Een levende klok.

„Aha", zal de lezer zeggen, »dat begrijp ik! Een klok loopt en dus wordt gezegd dat zij leeft."

Neen vrienden, zoo is 't niet, de klok waarvan verteld zal worden loopt ook wel, maar men behoeft haar nooit op te winden. En dat is bij uw-buisklok anders.

Jaren geleden ging een reiziger naar China om er te; p^rediken. Toen hij nu eens een bezoek wilde brengen aan de menschen tot welke hij gesproken had, bemerkte hij dat hij zijn uurwerk had vergeten. Kort daarop ontmoette hij een jongen die de ossen hoedde en vroeg hem op goed geluk af, of hij ook wist hoe laat het was; althans of het al twaalf uur was.

De knaap keek naar de lucht, doch de zon was verborgen achter dikke wolken, en kon dus geen dienst doen om den tijd te weten.

»De hemel is te betrokken" sprak de jongen, smaar wacht even, ik weet raad."

Haastig liep de ossendrijver naar een boerenwoning in de nabijheid; een oogenblik later kwam hij terug met een kat op den arm. »Zie", sprak de knaap tot de reiziger, »het is nog geeii twaalf uur, en meteen hief hij de oogleden van de kat een weinig op en keek het dier aan.

Maar de reiziger keek ook met groote oogen den jongen aan en begreep er niets van. De knaap echter lachte niet, en 'twas duidelijk dat hij in vollen ernst meende wat hij zeide. Wat de kat betreft, die scheen dat werkje aan haar oogen wel niet prettig te vinden, maar bleef toch met katsche deftigheid op des jongens arm zitten. Blijkbaar was het dier gewend als klok te dienen.

»Zeer goed mijn jongen, ik dank u wel", sprak de reiziger en ging heen, daar hij voor den jongen niet weten wilde, dat heel de zaak hem onbegrijpelijk was.

Een poos daarna kwam de reiziger bij zijn kennissen aan. En zijn eerste werk was hun te vragen of zij dat raadsel van de kat ook konden oplossen.

De goede Chineezen waren zeer verbaasd, niet over wat de jongen had gedaan, maar over de onnoozelheid van den vreemdeling, 't Was zoo doodeenvoudig. Om dit te bewijzen werd er dadelijk een half dozijn katten uit de buurt bijeen gezocht. Elke Chinees nam een kat en zie, toen ieder op zijn beurt den tijd noemde, kwam het vrij nauwkeurig uit. Het bleek dus dat de uurwerken in de kattenoogen alle juist liepen.

Maar hoe kan dat dan? zegt gij.

De reiziger legt ons dat uit, zooals de Chineezen het hem deden. De opening in het oog, de pupil, wordt namelijk bij de katten van den morgen af al kleiner. Om 12 uur 's middags is 't slechts een fijne lijn, die als een haar over 't oog schijnt getrokken. Tegen den middag wordt deze lijn weder breeder en 's nachts 12 uur heeft het oog den kogelvorm.

Den reiziger werd verteld dat het heel gemakkelijk ging, en zelfs ieder kind zeer spoedig de kunst leert om den tijd uit kattenoogen te lezen; ook erkent hij dat die uurwerken altijd goed loopen en niet verschillen.

Misschien willen de vrienden wel eens onderzoeken of 't bij onze Nederlandsche katten ook goed gaat. Men dient dan wel makke beesten uit te zoeken. Het kon menigeen een klok uitwinnen.

Er zijn nog andere levende uurwerken, die echter niet loopen en toch den tijd wijzen. Kent gij die ook?

CORRESPONDENTIE.

J. W. B. K. te U. We hopen u spoedig te antwoorden. De wijze van toezending doet er niet toe, als de inhoud maar duidelijk is.

J. B. te F. Met genoegen lazen we 't geen ge zondt. Het wordt spoedig geplaatst.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen