Buitenland.

Duitscliltfnd. In de Allgem. Ev. Uith. Kirckenz. vonden wij een artikel over de vraag, wanneer men zendinggemeenten tot zelfstandige gemeenten kan verklaren, meer bepaald met het oog op Luthersche Famulische gemeenten in Oost-Indië. Om daartoe te geraken heeft men toe te zien, 1". dat zulk eene gemeente in een zekeren graad mondig is geworden; 2*. dat er inlandsche predikers gevormd zijn, die in staat bevonden worden om een zelfstandige gemeente te leiden; 3". dat de gemeenten de noodige middelen kunnen saambrengen, om de kosten, die eene bediening door inlandsche predikers met zich brengt, te bestrijden, zoo zegt het Luthersche orgaan, naar onze meening zeer juist. »Het moet er om te doen zijn om een onafhankelijke, zichzelve onderhoudende volkskerk" te vormen, zoo zegt het. Maar, zoo vragen wij, is het niet verwonderlijk, dat men de heidenen met zulk een onafhankelijke volkskerk zoekt te zegenen, terwijl men in zijn eigen vaderland blijft leunen op den Staat, en er niet aan schijnt te denken, dat, wil de kerk haar arbeid naar behooren verrichten, zij vrij de vleugels moet kunnen uitslaan en de banden, ook der gouden ketenen van den Staat, van zich behoort te werpen ?

England. Twee anti-Ritualistische meetings. Zen din gsarbeid der Episcopale n. Doleerende Baptistische kerken.

Er schijnt in Engeland een oog open te gaan voor de gevaren, die de priesterlijke of Ritualistische partij voor Engelands Staatskerk oplevert. Zoo spoedig als men bemerkte, dat een bisschop der Staatskerk den weg wilde banen tot wederinvoering van de mis oi het plaatsen van een Mariabeeld, liep men naar den rechter, en meer dan eens heeft de Engelsche rechter het drijven der Ritualisten, om in eene kerk met Gereformeerde belijdenis van lieverlee Roomsche ceremoniën in te voeren, om op die wijze de kracht der belijdenis te verzwakken en de kerk weder onder de pauselijke hiërarchie te brengen — al durven velen dien laatsten stap nog niet aanraden — veroordeeld; zelfs moesten sommige Episcopale predikanten, die zich aan de rechterlijke uitspraken niet stoorden, lange gevangenisstraffen ondergaan.

Doch men is gaan gevoelen, dat men aldirs lang niet genoeg deed om het ingeslopen Romanisme uit de kerk te weren; dat ook op de publieke opinie diende gewerkt. Onder voorzitterschap van lord Grimthorpa werden daarom in de verloopen week twee meetings in Exeter-Hall gehouden, teneinde maatregelen te beramen om het Protestantsche karakter van de Engelsche Staatskerk te handhaven. Het is wel te denken, dat die meetings zeer druk bezocht werden en dat de besprekingen zeer levendig waren. De meetings slaagden dan ook zeer goed, als men er mede voor had om te doen uitkomen, welk een geest hen bezielt, die niet buigen voor den Baiil van het Ritualisme. Doch of het houden van dergelijke samenkomsten iets baten zal, zoolang men in beginsel eene hiërarchie aan de hand houdt, en dus de kerk in Roomschen trant wil regeeren, staat nog te bezien.

In de eerste week van Juni hield het oudste zendinggenootschap van Engeland, »tbe Society for the propagation of the Gospel in foreign

parts" zijne jaarvergadering. Deze hoogkerkelijke vereeniging arbeidt heel wat minder onde de heidenen dan haar jongere zuster: »the Church Missionary Society"; de leden erkennen het zelven, maar verontschuldigen zich me te zeggen, dat voor hen, hoogkerkelijken, de kerk in het vaderland heel wat meer beteekent dan voor de laagkerkelijken, en dat zij daarom hunne gaven en krachten meer noodig hebben voor de opbouwing van de kerk in Engeland. Deze bewering gaat vol gens ons niet op, daar een opgewekt kerke lijk leven steeds als vrucht oplevert, dat men met meer jjver dan tevoren de belangen de zending gaat behartigen.

Dit jaar had het hoogkerkelijk zendinggenootschap twee vorstelijke gaven ontvangen, tezamen meer dan 27000 pond st. Deze mededeeling gaf zekere levendigheid aan de vergadering; in het geheel werd in het afgeloopen jaar 138000 pond ontvangen. De vereeniging onderhoudt 637 geordende zendelingen, waaronder 10 bisschoppen; daarvan arbeiden er 139 in Azië, 148 in Afrika, 16 in Australië en de Zuidzee, 204 in Noord Amerika, 36 in West-Indië en 34 in Europa. Aan de scholen der vereeniging arbeiden 2300 onderwijzers; wanneer het nu algemeen erkend is, dat de laagkerkelijken nog veel grooter arbeidsveld en over veel grooter middelen te beschikken hebben, heeft men eenigszins een denkbeeld, wat door de Episcopaleh in Engeland voor de zending gedaan wordt.

Opmerkelijk is het, hoe uit het jaarverslag blijkt, dat het Boeddhisme alles op de spits drijft, om den voortgang van het Christendom te stuiten. Van uit Ceylon wordt b.v. bericht: »De Boeddhisten hebben zich tot een sterke partij gevormd. Zij trachten zelfs Christenen tot hun geloof te bekeeren. Ook richten zij Boeddhistische scholen op tegenover de Christelijke." Een spreker, die op Ceylon werkzaam is, merkte daarbij op, dat zoogenaamde Christenen in Engeland deze Boeddhistische scholen door bijdragen hadden ondersteund en betreurde het, dat het in de Londensche salons een modezaak geworden was, de Boeddhisten en het Boeddhisme medelijdend in bescherming te nemen. De Boeddhisten in Indië hebben eene vereeniging tot uitbreiding van hun geloof gesticht, met het doel, boeken en traktaatjes over hun godsdienst uit te geven, terwijl een andere vereeniging ten doel heeft, strijdschriften tegen het Christendom uit te geven.

Zoo verneemt men ook uit Japan: »De Boeddhisten geven sterke teekenen van leven; zij zenden hun beroemdste predikers naar zulke streken, waar het Christendom het meest veld gewonnen heeft. De heer Nanjo, die een tijdlang leerling van Prof. Max Muller te Oxford was, is tegenwoordig priester bij den grooten tempel van Hong-Nanji te Nagoya en bezoekt vandaar uit het platteland in den omtrek. Hij predikt een hervormd Boeddhisme, maar tot hiertoe met bitter weinig gevolg; want wanneer hij zegt, dat het volk de afgodsbeelden, die het van oudsher aangebeden heeft, niet meer moet vereeren, dan wekt hij zoowel de verontwaardiging van het volk als van de priesters op.

Den 2isten Mei hadden de samenkomsten van doleerenden onder de Baptisten: »the Surrey and Middlesex Baptist Assosiation" te Bredford plaats. De leden hielden geene disputen over de leer, maar waren ten opzichte van de waarheid éen hart en éene ziel. Som­

van de waarheid éen hart en éene ziel. Sommigen hadden veel geleden ter wille van de waarheid, daar er een heete strijd te voeren was geweest, om zich vrij te maken van de doodelijke dwalingen van dezen tijd.

»Wel is waar zijn vele der daar vertegenwoordigde kerken arm en weinig geacht bij de menschen, maar zij zijn getrouw en daarom is ons hart aan hen gebonden." Aldus schrijft Spurgeon in zijn »Sword and Trowel".

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen