Nogmaals dringen we

Nogmaals dringen we, eer de Synode saamkomt, er op aan, dat men toch hoe eer hoe beter de schuld der proceskosten afdoe.

Want wel kunt ge van den éénen kant zeggen, dat die schuld/««r^ is; hard vooral voor plaatsen als Bunschoten en Voorthuizen, waar het kerkbezit overgegaan is in handen van enkele personen; en wel meest van zulke personen, die geheel buiten de belijdenis der Gereformeerde kerk staan; terwijl al wat aan de Gereformeerde belijdenis vasthoudt, van zijn goederen beroofd wordt.

Wel kunt, moogt en moet ge zeggen, dat het ongerijmd is, kerkelijk goed niet de belijdenis der kerk te laten volgen, maar eene haar, in strijd met de belijdenis, opgelegde Organisatie.

Maar vergeet niet, dat het geestelijk Israël ook door Nebucadnezar uit zijn tempel op Sion is verjaagd, en dat het nu eenmaal Gods beschikking is, dat de laatste decisie over het mijn en dijn niet bij de kerk ligt, maar bij de Overheid.

En waar nu de historie u op elke bladzijde leert, dat er nooit een geestelijke ontwaking in de kerk van Christus is tot stand gekomen, of de Overheid heeft schier altoos, hetzij in den vorm van verbeurdverklaring, hetzij in den vorm van boeten, hetzij in den vorm van proceskosten, de trouwe belijders des Heeren laten betalen, wat zullen wij er ons dan over beklagen, dat ons gelijk lot overkomt.'

Dit neemt wel de schuld der Overheid niet weg, maar evenmin ontheft het ons van de verplichting, om deze berooving onzer goederen met blijdschap aan te zien.

En is dit zoo, is er dan niet eer stof om te danken, dat we vergelijkenderwijs met I zoo kleine betaalsom vrij komen.'

Het geestelijk Israël in onze dagen ver-; loor aan zijn éénen tempel stellig tienmaal i meer dan wij aan al onze kerken saam.

En de dagen der Reformatie is de be-I taaisom door „verbeurdverklaring" gewisselijk vijfmaal hooger geweest, dan wat wij nu aan proceskosten te betalen hebben.

En zelfs in de dagen van 1834, is behalve veel meer lijden, een veel hooger som door zwakker krachten geboet.

En waarom zouden ook wij ons dan niet willig schikken in wat nu, blijkens de uitkomst, een beschikking der Voorzienigheid over ons is geworden.'

Reeds eer het Conflict uitbrak, wist men dat onze kansen bij den rechter uiterst hachlijk stonden.

De kerkelijke idee zelfs is aan onze Overheid vreemd geworden. Mede door onze schuld en nalatigheid is het Collegiale begrip het voor den rechter eenig geldende geworden.

Verweerd hebben we ons dan ook, niet met v& Q\\L0'pe, Ta3.dx uit plicht. We mochten, zonder ons recht te verbeuren, niet stilzitten.

Doch hiermede is onze taak tegenover het kerkelijk goed dan ook afgeloopen.

De macht die over mign en dijn te beschikken heeft, beschikte in ons nadeel, en wij hebben ons hierin te voegen.

Doch dan rake ook zoo spoedig mogelijk deze betaling der proceskosten de wereld uit.

Liefst nog dit jaar.

Een generale collecte in de 300 reeds vrijgekomen kerken kon, ook zonder dat de kracht te sterk wordt gespannen, zeer wel opeens ƒ 15, 000 opbrengen.

En was dan de resteerende som niet door onze mannen van kapitaal te dekken? Licht toch dat er een twintigtal te vinden waren, die uit dank aan den Heere voor wat we thans genieten, een gave van duizend gulden offeren wilden.

En nu, dan was de zaak de wereld uit.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen