Voor Kinderen.

IN DROEVE DAGEN.

V.

Aan alle oorlogen, zelfs aan den tachtigjangen en den honderdjarigen, is gelukkig een eind gekomen. Zoo is dan ook begrijpelijk, dat die op de Anjeliersgracht tenslotte ophield, al hadden de strijdenden nog wel een beetje willen voortgaan.

. Toen nu de deelhebbers en liefhebbers waren afgetrokken, en de rust was wedergekeerd, wilde Geertje ook heengaan, toen de juffrouw haar riep, en verzocht even te blijven.

R Daar had Geertje niets tegen; zelfs weigerde M zij niet te blijven eten, na moeder even te wS hebben gewaarschuwd. De dag was nu toch „in de war."

„En hoe gaat het nu ? " vroeg de koster, „ben je nu altijd thuis? "

„Ja" zei Geertje, „moeder kan mij niet mis­ sen. Zij gaat uit werken en zij is zwak; dus moet ik thuis helpen, want moeder is heel moe, als zij gedaan heeft.

„En stuurt vader nu geld ? " vroeg de juffrouw ?

„Vader? " vroeg Geertje verbaasd, „die is immers in Brabant, die kan geen geld sturen."

De koster begreep, dat het kind van niets wist, en vond het beter maar niet verder te vragen. Geertje deed een goed maal en keerde met een opgeruimd hart naar moeder terug. Deze echter was alles behalve vroolijk. Er was van vader een brief gekomen, welke door iemand die uit het leger kwam was meegebracht en bezorgd. Dit was nog een geluk, wijl de brief anders zeker een stuiver of twaalf aan port gekost had. Want ge moet weten, vrienden, dat in dien tijd het postwezen heel anders was ingericht dan nu en veel gebrekkiger. Naar vele plaatsen in het buitenland kon men slechts eens of tweemaal per week brieven zenden. Die waren lang onderweg - gij begrijpt waardoor - en kostten veel geld. Postzegels waren toen onbekend. Wie een brief frankeeren wou, moest op het postkantoor het geld betalen. Deed hij dat niet, dan was degeen dien den brief ontving het geld schuldig. Tegenwoordig worden brieven zelden ongefrankeerd verzonden, vroeger wel. Hoeveel port een brief kostte hing af van de reis, die hij te maken had. Uw ouders, vrienden, zullen zich den tijd nog wel herinneren, dat een brief van Amsterdam naar Haarlem een stuiver en een van Amsterdam naar Rotterdam tien cents kostte. Dit alles maakte, dat de gewone burgerlui weinig brieven schreven of ontvingen.

In den brief schreef vadei, dat hij een heele reis gemaakt had, en nu Jmet een afdeeling soldaten te Oudenaarde in Vlaanderen lag. Hij 2K)u daar echter niet blijven, en men verwachtte spoedig in gevecht te zullen komen met de Franschen. Dit was wat moeder vertelde. Doch er stond in den brief nog meer, 't welk het dochtertje echter niet te weten kwam.

Dezelfde man, die beloofd had geld te zullen oversturen, schreef namelijkal aanstonds aan zijn vrouw, dat ze haar best moest doen om hem wat te zenden. Hij had, zei hij, allerlei moeten aanschaffen en kosten gemaakt en die kon hij van zijn soldij onmogelijk betalen, en hier in het vreemde land was niemand die hem iets wilde leenen. Doch 't kwam later alles terecht. Dan kon hij wat overhouden, en zou geld naar Amsterdam zenden. Als zijn vrouw niets had, moest zij maar wat uit het huishouden verkoopen of in het pandjeshuis beleenen of bij goede menschen vragen. Maar geld moest hij in elk geval hebben, en liefst heel spoedig.

Toen Geertje naar bed was gegaan, en moeder alleen bij een kaarsje haar kleêren zat te verstellen, las zij den brief, die heel slecht geschreven was, nog eens over, en barste toen in tranen uit.

Waar moest zij geld van daan halen? Zij, zag in het rond in de kamer, die heel haar woning uitmaakte. Er was zoo weinig, dat waarde had. Haar man had door zijn drinken er reeds zooveel doorgebracht. Er stond al zoo menig nog goed stuk „achter de schuine deur" — een uitdrukking die doelde op de kleine pandeshuizen, wier deuren voor 't gemak altijd schuin open stonden, zoodat schellen of klop pen onnoodig was. En verkoopen ? De jood gaf zeker geen twee rijksdaalders voor heel 't armoedig boeltje. Bovendien, het weinigje dat zij nog had, kon niet gemist worden. Hoe de vrouw 't ook uitrekende, zij wist niet aan geld te ko men. Want goede menschen waren er toen evenmin veel als thans. Zij had zoo gehoopt, dat haar man, gelijk hij vast beloofd had, voor haar zou zorgen, en nu, nu wilde hij, dat zij hem zou helpen!

De tranen kwamen de arme vrouw in de oogen, en vielen op den brief. Zij legde hem eg, borg het naaiwerk, en zette zich neer om og eens na te denken. Doch de vermoeienis overmeesterde haar; zij viel in slaap.

Toen zij wakker werd, rilde en huiverde zij. De kaars was opgebrand, en 't was donker om aar heen. Het was zeer guur najaarsweer en t vertrek was alles behalve luchtdicht. Zij stond p, bevend aan al haar leden, en ging te bed. och toen Geertje des morgens ontwaakte en moeder wekte, gaf die geen antwoord dan door en zwaar gesteun. Het meisje stond op, en ging een oogenblik later wcêr naar moeder zien. Doch oe zij ook riep, moeder antwoordde niet, en liet alleen een kermend geluid hooren.

Geertje barstte in tranen uit, en schreide en tijdlang. Toen ging zij weer naar bed. Nu ad moeder de oogen geopend, zag rond en ei toen:

„Ik kan niet opstaan kind. Ik ben erg ziek. aat mij maar een poos liggen, en doe maar ast den boel. Straks zal ik wel beter zijn."

CORRESPONDENTIE.

C. V. d, estemd ? K. te H. Is dit voor De Heraut

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen