Voor Kinderen.

LUCHTSTEENEN EN VUURBOLLEN.

I.

Dat er uit de lucht nu en dan vocht valt, weten we allen, ook dat het soms nederkomt in den vorm van sneeuw, ot als harde hagel en steenen, die wel eens zoo groot zijn als een ei, en heel wat verwoesting aanrichten.

Maar er valt soms nog wat anders uit de lucht, zooals roode sneeuw, visschen en meer. En dat er vuur van den hemel komt, hebt gij bij een onweder zeker wel eens opgemerkt. We zien dan den bliksem in stralen uit-en nederschieten, en we weten hoe daardoor soms menschen en vee gedood worden en er meer dan eens brand ontstaat.

Toch zijn we aan onweders, doordat ze vaak voorkomen, min of meer gewoon geworden. Ook heeft de Heere den menschen 't verstand gegeven om de middelen te vinden, waardoor zij zich beschermen kunnen tegen het gevaar van den bliksem. Daarbij ziet men een onweder gemeenlijk opkomen en is er op verdacht.

Doch hoe zoudt ge schrikken als eens plotseling bij helderen hemel een groot vuurkolen in de lucht zichtbaar werd, en straks daarop een kleine donkere wolk, waaruit een poos het geluid van donder gehoord werd en een knallen en rollen als werd er een gevecht geleverd en klonk een kanonvuur, het afschieten van geweren en het roffelen der trommen!

En als dan gedeelten van die wolk zich als ware losrukten en onder ontzaglijk geweld en geratel over een groote uitgestrektheid duizenden steenen neervielen, kleine, maar ook wel van een twintig pond zwaar, hoe zouden we ons ontzetten !

Nu ja, zegt gij, maar dat gebeurt immers niet!

Zacht wat, vrienden, het is gebeurd en wel, zoo ge het nauwkeurig wilt weten, den aósten April van het jaar 1803, bij het dorp l'Aigle in Frankrijk; daar vond plaats wat ik u vertelde.

En dit is volstrekt niet het eenige geval.

Den i4den Juli van 't jaar 1847 — de menschen die 't beleefd hebben zullen 't zich misschien nog herinneren — gebeurde er in Bohemen iets, dat honderden deed schrikken, 't Was ongeveer vier uur in den nacht, toen de lieden die in en om de stad Braunau woonden, uit den slaap werden gewekt door twee geweldige slagen, als werden er kanonnen afgeschoten. Ja, langs heel den zuiderrand van het Boheemsch-Silezisch gebergte hoorde men tegelijkertijd een geweldig geruisch en gesuts in de lucht.

Velen liepen naar buiten, en wat zagen zij.? Aan den bijna geheel helderen hemel dreef boven het plaatsje Hauptmannsdorf, ten noordoosten van Braunau, een kleine zwarte wolk. Op eens werd die wolk helder licht. Felle bliksems schoten er uit naar allen kant; twee vuurstralen daalden omlaag en daarop volgde de losbarsting, waar ik zooeven van sprak.

In 'teerst dacht men aan een onweder en weldra hoorde men dan ook dit de bliksem dichtbij op twee plaatsen was ingeslagen. Toen men echter de eene] plek, een veld, onderzocht, vond men in een gat drie voet diep een gloeiende massa liggen, die uit de lucht was gevallen. Zes •uur later was zij nog zoo heet, dat niemand haar kon aanraken. Nadat alles goed was afgekoeld, bespeurde men dat het een soort steen was, die ruim 21 kilogrammen woog.

Als gij ooit te Weenen komt kunt gij daar in een museum dien steen zien.

Op een andere plek was een steen neergekomen die door een dak en een vloer was heengeslagen, en een goede 15 kilogram woog. Dit stuk steen leek overigens volkomen op het andere, en was eveneens uit de lucht gevallen.

In den winter van het jaar 1868, den 3oen anuari, had iets plaats, dat nog vreemder was. ls gij de kaart van Europa voor u neemt en dan eens een lijn trekt, die de steden Weenen, Praag, Krakau, Warschau, Posen, Dantzig, Grodino en Dorpat verbindt, dan ziet gij welk een groot stuk lands binnen die lijn ligt. Welnu in dit wijde gebied zag men op dien dag, 's avonds om 7 uur, weer bij heldere lucht en tegelijkertijd, een grooten, schitterenden, vurigen kogel in de lucht.

In 'teerst meenden de menschen, dat zij een groote, schitterende ster zagen. Maar die ster werd al grooter, en kreeg eindelijk zelfs een lange staart van licht achter zich als een komeet. Langzamerhand werd het gele licht blauwachtig groen, toen donkerrood. Tegelijk werd het licht zoo hel en sterk dat vele lieden, die in hun huizen zaten, de straat opliepen, in de meening dat er een zware brand was.

Te Pultusk, dat 77 mijlen van Warschau ligt, had men 't luchtverschijnsel ook gezien als een ster. Snel werd zij echter grooter en eindelijk was het licht op den donkeren Januariavond zoo schel, dat het de oogen verblindde. Opeens verdween de kogel, kleine lichtende sterren vielen, en ten laatste zag men een kleine hoekige wolk, waaruit een dertig seconden lang donderslagen klonken en een aanhoudend rollen werd gehoord.

Op dienzelfden tijd hoorden de lieden in de omliggende dorpen een geluid, alsof er steenen vielen op het ijs dat de wateren bedekte, dat daar 't dooi weer was ten deele onder water lag. Toen men ging zoeken, verzamelde men vierhonderd uit de lucht gevallen steenen; één er van woog zeven kilogram!

Gij ziet dus wel — want de dingen die ik u verteld heb kunnen navraag velen, en de steenen zijn te zien — dat er uit de lucht nog wel meer valt dan regen en sneeuw. Dat zullen we ook verder opmerken.

(Wordt vervolgd),

TE SLIM AF.

Een edelman bezocht eens een zijner vrienden, die een groote weverij had, aan welke ook verscheiden wevers, die thuis werkten, goederen afleverden.

Op zekeren dag was de heer tegenwoordig juist toen dat geschiedde. Hij zag hoe de mannen hun goederen brachten, en op een hunner wijzende, fluisterde hij den fabrikant toe:

»Wat heeft die man een dom voorkomen. Die is zeker nergens goed voor dan om te werken, te eten en te slapen."

»Voorzichtig, " was 't antwoord, sge kondt u vergissen. Schijn bedriegt."

Later werd er weer over gesproken. Doch de heer hield vol, dat die man een dom, suf wezen moest zijn.

sGa hem dan maar eens opzoeken, " sprak de ander; jdan kunt ge u overtuigen." Een paar dagen later deed de heer dat dan ook. Hij vond den man ijverig bezig en moest bekennen dat hij, hoe oliedom ook uit zijn oogen kijkende, toch . vlug werkte en wel aan een zeer mooi maar moeilijk weefsel.

De edelman was zoo eerlijk, dat den man te zeggen, namelijk dat hij hem zoo'n goed werkman vond.

Of nu de ander soms iets gehoord had, weet ik niet. Zeker is dat hij zei:

»Nu mijnheer, ik neem aan 't met één oog dicht even goed te doen.

jDan geef ik u vijfentwintig gulden" zei de edelman; »want met één oog kunt gij onmogelijk aan zulk werk zoo goed arbeiden als met twee."

Tot antwoord sloot de man één oog dicht, bond er nog een doek voor, en ging toen aan 't weven. Na een half uur liet hij den edelman zien wat hij had afgemaakt.

»Ik moet bekennen, 'dat ik mij bedrogen heb, " sprak de heer. Gij hebt het geld eerhjk gewonnen. Maar hoe is 't mogelijk, dat gij met éèn oog zoo kunt werken!" ^^

»Och heel eenvoudig", zei de ander; ik heb 't nooit anders gedaan. Al van jongs af kon ik maar uit één oog zien."

En zoo was 't ook, al kon niemand aan het eene oog 'gemakkelijk bespeuren dat het blind was.

De edelman lachte, en — de wever niet minder toen hij 't geld kreeg. De eerste moest later aan zijn vriend bekennen, dat die schijnbaar domme man hem toch te slim geweest was.

CORRESPONDENTIE.

D. T. te T. In dank ontvangen. Mogen we uw naam weten ?

HOOGENBIRK,

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen