Uit de Pers.

In een noot op blz. 23 en 24 van zijn rectorale oratie sprak Prof. Fabius ook over de Doopsbediening.

Hij zei er van:

De bediening van dit Sacrament is allerminst eene gemakkelijke taak. Eenerzijds toch het hooge gewicht van de beteekende zaak en aan den anderen kant de groote soberheid van het teeken zelf. Het is hier als met het leggen van den zegen op de gemeente. De woorden zijn zoo weinig; daarenboven algemeen be kend. En evenwel is de handeling van zoo rijke beteekenis. Die tegenstelling wordt gevoeld door hen, die daarbij óf iets bijzonders in het gebaar willen brengen, ót de gewone formule met een enkel bloeraken zoeken op te sieren. Vooral aan het eind. Het wordt dan »de troostvolle gemeenschap, " een »zij en blijve" De voorganger schrikt eenigermate. dat hij zoo schielijk door de woorden heen is; het maakte nog niet dien indruk, welken hij wenscht. Zoo wordt daardoor juist, het slot wat verbreed. Toch is die weg niet aanbevelenswaard. Ook bereikt men het doel niet. Veler tout ligt hierin, dat zij de handeling niet sober en ernstig genoeg verrichten. Een oogenblik wachtens totdat alle geschuifel voorbij is. en het dan in eenvoud en met waardigheid soberlijk uitspreken der woorden heeft het best de werking die terecht verlangd wordt.

Met name in de godsdienstoefeningen wordt door overhaasting veel bedorven Wie bij het opkomen de apostolische groetenisse brengt en niet enkele sekon den verloopen laat, aleer hij tot eene andere handeling overgaat, neemt den indruk van het eerste, en misschien ook van hei tweede, weg. Wordt aan het slot van de predikatie niet een oogenblik, schier zeide ik, tot het verschikken der zielssteraming, gegund, alvorens het nagebed aanvangt, zoo verliest dit van zijn heiligen ernst.

Maar ook bij de bediening van den heiligen Doop wordt door velen gestruikeld. Volgens de liturgie der Kerk wordt bij den heiligen Doop vooraf de beteekenis van het Sacrament door het formulier uiteengezet. Dan wordt gevraagd wat noodig is te weten, opdat het Sacrament niet openbaarlijk ontheiligd worde. Zijn die vragen toestemmend beantwoord, en is zoo de.laatste belemmering voor de toediening van het Sa crament opgeheven; mag men verwachten, dat door de tegenwoordigheid der gemeente en het lezen van het formulier de begeerte van ouders en gemeente naar het Sacrament nog is verhoogd, — dan plaatst zich vaak, wel niet onverwacht, maar to"ch ietwat vree-nd, de predikant met zijn persoon en toespraak tusschen de gemeente en het Sacrament. Eene toespraak, die bovendien maar al te vaak met het geheel van het formulier weinig in overeenstem raing is, en, in plaats van de beantwoorde vragen te beschouwen als iets dat aan den Doop moet vooraf gaan; zonder welke zij niet bediend raag worden; ofschoon niet daarin, maar veelmeer in het voorafgaande de verklaring ligt van het Sacrament; — er veeleer toe bijdraagt om den Doop los te maken van het eerste deel des formuliers, en met die vragen in het nauwste verband te zetten; bij voorkeur met de derde vraag; en zoo voor veler bewustzijn geheel de plechtigheid te vervalschen tot het afleggen van een openlijke verklaring omtrent de opvoeding, bezegeld door de overigens minder te begrijpen besprenkeling met enkele druppelen waters. Het formulier is zoo bekend, en de handeling zelve van het doopen ook. De toespraak wordt zoo het pikante; bedenkelijk èn voor wat daarachter ligt, , èn voor wat volgen moet. Bepaaldelijk bij de bediening des Sacraments heeft de voorganger te trachten zich zelven uit te wisschen; aller aandacht van zich af, en naar het Sacrament heen te leiden. Thans is, en geen wonder, de toe stand niet zelden deze, dat onder de toespraak de diepste stilte heerscht. Is deze echter afgeloopen, zoo wordt weer ruimer adem gehaald. Aan allen kant hoort men geschuiflel; kinderen worden op de bank getild; doopen is dan ook voor hen zoo aardig; te meer hebben zij op zoo iets recht na dat lange formulier; en een van de interessantste bijzonderheden wordt dan, of de zuigeling schreeuwt dan wel juist heel zoet is.

De beteekenis der liturgie is zoo machtig. Ten goede en ten kwade.

Deze keurige, uit het leven gegrepen opvatting, zou in de noot van een juridische oratie niet verwacht zijn; eigenlijk hoort ze dan ook elders; maar dit is reden te meer voor ons, om ze uit haar hoekje in het daglicht te halen, en door ons blad onder de oogen van degenen te brengen, die óf geen juridische oratie lazen, óf het althans niet verder brengen dan de groote letter.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen