gevoelen en wordt dan naar Siberië verbannen. God geve aan die broederen temiddenj der vervolging zooveel geloof te toonen, dat er bergen door verzet worden, dat met name de macht van den Russischen keizer daardoor gebroken wordt, zoodat deze niet langer de conscientiën zoekt te binden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen